นับจากวันที่ผมได้ปั่นจักรยานไป อช.แม่ปิงในช่วงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ หากเหลียวกลับไปมองย้อนหลัง จะเห็นได้ว่าผ่านไปแล้ว ๔ เดือนเต็ม มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน! ในขณะที่ภาวะโควิด-๑๙ ทำให้ผู้คนเดือดร้อนไปทั่ว ผมกลัวว่าภัยพิบัติอาจซ้ำเติมให้ชีวิตลำบากหนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้! อย่างไรก็ตามชีวิตผมซึ่งผ่านมาจนถึงวัยนี้ก็นับว่าคุ้มกับที่ได้เกิดมาแล้ว จะจบลงในวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ไม่เสียใจ!
เห็นภาพเก่า ๆ ตอนที่ยังแข็งแรง สามารถยืนเล่นแอคคอร์เดียนหนัก ๆ ได้ติดต่อกัน ๒-๓ ชั่วโมง ถ้าเป็นวันนี้ให้ทำเช่นนั้นอีก มันคงเป็นแค่ the impossible dream ก่อนที่โลกอินเทอร์เน็ตจะมี facebook ผมเคยบ่นเรื่องปัญหาและภาระที่ต้องเผชิญอย่างต่อเนื่องในเว็บของตัวเอง แต่แล้วก็เลิกไปเพราะไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระให้เพื่อน ๆ รับทราบ ผมตั้งหน้าตั้งตาเขียนบล็อกท่องโลก ( exploring the world) และ บล็อกช่างเหอะ มาเรื่อย ๆ
จวบจนช่วง ๔-๕ เดือนมานี้ ตาแก่เมืองรถม้าก็หายเงียบไปจากบล็อกช่างเหอะ รวมทั้งไม่มีการ update ใน facebook ผมหายเงียบไป....เพราะเบื่อหน่ายกับภาพของความอยุติธรรม การเอารัดเอาเปรียบ ไม่อยากฟังสังคมที่พูดกันไปวัน ๆ อย่างไร้สาระ ไม่อยากเห็นรัฐบาลและนายกฯ ผู้ไร้ประสิทธิภาพที่สุดตั้งแต่ที่เคยมีมาในประเทศไทย รวมทั้งระบบการศึกษาที่ไม่เคยพัฒนา สร้างเด็กไทยให้เป็นนักคิดและมีคุณธรรม ฯลฯ ต้องขอโทษเพื่อน ๆ ที่ไม่ได้ส่งข่าวถึง หรือมิได้ติดต่อให้กำลังใจ หลายคนเป็นห่วงผม ลุงคนนี้ก็ไม่มีลูกมีหลาน นอกจาก "ครูแต้ม" คนเดียวเท่านั้นที่สามารถเรียกได้อย่างเต็มปากว่าลูก ลูกสาวได้ส่งความคิดถึงมาเมื่อเร็ว ๆ นี้... ขอบคุณจ้าดนักเน้อ!
ว่าจะกลับมาเขียนบล็อกช่างเหอะ ต่อ บางทีอาจ update facebook อีก เริ่มจากวันนี้ที่ ๑ พ.ค. ๒๕๖๓ เลย... อยากบอกก่อนว่า "คิดถึงเพื่อน ๆ ทุกคน"
No comments:
Post a Comment