หลงจัง

เพื่อน ๆ คงเคยได้ยินผมเอ่ยถึง "หลงจัง" อยู่บ่อย ๆ ความเป็นมาของหลงจังเป็นอย่างไร? อยากจะกล่าวถึงสักหน่อยในวันนี้...

 

 

 

"หลงจัง" คือตุ๊กตาหมาน้อยน่ารักซึ่งบินข้ามน้ำข้ามทะเลจากญี่ปุ่น มาอยู่กับตาแก่บ้านห้างฉัตร หลังจากอู่หลงขึ้นไปรออยู่บนสะพานสายรุ้ง ณ ดาวหมาอันไกลโพ้น  ทีแรกก็ว่าจะตั้งชื่อตุ๊กตาตัวนี้ว่าอู่หลง แต่เกรงว่าจะสับสนเมื่อเขียนถึง จึงตั้งชื่อตามเจ้า "หลง" สุนัขตัวแรกของผม 

 

ภาพเจ้าหลง วาดโดย Deja เพื่อนผู้ล่วงลับไปแล้ว...

ส่วนคำว่า "จัง" ในภาษาญี่ปุ่นใช้สำหรับเรียกเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพื่อให้เข้ากันกับความน่ารักของตุ๊กตาน่ารักตัวนี้จึงขอเรียกชื่อว่า "หลงจัง" ตามที่ได้กล่าวมา...

 

 

 

เมื่อสิ้นสุด "FB Trip ไปเมืองหงสา สปป.ลาว" ผมกับเจ้า Banian นั่งรถไฟจากสถานีเด่นชัยมาลงที่สถานีห้างฉัตร

 

 

ปั่นจักรยานจากสถานีรถไฟห้างฉัตรกลับถึงบ้าน...

 

 

 

 ก่อนจะเปิดประตู...ผมเห็นถุงย่ามใบหนึ่งแขวนอยู่ในกรอบรั้วไม้ระแนงหน้าบ้าน

ถุงย่ามอย่างดีมีกล่องพัสดุอยู่ข้างใน...

 

จ่าหน้าว่า "TO คุณลุงน้ำชา" จาก "หลานเอ็ม"

 

"หลานเอ็ม" คือแอร์โฮสเตสน่ารักของสายการบินไทย ผู้เห็นใจตาแก่บ้านห้างฉัตรเป็นอย่างยิ่งในการสูญเสียเจ้าอู่หลงไป ได้ซื้อตุ๊กตาราคาแพงจากญี่ปุ่นมาให้เพื่อเป็นกำลังใจ...

 

 

บอกว่าเพื่อนตัวน้อยตัวนี้มีจมูกแหลมเหมือนอู่หลง...

 

 

 

print รูปเปรียบเทียบมาให้ด้วย...

จะอยู่ในดวงใจตลอดไปครับ ขออนุญาตนำรูปภาพใส่กรอบเล็ก ๆ มาตั้งไว้ในตู้โบราณที่ชั้นล่าง...

 

 

ส่วนหลงจังก็จะอยู่กับผมตลอดไป จนกว่าตาแก่คนนี้ชีวิตจะหาไม่...

 

ต่อนี้ไปถ้าผมกล่าวถึง "หลงจัง" เพื่อน ๆ ก็ไม่สับสนแล้วนะครับ!