เมื่อเปิดประตูออกไป ผมมองไปยังถาดกล้วยที่ได้นำไปตากไว้ในวันที่ประสบอุบัติเหตุรถล้ม เป็นกล้วยที่ซื้อมาจากร้านข้าวมันไก่ในราคาหวีละ ๒๐ บาท ลูกมันใหญ่จนต้องผ่าครึ่งก่อนนำไปตาก...
บ่ายวันนั้นเกิดรถล้ม กลับบ้านแล้วได้แต่นอนตัวแข็งอยู่บนเตียง ผมไม่ลืมกล้วยที่ตากเอาไว้ อยากจะขึ้นไปเก็บแต่ไม่มีปัญญา...
ผ่านมาได้ ๓ อาทิตย์...วันนี้เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ผมเห็นแต่ความว่างเปล่าในถาด!
มองขึ้นไปที่ครอบหลังคา เห็นนกจับอยู่... ผมรู้แล้วว่ากล้วยของผมหายไปได้อย่างไร
เดินไปหน้า workshop เห็นหม้อแบตฯ ที่ล้างไว้วางตากแดดตากฝนอยู่ที่เดิม ยังไม่ได้เอาไปเติมน้ำกรดและชาร์จไฟ...
ช่วงนี้ฝนตก... เทวดาช่วยรดน้ำต้นไม้ให้
โหระพาก็ออกใหม่เต็มไปหมด!!
เดินขึ้นดาดฟ้าได้... ก็เดินลงไปข้างล่างได้แล้ว!
No comments:
Post a Comment