PM2.5 มหาภัยที่ใกล้ตัว

คืนที่ผ่านมา ผมสะดุ้งตื่นเวลาตีสองครึ่ง รู้สึกหายใจไม่โล่งปอด ถามตัวเองว่าทำไมยังไม่ย้ายลงไปนอนที่ห้องพยาบาลเสียที? ไม่รอช้า...ตาแก่บ้านห้างฉัตรหอบผ้าห่มเดินลงบันไดไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้องที่ทำไว้แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่พี่ชายเคยนอนสูดหายใจเฮือกสุดท้ายไปเมื่อปีที่แล้ว ความรู้สึกบอกได้ว่าอากาศข้างล่างยังดีกว่า...

เช้านี้ผมลองขึ้นไปสำรวจบนดาดฟ้า...

 

 

นั่งดื่มกาแฟอยู่หน้า green workshop พบว่ามีสายลมเย็นพัดมา อากาศดี สูดหายใจได้โล่งปอด มองดูต้นไม้ที่เพื่อน deja เขียนไว้...เห็นใบพลิ้วไหว! 

 

มองไปทางดอยขุนตาน วันนี้แทบไม่เห็นเลย...

 

แหงนหน้ามองดูเสาไฟส่องสว่างบริเวณสี่แยกไฟแดง (Hangchat Intersection) คิดว่าตอนกลางคืนบนนี้คงสว่างไม่น้อย... 

เริ่มเก็บกวาดด้วยการเอาแผ่นไวนิลที่เคยเขียนรับสอนดนตรีฟรีเด็กอนุบาลติดไว้หน้าบ้านปงแสนทองเมื่อ 10 ปีที่แล้วลง...

 

 

ซักผ้านวมขึ้นมาตาก เตรียมรับมือกับอากาศหนาว...

 

 

อ่อ.! ขออัพเดทเรื่องต้นไทรที่ขึ้นข้างผนังตึกอีกหน่อย ตามที่บอกว่าผมใช้เสียมแซะต้นไทรออกนั้น วันนี้แซะต่ออีกนิด...คิดว่ามันคงอยู่ไม่ได้แล้วหลังจากโดนทั้งเสียมและน้ำยาล้างห้องน้ำ!!

ภาพจาก .iqair.com - ขอขอบคุณ

ถ่ายรูปฝุ่นละอองที่จับบนปฏิทินในห้องนอนชั้น 4 มาให้เพื่อน ๆ ดูด้วย...

 

เพื่อน ๆ ดูแลสุขภาพ ระวังเรื่องฝุ่น PM2.5 นะครับ...