คำถามคือ "ในเมื่อลุงคนนี้ยังทำได้ แล้วทำไมผมจะทำบ้างไม่ได้?"
นอนข้างถนนหน้าสถานีรถไฟในซูริคผมก็เคยทำมาแล้ว รวมทั้งนอนในตู้โทรศัพท์ นั่งหลับที่สถานีรถไฟ ตั้งเต๊นท์นอนใต้สะพาน ในป่า ริมชายหาด ฯลฯ
การเดินทางในอดีตแต่ละครั้งมันไม่ใช่ง่ายเลยสำหรับคนสายตาสั้น -1,000 กว่า โลกไม่สดใสเลยสำหรับผู้ที่ต้องสวมคอนแทคเลนส์ ในขณะนั่งรถ ลงเรือ ปั่นจักรยาน หรือแบกเป้เดินเท้า....
ขอบคุณพระเจ้าที่ได้มอบดวงตาที่สามารถมองเห็นได้โดยไม่ต้องสวมแว่นหรือใช้คอนแทคเลนส์ให้กับผม ชีวิตเกิดใหม่ ผมสามารถเดินทางมองโลกได้ชัดเจน อ่านหนังสือได้ ถ่ายรูปได้ แถมยังเล่นดนตรีและร้องเพลงได้!
แล้วทำไมผมจะไม่ใช้โอกาสสุดท้ายทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ทำอีกแล้วในบั้นปลายของชีวิตหละ?
No comments:
Post a Comment