วันนี้ขอมารายงานต่อในบล็อกช่างเหอะว่า...ขาข้างขวายังคงบวม แต่ก็ยุบลงไปมากแล้ว
ยังเดินไม่ถนัด หัวเข่ายังตึง ก้าวผิดจังหวะก็รู้สึกเจ็บ ผมไม่ได้กินยา ได้แต่ทายาและพักผ่อน ปล่อยให้มันหายเอง จึงต้องช้าหน่อย
ยังไม่ลงไปข้างล่าง แต่ก็เริ่มทำงานได้บ้างแล้ว เมื่อวานนี้เอาผ้าปูที่นอนไปซัก เกือบครึ่งปีแล้วที่ผมไม่ยอมทำอะไรเลย ปล่อยบ้านให้อยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่เคยเป็นตั้งแต่วันที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๙ นอนบนผ้าปูที่นอนผืนเดิม ขณะที่ฝุ่นพอกหนาขึ้นเรื่อย ๆ
วัน ๆ ได้แต่นั่งเก้าอี้ตัวที่นั่งประจำ มองดูหยากไย่ ปล่อยให้แมงมุมสร้างกับดักยุง ส่วนตัวมันเองก็ถูกจิ้งจกไล่ฉกเข้าปาก ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น...ปล่อยให้บ้านสกปรก จนไม่อยากให้ใครขึ้นมาเห็น
ใคร ๆ ก็อยากให้บ้านสะอาดดูงามตากันทั้งนั้น แต่ผมกลับปล่อยทุกอย่าง ไม่อยากให้ภาพในอดีตเกิดการเปลี่ยนแปลง....
มาถึงวันนี้ต้องคิดใหม่ทำใหม่ ผมออนไลน์ทางเฟสบุ๊คและมีเพื่อนเพิ่มขึ้น เนี่ยก็กำลังจะเดินทางไปทำหนังสือเดินทางเล่มใหม่ที่ศาลากลางจังหวัดพิษณุโลก ซึ่งจะต้องปั่นจักรยานไปขึ้นรถไฟขบวน 408 ที่สถานีห้างฉัตรไปลงสถานีพิษณุโลก ดังที่ได้บอกเพื่อน ๆ ช่วยลุ้นว่าแข้งขาจะหายทันหรือเปล่า?
วันนี้ผมได้ทดสอบพลังขา ด้วยการทำความสะอาดห้องน้ำ ปัดไยแมงมุม ขัดพื้นและผนัง โถส้วม อ่างล้างหน้า และล้างกระจก
เก็บของที่ไม่ใช้ออกไปจนดูสะอาด ไม่อายใครแล้วครับ....
ทุกครั้งที่เช็ดถู ผมรู้สึกปลื้มกับสิ่งที่ได้ทำไว้ไม่ว่าจะเป็นการปูกระเบื้องใหม่ เปลี่ยนสุขภัณฑ์ ติดตั้งอุปกรณ์ ฯลฯ ทำเองทั้งนั้น ไม่ต้องจ้างใคร!
พอห้องน้ำสะอาด ผมก็หันไปจัดเตียงใหม่...
เก็บของที่เคยวางเกะกะออกหมด นำผ้าชุบน้ำหมาด ๆ ไปเช็ดฝุ่น...
เสียงบรรเลงเชลโลของ Yo-Yo Ma ก็กลับคืนมาแล้ว...
No comments:
Post a Comment