ผมกลับมาเขียนบล็อกต่อได้แล้ว หลังจากเผชิญกับมรสุมร้ายมาเกือบสองเดือนเต็ม คงจะมีเพื่อนไม่กี่คนที่ทราบว่าช่วงเดือนธันวาคมต่อเนื่องมาถึงเดือนมกราคมนั้น ผมต้องประสบกับความตระหนกและทุกขเวทนาอย่างสาหัสสากรรจ์ เมื่อ "พี่จ๋า" คู่ชีวิตผู้อยู่ด้วยกันมานานถึง ๙ ปีได้เกิดอาการเส้นเลือดในสมองแตก แล้วขาอ่อนแรงล้มหัวฟาดหมดสติไป เมื่อเวลาประมาณ ๑ ทุ่มครึ่งของวันเสาร์ที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๙
โชคดีที่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลลำปางทันเวลาจึงไม่ถึงกับเสียชีวิต หลังจากได้รับการเปิดกะโหลกผ่าตัดโดยนายแพทย์อตินาท ศรีรัตน์ ศัลยแพทย์สมองผู้มีชื่อเสียง พี่จ๋าต้องนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ในห้องไอซียูของโรงพยาบาลลำปางนานถึง ๑ เดือนเต็ม...
เมื่อวันพุธที่ ๑๙ มกราคม ๒๕๖๐ ลูกหลานได้นำกลับไปอยู่ที่โรงพยาบาลประสาทเชียงใหม่ ทุกวันนี้แม้ว่าจะรู้สึกตัวและลืมตาได้แล้ว แต่ก็ยังคงนอนติดเตียง โดยมีท่อหลอดลม (Tracheostomy tube) อยู่ที่คอ และต้องให้อาหารทางสายยาง!
ผมกลับมาอยู่บ้านที่ห้างฉัตรแล้วครับ กำลังอยู่ในช่วงที่ต้องปรับตัวเพื่อให้สามารถอยู่ได้ตามลำพัง มันมิใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับชีวิตคนแก่สองคนที่เคยอยู่ด้วยกัน...กินด้วยกัน...ไปไหนก็ไปด้วยกัน!
บล็อกช่างเหอะเคยเขียนเกี่ยวกับบ้านห้างฉัตรตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่โดยไม่มีอะไรเลย สองคนตายายได้ช่วยกันปรับปรุงซ่อมสร้างมันขึ้นมาจนเกือบจะได้อยู่อย่างสบาย ๆ แล้ว แต่ก็มาเกิดเหตุร้ายเสียก่อน ยายต้องกลับไปอยู่เชียงใหม่! วันนี้เหลือแต่ตาคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนี้...
ช่างเหอะต้องหันกลับไปหยิบเครื่องมือขึ้นมาทำงานเพื่อให้คลายทุกข์โศก เพื่อให้สามารถดำเนินชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยไม่ทำร้ายตัวเอง
ถึงเวลาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพและเขียนบล็อกต่อได้แล้วครับ...
No comments:
Post a Comment