วันนี้ผมหยิบหนังสือ "วิถีแห่งเต๋า" ฉบับตีพิมพ์ครั้งที่ ๔ (ธันวาคม ๒๕๒๔) ขึ้นมาอ่าน...
หนังสือหนา ๓๖๐ หน้า แปลและเรียบเรียงจากคัมภีร์เต๋าเต็กเก็งของปราชญ์เหลาจี้อโดย "พจนา จันทรสันติ" เป็นหนังสือที่น่าอ่านยิ่งนัก หน้าสุดท้ายเขียนไว้ว่า...
เต๋านี้เป็นเพียงเต๋ากระดาษในขณะที่บ้านเมืองกำลังอยู่ในภาวะตัวใครตัวมัน หนทางเบื้องหน้าดูมืดมนแลสับสน ออกไปดูประเทศอื่นผมก็พบแต่ชีวิตที่ต้องดิ้นรน ผู้คนมากมายละทิ้งซึ่งหิริโอตตัปปะ...
อันชี้นำไปสู่เต๋าที่แท้
ผู้รู้ย่อมละทิ้งเต๋ากระดาษนี้เสีย
เพื่อเข้าสู่เต๋าที่เที่ยงแท้
ผมอยากจะอยู่ในประเทศในฝัน ไม่อยากจะไปไหนอีกแล้ว แต่ในความเป็นจริงจะมีหรือเปล่า?...ผมไม่ทราบ ในบทที่ ๘๐ (หน้า ๑๘๘) กล่าวไว้ว่า...
ประเทศในฝัน
หวังให้ประเทศเล็กที่มีพลเมืองน้อยมีอาหารพอที่จะเลี้ยงดูพลเมือง
มากกว่าที่เขาต้องการถึงสิบเท่าร้อยเท่า
ให้ประชาชนเห็นคุณค่าของชีวิต
และไม่ท่องเที่ยวพเนจรไปไกล
ถึงแม้จะมีพาหนะเรือและรถ
ก็ไม่มีใครปรารถนาจะขับขี่
ถึงแม้จะมีเกราะและอาวุธ
ก็ไม่มีโอกาสจะใช้
ให้กลับไปใช้การจดจำเรื่องราว
ด้วยการผูกเงื่อนแทนการเขียนหนังสือ
ให้เขานึกว่าอาหารพื้น ๆ นั้นโอชะ
เสื้อผ้าอันสามัญนั้นงดงาม
บ้านเรือนธรรมดานั้นสุขสบาย
ประเพณีวิถีชีวิตนั้นน่าชื่นชม
ในระหว่างเพื่อนบ้านต่างเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
จนอาจได้ยินเสียงไก่ขันสุนัขเห่าจากข้างบ้าน
และตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต
จะไม่มีใครได้เคยออกไปนอกประเทศของตนเลย
ไปไหนไม่ได้.... ผมก็ต้องขึ้นไปหาแสงแดดอุ่น ๆ บนดาดฟ้าบ้านห้างฉัตร!
No comments:
Post a Comment