wichai: When I take a risk

ท้องฟ้าสดใสเมื่อตาแก่เมืองรถม้าขึ้นไปยืนอยู่บนหลังคาดาดฟ้า มองไปไกลจนสุดสายตาเห็นเมืองพะเยาและเวียงลออยู่ในจินตนาการ

ยังไม่ได้ไปเวียงลอเพราะมีปัญหาเรื่องรับยาให้พี่ชาย คงต้องรออีกซัก 2-3 วัน เมื่อมีเวลาก็ต้องรีบทำในสิ่งตั้งใจไว้โดยไม่ผัดผ่อนอีกต่อไป! งานหนึ่งซึ่งต้องทำ นั่นคือการทำความสะอาดแผงโซล่าเซลล์ที่ได้ติดตั้งไว้บนหลังคาดาดฟ้า จริง ๆ แล้วสมควรทำตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ติดตั้งมาเคยทำความสะอาดแผงฯ แค่ครั้งเดียว ที่บ้านมีฝุ่นจากถนนหลวงขึ้นมาทุกวี่วัน มันลดศักยภาพในการผลิตกระแสไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์ของแผงฯ ตามกาลเวลา ผมไม่ขอแก้ตัวด้วยเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น...ขอยอมรับผิดครับ!

เวียนหัว ตาพร่า ขาสั่น คืออาการซึ่งเกาะตามมาตั้งแต่เริ่มงานเลยทีเดียว ผมเริ่มด้วยการแบกบันไดอลูฯ (คุณหมอสุทัศน์ซื้อให้) ขึ้นมาใช้ไต่ขึ้นหลังคา...

มิได้เป็นคนกลัวความสูง แต่ก็รู้สึกหวิว ๆ เมื่อร่างกายเสื่อมโทรมลงจนถึงจุดที่ไม่สมควรทำงานเสี่ยง ๆ แบบนี้อีกแล้ว...

ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครคอยดูว่าหากผมตกลงไปนอนหงายหายใจระริน จะได้มีคนโทรเรียกรถกู้ภัยมารับตัวไปโรงพยาบาล เมื่อไม่มี...ชีวีก็คงจะสิ้นอยู่บนนี้ กว่าใครจะรู้ก็คงเริ่มส่งกลิ่นแล้ว! ผมเตือนตนอยู่ตลอดเวลาว่าต้องไม่ประมาท!!! น้ำสะอาด 1 ถัง น้ำยาทำความสะอาดชีวภาพ ฟองน้ำ ค่อย ๆ นำขึ้นมา...