เจออีกแล้ว!

ถ้าอยู่ ๆ ผมบอกว่า “เจออีกแล้ว!” เพื่อน ๆ อาจตีความต่างกันไป น้ำหนักจะไปทางลบหรือบวกก็บอกได้ยาก เพราะไม่ได้ยินน้ำเสียงหรือเห็นสีหน้าและท่าทางของผม ถ้าผมเพิ่งขี่จักรยานยนต์เข้าบ้านแล้วทำหัวสั่นหัวคลอนก็อาจเข้าใจได้ว่าไปเจอด่านหัวปิงปองหรือไม่ก็ยางรถรั่วอีก

เมื่อวันที่ ๒๑ ที่ผ่านมา ที่ผมเขียนเล่าว่า

“….เจ้าน้ำหมึก Canon สีดำขวดใหญ่ขนาดครึ่งลิตรที่ได้พยายามค้นหามานานราว ๓ ปี ทำยังไงก็ไม่เจอสักที จนผมสงสัยว่าสสารย่อมไม่สูญหายไปจากโลกจริงหรือ แล้วทำไมเจ้าหมึกขวดใหญ่มันถึงได้หายไปได้!! แต่ในที่สุดผมก็เจอจนได้! มันวางอยู่บนชั้น ข้างหน้าผมนี่เอง เพียงแต่หลบอยู่หลังกล่อง Router ที่ผมเอื้อมมือไปปิดเปิดสวิชอยู่เป็นประจำ จริง ๆ แล้วผมหมดหวังไปตั้งนาน ไม่คิดว่าจะได้เจอ จู่ ๆ มันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ”

อย่างนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี ผมยิ้มได้อย่างมีความสุข มันทำให้สามารถพิมพ์ตำราออกมาได้อีกหลายเล่ม ทั้งแบบฝึกหัดแบนโจ แมนโดลิน เปียโน รวมทั้งโน้ตเพลงสำหรับวงเครื่องสาย!

คืนที่ผ่านมาผมไปเล่นหีบเพลงและร้องเพลงที่ Home of Cowboy ตามปกติ ทางร้านเปลี่ยนเวลาเริ่มบรรเลงใหม่ จากทุ่มตรงเป็นสองทุ่มสิบห้า ฝนตกหนักในช่วงหัวค่ำ ผมแต่งตัวแล้วนั่งคิดว่าที่ร้านคงไม่มีแขก กำลังจะตัดสินใจไม่ไปก็พอดีฝนหยุด เว้นช่วงให้ผมได้บึ่งจักรยานยนต์ไปที่ร้านโดยต้องไม่เปียกฝน  เลิกงานเกือบห้าทุ่ม ผมหอบ accordion ขี่รถกลับบ้าน กลับมาทำงานหน้าคอมพ์ฯ จนถึงตีสอง เช้านี้หลังจากให้อาหารและเทกระโถนให้พี่ชาย ผมก็เติมพลังให้ตัวเองด้วยน้ำข้าวกล้องงอก ๓ ถุง กินยาความดันแล้วลงมือทำงานเอกสารต่อทันที

ผมเคยบอกท่านผู้พันมือไวโอลินว่าในสมองของผมมีแต่คิด ๆๆ เหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ทำงานออนไลน์อยู่ตลอดเวลา จะหยุดก็ต่อเมื่อปิดเครื่อง นั่นคือเวลาที่ต้องหลับพักผ่อน โชคดีที่ผมเป็นคนหลับง่าย ไม่เคยมีปัญหาเรื้อรังเรื่องนอนไม่หลับ จึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ทรุดโทรมเท่าใดนัก…

อ้าว… ยังไม่ได้เล่าเลยว่าเช้านี้ผมเจออะไร!  เป็นเรื่องของเว็บบอร์ดครับ ในช่วงที่ผมทำเว็บ wichai.net ใหม่ ๆ ก่อนหน้าที่จะไปสร้างบอร์ดคนรักเปียโนอยู่ที่ pantown  มีเว็บบอร์ดใช้อยู่ ๒ ตัว ตัวหนึ่งใช้บริการของ http://board.dserver.org ส่วนอีกตัวนึงผมจำไม่ได้  ต่อมาเมื่อบอร์ดคนรักเปียโนเติบใหญ่ขึ้น ผมดันทิ้งเว็บบอร์ดที่เคยมีทั้งสองตัวไป ขลุกอยู่กับบอร์ดคนรักเปียโนมาโดยตลอด...ผมลืมบอร์ดที่ใช้กับเว็บ wichai.net ในช่วงก่อตั้งเสียสนิท

แต่แล้ววันหนึ่งบอร์ด piano-lovers และ pianoshop ก็ถูกลบออกจากบัญชีของ pantown...

หลังจากแก้ไขเรื่องเว็บโดนแฮ็กจนสามารถนำ wichai.net กลับเข้าสู่โลกไซเบอร์ได้อีกครั้ง ผมเริ่มมองหาเว็บบอร์ดที่จะมาทำบอร์ด “คุยกับลุงน้ำชา” จริง ๆ แล้วผมสามารถติดตั้งเว็บบอร์ดบน serverได้โดยใช้ SMF (Simple Machines Forum) แต่ก็เคยประสบปัญหาเกี่ยวกับสมาชิกที่ไม่หวังดีได้นำขยะเข้ามาโพสต์จนดูแลไม่ไหว ครั้งล่าสุดที่โดนแฮ็คก็เริ่มมาจากบอร์ด SMF นี้แหละ ผมจึงไม่นำบอร์ด “คุยกะลุงน้ำชา” ขึ้นไว้ที่หน้าเว็บ wichai.net

เคยเมล์ติดต่อ pantown เพื่อขอใช้เว็บบอร์ดอีกครั้ง แต่ก็เงียบ ไม่มีคำตอบ ผมจึงใช้ WordPress สื่อสารกับเพื่อน ๆ ในลักษณะการเขียนบล็อก ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่าน่าจะมีเว็บบอร์ดอีกตัวหนึ่งที่เพื่อน ๆ สามารถตั้งกระทู้พูดคุยได้เหมือนบอร์ด “คุยกะลุงน้ำชา” เช้านี้ในขณะที่ผมพยายามค้นหาโน้ตเพลงเพื่อจะนำไปใช้ที่โรงเรียนเพ็ญจิตตพงษ์ ผมก็ไปเจอเข้ากับ เปียโนเว็บบอร์ดอายุเกือบ ๑๐ ปีของผม ทำให้ผมต้องร้องออกมาดัง ๆ ในใจว่า “เจออีกแล้ว!”  

เกือบ ๑๐ ปี!  เหลือเชื่อจริงๆ ว่ามันยังคงอยู่โดยมีผู้ใช้มาตลอด ทั้ง ๆ ที่เจ้าของบอร์ดได้ละทิ้งและลืมไปนานแล้ว  ต้องขอขอบคุณทีมงาน dserver.org ที่ยังคงให้บริการมาอย่างยาวนาน

ผมไม่ต้องคิดหา “คุยกะลุงน้ำชา” ตัวใหม่แล้วครับ...