ปิดฉากนักเปียโนอาชีพ

ผมไปสอนไวโอลินที่โรงเรียนดนตรีมีทองเปียโนซึ่งอยู่หน้าโรงแรมทิพย์ช้าง ตรงทางเข้าโรงแรมเป็นจุดที่จอดรถม้า...

 หากมีเวลาผมชอบนั่งดูเจ้าอาชาที่ยืนสงบนิ่งอยู่ใกล้ ๆ... อยากรู้จังว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่?

อยากถามว่า "เจ้าพอใจอยู่กับชีวิตที่ผ่านไปวัน ๆ อย่างนี้หรือไม่ ?" 

แต่ละวันผมเห็นภาพชีวิตผูกพันเหมือนเส้นด้าย หมุนเวียนไปตามวัฏจักร มนุษย์รอวันสิ้นลม สรรพสิ่งรอวันเสื่อมสภาพ บางครั้งระหว่างที่รอนักเรียน ผมจะนั่งจับตามองความเคลื่อนไหวบนถนนท่าคราวน้อย ได้เห็นการสัญจรของผู้คน บ้างก็เร่งรีบร้อนรน บ้างก็สงบเยือกเย็น....

มีป้ายขนาดใหญ่โฆษณาห้องอาหารของโรงแรมทิพย์ช้าง ปรากฏรูปแกรนด์เปียโนหลังที่ผมเคยไปเล่น เจ้าป้ายนี้แหละที่ทำให้ผมไปสมัครเป็นนักเล่นเปียที่นั่น และได้ค่าแรง ๒,๔๐๐ บาทต่อการทำงานเกือบ ๑ เดือนเต็ม...

ผมขอประกาศเลิกการทำงานเป็นนักเปียโนอาชีพตั้งแต่บัดนี้  มีเพื่อน ๆ บางคนไม่อยากให้หยุด แต่ผมก็ตั้งใจมั่นแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครเห็นผมเล่นเปียโนและร้องเพลงหากินอีก

จบกันทีสำหรับชีวิตการบรรเลงเปียโนที่ทำมาเกือบ ๓ ทศวรรษ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หมายเหตุ - เรื่องนี้เป็นบทความเก่าที่ได้ย้ายมาจากบล็อก wichai's space