ปั่นจักรยานตามหาวัดง้าวพิชัย ผมอยากเล่าเรื่องการทดลองให้เจ้าแชมป์รับหน้าที่เสือภูเขาสักหน่อย...
เคยพาเจ้าแชมป์ผ่านเส้นทางข้ามทางรถไฟ ครั้งแรกผมยังไม่กล้าปั่นเส้นทาง offroad แบบลุยตลอด ทางคนเดินที่เห็น ต้องค่อย ๆ ปั่นไปทีละนิด...
ครั้งแรกเมื่อมาถึงจุด downhill ผมต้องลงจูงเจ้าแชมป์ ครั้งที่สอง...วันนี้ปั่นด้วยความเร็วปกติลุยมาเรื่อย ๆ จนถึงทางลงเนิน เบรคนิด ๆ แล้วปล่อยล้อไหลเลื่อนลงไป แล้วผมก็ล้มหน้าคว่ำหกคะเมน
เจ้าแชมป์นอนยกล้ออยู่ใกล้ ๆ
สาเหตุที่ล้มเป็นเพราะความผิดของผู้ขี่เอง ลืมไปว่าเวลาลงเนินเค้าห้ามมิให้ใช้เบรคหน้าเพราะหัวจะคะมำล้มคว่ำได้ง่าย อีกประการหนึ่งคือผู้ขี่จะต้องขยับก้นไปข้างหลังอาน มองไปข้างหน้า ไม่ก้มตัว เพื่อปรับน้ำหนักให้สมดุล!
โชคดีที่ประสบการณ์ครั้งนี้ไม่ทำให้ผมถึงกับเจ็บหนัก...ต้องจดจำจนตาย!
แทนที่จะกลัวกลับเริ่มสนุก รู้สึกชอบการปั่นเช่นนี้ซะแล้ว! (ช่างไม่รู้จักเจียมสังขารซะเลย...ตาแก่เมืองรถม้าเอ้ย)
No comments:
Post a Comment