wichai: ความสับสนของคนหันมาใช้รถยนต์

ทริป Travels with Oolong - อุทยานแห่งชาติแม่วาง (เดินทางค่ำไหนนอนนั่น 3 คืน++) ได้สิ้นสุดลงแล้วด้วยความผิดหวัง!

หลังจากเดินทางไปกลับจากห้างฉัตรถึงป่าซางระยะทาง 140 กิโเมตร ผมกลับมานอนบ้าน มิได้นอนขดตัวอยู่ในรถตามที่ได้ตั้งใจไว้

ได้บทเรียนและคำตอบจากการเดินทางครั้งนี้มาตามสมควร ข้อแรกคือปัญหาของเจ้าอู่หลง ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะทำให้ทริป Travels with Oolong ทำไม่ได้อีกต่อไป (แล้วจะเล่าให้ฟังอีกที) อีกข้อนึงคือการเปลี่ยนแปลงของถนนหนทางและสถานที่ ซึ่งมิอาจทำให้ตาแก่วัย 70+ อย่างผมปรับตัวได้ทัน

สำหรับเจ้า Eddy รถยนต์ 3 ประตูขนาด 850 ซีซีที่ผมอยากใช้เป็นยานพาหนะพาผมกับเจ้าอู่หลงท่องเที่ยวทั่วไปนั้น จากทริปนี้พอจะกล่าวได้ว่ามันทำงานได้ดี ไม่มีปัญหาให้ต้องหนักใจ การวิ่ง 140 กิโลเมตรในวันนี้แสดงว่าเอ็ดดี้ทำได้...

แต่ทว่าบ้านเมืองเจริญขึ้นมาก ถนนหนทางเปลี่ยนแปลง สองข้างทางก็เปลี่ยนไป ทำให้ตาแก่เมืองรถม้าผู้ใช้รถจักรยานในการเดินทางมาเป็นเวลากว่า 10 ปีเมื่อหันมาเดินทางไกลด้วยรถยนต์อีกครั้งไม่สามารถปรับตัวได้ เริ่มตั้งแต่ที่หน้าบ้านตัวเองเลย การก่อสร้างปรับปรุงถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ทำให้ต้องขับรถเลยยูเทิร์นไปอีกไกลกว่าจะได้ย้อนกลับมามุ่งหน้าสู่ลำพูน ก่อนขึ้นดอยขุนตานก็แวะเข้าไปที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว รู้สึกงุนงงเมื่อได้เห็นศูนย์บริการที่เคยคึกคักเมื่อสิบกว่าปีก่อนกลายเป็นอาคารร้าง ที่จอดรถว่างเปล่า...

ตั้งใจแวะบ้านสวนจัตุรัส (4) ซึ่งเคยปั่นจักรยานไปเยือนครั้งนึง...วันนี้ผมใช้รถยนต์ซึ่งวิ่งเร็วเกิน รู้อีกทีก็ผ่านเลยไปซะแล้ว!

นอกจากนั้นก็ยังอยากไปดูที่ดินเนื้อที่งานกว่าที่บ้านจำบอน ต.ศรีบัวบานซึ่งเคยซื้อไว้และวิ่งเต้นทำโฉนดก่อนที่จะขายไป มันอยู่ด้านซ้ายมือริมทางหลวงซึ่งแต่ก่อนมีป้อมตำรวจตั้งอยู่เป็นจุดสังเกตให้ผมได้เลี้ยวลงไปตามถนนจนถึงประตูสวน พบว่าวันนี้มันเปลี่ยนไปหมด ไม่มีป้อมผมหาทางลงไม่เจอ รู้อีกทีก็เลยไปไกล (อีกแย้ว!) สามครั้งแล้วที่ตาแก่สับสนขับรถผ่านเลย เอาหละ! ยังไง ๆ ก็ขอจอดแวะที่ดอยติหน่อยละกัน