เช้าวันนี้...ผมตื่นขึ้นมายิ้มต้อนรับคุณเหมันต์ซึ่งเดินทางมาถึงแล้ว!
ตาแก่บ้านห้างฉัตรเห็นหมอกปกคลุมเหนือเขลางค์นคร เป็นภาพที่รอคอยมาหลายวัน...
มึความสุขยิ่งนักเมื่อพาเจ้าอู่หลงขึ้นไปสัมผัสบรรยากาศบนดาดฟ้า...
แสงแดดยังไม่แรงพอที่จะทำให้ Voltage ที่ได้จากแผงโซล่าเซลล์ขึ้นถึงระดับ 24 โวลท์ คงต้องรออีกสักพัก...
บ้านคือวิมานของเรา ไม่ว่าจะทุกข์จะเศร้า มันก็ยังคงเป็นที่ ๆ เดียวที่เยียวยาจิตใจ...
ชีวิตจะอยู่ต่อได้อีกสักกี่ปี...ผมไม่กังวล! ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาได้รับรู้และสัมผัสกับความทุกข์ของผู้คนที่ได้พบเห็น ทำให้พอเข้าใจในความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา บอกตัวเองว่าเราเองนั่นแหละที่แส่ไปหามัน เอง ดังนั้นการกลับมาอยู่คนเดียวกับเจ้าอู่หลงและได้สัมผัสบรรยากาศเช่นนี้จึงเป็นการอยู่กับความสงบและธรรมชาติอย่างแท้จริง!
นั่นไง...ต้นไม้หลังบ้านซึ่ง "เดชา" เพื่อนผู้จากไปได้กล่าวถึง กิ่งใหญ่หักไปในช่วงพายุรุนแรง แต่ตอนนี้ฟื้นตัวผลิใบดูงดงามแล้ว...
มองลงไปที่ถนนซุปเปอร์ไฮเวย์หน้าบ้านที่กำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างสี่แยกไฟแดง เห็นตอหม้อและเสาไฟฟ้าสูงใหญ่ที่กำลังรอการยกขึ้นติดตั้ง...
อีกหน่อยบริเวณหน้าบ้านร้านเปียโนของผมน่าจะสว่างไสวได้ทั้งคืน หุหุ
No comments:
Post a Comment