ผมอยู่ได้ (อีกแย้ว ๆๆ)

พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า "ผมอยู่ได้" เหมือนแผ่นเสียงตกร่อง (เด็กรุ่นใหม่คงไม่เคยได้ยิน อิอิ) ผมก็อยากจะบอกเช่นนั้น

 

 

ก็ไม่มีสาระอะไร เพียงแค่อยากเตือนสติเรื่องการดำรงชีพให้อยู่รอดในภาวะเศรษฐกิจย่ำแย่ ซึ่งก็มิได้หมายรวมถึงผู้ที่มีเงินเดือน มีฐานะ มีความมั่นคงในรายรับ แต่เป็นคนแก่อย่างผมซึ่งต้องควักเงินแต่ละบาทที่เคยหาได้ออกมาซื้ออาหารแต่ละวัน ผมต้องพึ่งพาตลาดสดตามบ้านนอก ที่มีของกินและผักหญ้าให้ซื้อได้ในราคาถูก อย่างเช่นตลาดเช้าบ้านปันง้าวซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไปประมาณ ๒ กิโลเมตร แต่ก่อนเคยเดินไป เดี๋ยวนี้หัวเข่าไม่ไหว ผมต้องปั่นเจ้า Bruiser ไป...

 

จ่ายตลาดผมเอาตังค์ไป 131 บาท เหลือกลับมาบาทเดียว นี่ไง...ข้าวของที่แขวนหน้ารถมาเมื่อเช้านี้!

 

 

แตงกวากองละ 10 บาท...มะเขือเทศ (ทางนี้เรียกบ่าเขือส้ม) จะเห็นได้ว่าได้เยอะ แต่ไม่สวยเหมือนที่วางขายอยู่ในห้าง แม่ค้าบอกว่าเก็บมาจากสวนหรือรั้วข้างบ้านวันละนิดละหน่อยแล้วมานั่งขายที่ตลาด น่าจะปลอดภัยจากยาฆ่าแมลงนะ...ผมว่า

 

ผักบุ้งจีนทำให้ตาหวานสองกำใหญ่ 10 บาท ผมต้องแบ่งผัดสองครั้ง ๆ ละกำ!

ผักคื่นช่ายกินลดความดัน 2 กำ 10 บาท...

หน้านี้มะกูดมะนาวหายากครับ แต่ผมก็ยังหามะกูดมาคั้นน้ำดื่มได้ ที่เห็นเนี่ยก็ ๕ บาท ขนมใส่ถาดโฟมอีก 5 บาท...

 

ขนมหวานเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับคนแก่ ผมมีทั้งข้าวต้มกล้วย บ้าบิ่น และข้าวเหนียวสังขยา ทุกอย่างแพ็คละ ๕ บาท

ขนมที่ยังคงใช้ใบตองห่อ...กินไปก็สรรเสริญไป แต่พวกใช้โฟม ผมรู้สึกไม่อร่อยเท่าใด!