คิดถึงปากีสถาน...

วันนี้ได้รับพัสดุส่งมาจากเชียงราย เพื่อนจากอำเภอแม่สายส่งมาให้...

ขอบคุณพระเจ้าที่ให้ผมได้รู้จักคนดีมีน้ำใจ เพียงแค่ตาแก่บ้านห้างฉัตรโพสต์เรื่องรถจักรยานล้มระหว่างทางไปปล่องภูเขาไฟแม่เมาะ ก็ได้รับความคิดเห็นแสดงความสนใจและห่วงใยมากเกินคาด โลกนี้ยังคงอบอุ่นด้วยไมตรีจิตแลมิตรภาพ แม้บ้านเมืองจะอยู่ในสภาพอยุติธรรมที่ทุกคนต้องดิ้นรนเอาตัวรอด เมื่อวานนี้ครูแต้มฝากวิตามินและอาหารเสริมไว้ให้ฟื้นฟูสุขภาพ...

วันนี้ได้รับของฝากจาก Huizhen...

ไม่ต้องมียศถาบรรดาศักดิ์ ไม่ต้องรับปริญญาบัตรมาไว้ในมือ ไม่ต้องมีตำแหน่งหน้าชื่อ...ผมคือคนธรรมดา ๆ ที่สามารถบอกได้ว่าโลกนี้ยังมีคนดีมีเมตตาอีกมากมาย เขาเหล่านั้นล้วนให้กำลังใจตาแก่ผู้เคยสิ้นหวังเสมอมา หลานเอบอกว่า...

ลุงยังอยู่อีกนานค่ะ อาจจะได้เห็นวันที่ไทยเปลี่ยนแปลงนะคะ

อยากได้เห็นวันนั้น แม้จะอยู่ได้ไม่ถึง แต่ก็ขอเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงตลอดไป มิใช่แต่แค่เมืองไทย วันนี้ผมคิดถึงปากีสถาน...

 

ผมไปปากีสถานเมื่อเดือนพฤษภาคม ๒๕๒๙

รักปากีสถาน..อยากให้มีโอกาสอีกสักครั้งได้กลับไป แต่สถานการณ์โลกมันเปลี่ยนแปลงไปเกินฝัน

 

ผมอยากปั่นจักรยานจากการาจีขึ้นเหนือ...

เรื่องราวในหนังสือ I am Malala ที่ได้อ่าน เรียกร้องให้ผมฝันที่เห็นบ้านเกิดของ Malala Yousafzai เด็กสาวนักสู้เพื่อความยุติธรรมและการศึกษา มันอาจจะห่างจากความเป็นจริงเกินไป แต่วันนี้ผมก็ได้สัมผัสกลิ่นอายของปากีสถานอย่างชนิดที่ไม่ต้องสงสัยแล้ว...

ในบรรดาของที่เอให้มามีถุงเม็ดสนแนบมาให้ด้วย.... Huizhen เขียนบอกล่วงหน้าว่า

หนูส่งเม็ดสนไปด้วยห่อเล็ก ๆ เพื่อนเอามาให้จากปากีสถาน เขาบอกว่าชุดนี้มันเก่าแล้ว ตอนเขามาหาชุดใหม่ไม่ทัน ต้องรีบกินให้หมดในเดือนนี้...เวลาแกะต้องใช้เล็บจิก เม็ดไหนดำก็ทิ้งเรากินแต่เม็ดที่ข้างในขาว ๆ ค่ะ

เอาออกมาลองแกะกินแย้ว...

 

 

 

 

 โอ...มันปากีฯ มาก ๆ เลย  ผมคิดถึงปากีสถานจริง ๆ