อินดี้ผู้ไม่ยอมแพ้

ยังไม่สำเร็จเสร็จสิ้นสักทีสำหรับงานปรับปรุงและซ่อมแซมบ้านห้างฉัตรของลุงน้ำชา!!  ผมมิอาจหาถ้อยคำใดมาแก้ตัวได้ นอกจากจะต้องยอมรับว่าที่ผ่านมาหลายเดือนเป็นช่วงเวลาที่ไม่สามารถทำในสิ่งที่ปรารถนาและกลับมาเขียนบล็อกต่อได้เหมือนเดิมจริง ๆ

ตราบถึงวันนี้...หลาย ๆ เรื่องเกี่ยวกับทริปจักรยานพับไปมะละกา (FB Trip to Melaka) เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมาก็ถูกลืมไปแล้ว ไฟล์รูปภาพที่บันทึกกลับมาก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ไหน ผมไม่สามารถเรียกความกระตือรือร้นที่จะอัพเดทเรื่องราวต่าง ๆ ให้กลับคืนมา

อย่างไรก็ตามก็ยังคงคิดถึงเพื่อน ๆ ทุกคนอยู่เหมือนเดิม เมื่อได้สัมผัสสิ่งนั้นก็คิดถึงเพื่อนคนโน้น เมื่อเจอสิ่งนี้ก็คิดถึงเพื่อนคนนั้น เป็นเช่นนี้มาตลอด คิดถึงครับ แม้มิอาจพรรณาได้ครบถ้วน...

ทำไมลุงน้ำชาถึงได้หายเงียบไป? หลายคนอาจเป็นห่วงหรือรอการกลับมาของผม ซึ่งต้องขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง อยากบอกว่าความรักและคิดถึงที่มีต่อเพื่อนๆ ยังคงดำรงอยูเสมอมา ยิ่งกาลเวลาผ่านไป กลายเป็นไม้ใกล้ฝั่ง ผมก็ยิ่งต้องคิดทบทวนถึงอดีตที่ผ่านมา ทำให้ต้องคิดถึงเพื่อนเก่า ๆ ที่เคยเรียนหนังสือด้วยกันที่มงฟอร์ต เทคนิค วิทยาลัยพายัพ และอีกหลาย ๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแต่ไม่คิดว่าจะได้กลับไปเจอกันอีก

เช้าวันนี้ผมลงไปทำความสะอาดห้องสอนดนตรีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากอินดี้บอกให้ทราบว่ากำลังเดินทางมาเรียน ผมเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่ยังเล็ก ๆ จนกลายเป็นหนุ่มใกล้จะจบการศึกษาที่โรงเรียนบุญวาทย์และเดินเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย!

อีกไม่นานผมก็จะหยุดสอนอินดี้ เพื่อให้นักเรียนได้เตรียมตัวสอบ เด็กหนุ่มคนนี้จะต้องก้าวเดินต่อไปด้วยภาวะการเป็นคนรุ่นใหม่ที่ต้องแบกรับปัญหาต่าง ๆ ของบ้านเมืองมากมายที่พวกคนแก่ (ไดโนเสาร์) ในรัฐบาลเผด็จการได้สร้างเอาไว้...

อินดี้ผู้ไม่ยอมแพ้ เป็นนักเรียนที่ไม่วางมือจากเครื่องดนตรีซึ่งกล่าวกันว่าเล่นยากที่สุดชิ้นหนึ่ง วิชาดนตรีที่อินดี้ได้นำติดตัวไปด้วย ไม่ว่าจะมากหรือน้อยจะทำให้เด็กหนุ่มคนนี้เข้าสู่สังคมที่เปิดกว้างได้อย่างไม่น้อยหน้าใคร...

อีกไม่นานผมคงจะต้องคิดถึงอินดี้ทุก ๆ เช้าวันเสาร์!