ซ่อมแว่นตาประสาช่างเหอะ

ตั้งแต่วันที่ ๒๓ ธันวาคม ปีที่แล้ว ถึงคืนวันพุธที่ ๒ มกราคมที่ผ่านมา ผมเดินทางแบกเป้ไปเที่ยวเชียงของ-หลวงพระบาง-วังเวียง-เวียงจันทน์ ด้วยงบประมาณรวมทั้งสิ้นประมาณ ๔,๕๐๐ บาท เป็นการเดินทางอย่างประหยัดแต่ก็ได้ประโยชน์สุด  ผมตั้งใจว่าจะนำเทคนิคและขัอมูลซึ่งแตกต่างกับที่มีในเว็บอื่น ๆ มาเขียนไว้ใน"บล็อกช่างเหอะ" ในลำดับต่อไป 

แต่วันนี้ผมอยากจะเล่าเรื่อง "การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า" ตามสไตล์ช่างเหอะก่อนนะครับ กล่าวคือ...ผมเป็นคนสายตาสั้นมาก ๆ หลังจากได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนเลนส์ตาแล้วก็ยังคงต้องสวมแว่นตาอยู่เป็นประจำ  ไปเมืองลาวครั้งนี้ มีเหตุการณ์ที่ทำให้ที่รองจมูกของเจ้ากรอบแว่นตาราคาถูกของผมเกิดหักขึ้นมา...

ที่รองจมูกตัวที่หักคือตัวด้านขวามือ  พอปราศจากแผ่นซิลิโคน (1) เหลือแต่ปลายโลหะ (2) มันก็ทิ่มแทงเนื้อจมูกบริเวณที่เคยสัมผัสกับแผ่นรองจมูก  ทำให้รู้สึกเจ็บ! ถ้าเป็นเมืองใหญ่ ๆ ผมก็คงนำไปซ่อมที่ร้านแว่นตา  แต่ในเมืองเล็ก ๆ อย่างหลวงพระบางหรือวังเวียง (แม้แต่เวียงจันทน์) ความหวังที่จะหาอะไหล่นั้นไม่มีจริง ๆ  แล้วผมจะทำอย่างไรดีถึงจะมีแว่นตาสวม!

ถ้าเป็นเพื่อน ๆ จะทำอย่างไรครับ?  สำหรับ "ช่างเหอะ" มีวิธีแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าดังนี้...

บนฝากระป๋องแป้ง มีแผ่น sticker ติดอยู่ ผมแกะออกมา ด้านหนึ่งเป็นกาวเหนียว ผมฉีกให้คล้ายเทปพันสายไฟ แล้วค่อย ๆ บรรจงพันรอบปลายโลหะ เำพื่อลดความแหลมคม (ดังที่เห็นในภาพ)

ยังใช้ไม่ได้ครับ จะต้องมีอะไรมาทำหน้าที่แทนซิลิโคนแผ่นรองจมูก ผมมองรอบตัว...เห็นการ์ดใบเล็ก ๆ ซึ่งวัดในพม่าแห่งหนึ่งคล้องติดให้ไว้กับกล้องถ่ายรูป เมื่อผมได้ชำระค่าธรรมเนียมใช้กล้องถ่ายรูปแล้ว.... 

มียางรัดถุงคล้องไว้  ผมแกะออก แล้วนำไปพันทับ sticker ซึ่งหุ้มห่อปลายโลหะไว้อีกที  

เสร็จแล้วลองนำแว่นขึ้นสวม ปรากฏว่าใช้ได้ ผมสามารถสวมแว่นได้ตามปกติ ไม่เจ็บเพราะถูกเหล็กทิ่มตำอีกต่อไป...

ผมท่องเที่ยวต่อไปได้โดยไม่มีปัญหาเรื่องแว่นตา จนถึงวันที่เดินทางกลับเข้าบ้านที่ลำปาง

หุหุ  ถึงวันนี้ก็ยังใช้ต่อไป  ยังไม่มีโอกาสนำแว่นตาไปให้ร้านซ่อม!