wichai: สมุดบันทึกตาแก่เมืองรถม้า

วันนี้ขอเล่าเรื่องเก่า ๆ ก่อนปี ๒๕๐๘ หน่อยนะ... พอดีได้สมุดบันทึกใหม่มา

เด็กชายวิชัยชอบเล่นกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ กลับจากโรงเรียนถึงบ้านที่ถนนทุ่งโฮเต็ลก็เล่นเตะตะกร้อกับเพื่อน ๆ และพี่ชายที่บ้านโดยใช้รั้วเป็นตะข่าย บางครั้งก็ออกไปเตะฟุตบอลที่ทุ่งนา (ก๋างโต้ง) ชุมชนทุ่งโฮเต็ลซอย ๓ ชอบอยู่ในตำแหน่งปีกขวา (เคยเบิกเงินออมจากธนาคารออมสิน ๕๐ บาทไปซื้อลูกฟุตบอลเบอร์ ๓ มาเล่น) เลิกเตะบอลแล้วก็กลับบ้าน มีบางวันไม่ได้อาบน้ำ วันรุ่งขึ้นไปโรงเรียนก็พกคราบสกปรกทั้งฝุ่นและเหงื่อไคลติดไปด้วย เพื่อน ๆ ที่เรียนหนังสือด้วยกันจึงตั้งฉายาและล้อเลียนว่า "เจ้าพญาขี้ไคล" มีวันหนึ่งถูกเรียกไปทำโทษหน้าชั้น มาสเตอร์จะบิดหู เห็นขี้ไคลเต็มใบหู ไม่กล้าแตะ เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งร้องบอกว่า "เขาขี้ไคลเพอะครับ"

ช่วงพักก็มักวิ่งเล่นในสนามหญ้า บางครั้งก็กระโดดสูง กระโดดไกล หรือกระโดดค้ำถ่อ เวลาน้อยก็เล่นชกมวยกับเพื่อนสว่าง จินดาหลวง (นักเรียนมีกะตังจากบ้านโฮ่งลำพูน)...