สมัยก่อนตอนอยู่บ้านปงแสนทอง ผมเป็นคนไข้ที่สถานีอนามัยหรือที่เรียกว่าโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านแม่กืย...
เพื่อนคนหนึ่งได้ให้ความเห็นใน facebook ของผมว่า ตาแก่เมืองรถม้าหรือที่หลายคนรู้จักในชื่อลุงน้ำชา (เพื่อนเทคนิคตีนดอยเรียกว่า "ไอ่เหมย") ดูเหมือนว่าจะสุขภาพแข็งแรงกว่าเพื่อนในรุ่นเอ็มซี ๐๘ จริง ๆ แล้วผิดถนัด เพราะทุกวันนี้ผมต้องกินทั้งยาความดัน ยาสมอง ยาลดไขมัน ยาสลายลิ่มเลือด ยาตา แค่ผมไม่ค่อยได้บอกใคร เปลี่ยนมารักษาและรับยาที่โรงพยาบาลห้างฉัตรแทน...
นอกจากรับยาให้ตัวเองแล้ว ยังต้องมารับยาที่เทศบาลให้พี่ชายอีกทุก ๆ ๒ หรือ ๓ เดือน
เดินโซเซ เวียนหัวบ่อย ๆ วันก่อนก็เดินไปเกือบหกขะล้มที่หน้าตลาด แค่มีใจสู้เท่านั้นผมจึงทำตัวเหมือนกับว่าแข็งแรงซะเหลือเกิน เพื่อน ๆ เชื่อเหอะว่าผมไม่สามารถมีอายุได้ถึงร้อยซาว (๑๒๐) ตามที่เพื่อนทวีบอกหรอก...
พี่ชายผมเสียอีกที่น่าจะอยู่นานกว่าผม แม้เป็นโรคปวดข้อปวดกระดูก เก๊าท์ถามหาต้องกินยาเป็นกำ ๆ แถมยังเป็นหวัดอยู่บ่อย ๆ (เพราะภูมิต้านทานต่ำ) แต่ก็ยังผมดำดูดี
ปีที่แล้วเดินไปกินเลี้ยงกับเพื่อน ๆ ซึ่งมาจากกรุงเทพที่ร้านลำแต้ได้...
เสียดายที่มีใจปลาซิว ไม่ยอมสู้ชีวิตหรือคิดที่จะดูแลตัวเองให้ดีขึ้น ทำเหมือนว่าหมดอาลัยตายอยากอย่างภาพที่เห็นตอนไปสถานีอนามัยแม่กืย...
ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาพี่เพชร (เพื่อนมงฟอร์ตรุ่น ๐๖ ของพี่ผม) โทรมาจากเชียงใหม่ ผมได้ยินเค้าคุยกันเสียงดัง แต่ความรู้สึกที่ถ่ายทอดถึงกันและกันนั้น กลับคล้ายดังกองไฟมอดไหม้ที่ใกล้ดับสูญ
Keep your chin up, man!
No comments:
Post a Comment