ซิปแตก

"FB Trip 2020 ไป อช.แม่ปิง" ครั้งล่าสุดเท่ากับว่าเป็นการซ้อมหรือทดลองปฏิบัติสำหรับ the final trip ในปี ๒๕๖๖ 

กล่าวคือผมมีเครื่องมือซ่อมรถ เต๊นท์ ถุงนอน เปลญวน เตา ไฟฉาย เสบียง ครบถ้วนชนิดเดินทางไปต่างประเทศได้เลย น้ำหนักที่ถ่วงอยู่ท้ายรถน่าจะประมาณเกือบ ๒๐ กิโลกรัม หรือเท่ากับเด็กน้อยซ้อนท้ายไปด้วยคนนึง ได้ข้อสังเกตว่าหลังจากที่เปลี่ยนมาใช้จานหน้าที่มีฟันน้อยลง การปั่นของผมดีขึ้นเยอะเลย มีสัมภาระเต็มพิกัดไปด้วย ผมใช้เกียร์ 9 ปั่นทางเรียบได้สบาย

เวลาขึ้นเขาก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน !  แต่ก็ยังดีกว่าตอนใช้จานหน้าที่ติดมากับรถซึ่งผมต้องลงจูงเกือบทุกเนินเขา ทริปนี้ถ้าทางชันไม่ต่อเนื่องกันจริง ๆ ก็ไม่ต้องลงจูงแล้ว ผมปั่นโดยใช้เทคนิคเร่งส่ง พอขึ้นเขาก็ลดเกียร์ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงเกียร์ต่ำสุด ปั่นต่อไปให้สุดจนหมดกำลังก็หยุดพัก รอสักครู่ให้กลับมามีแรงปั่นต่อ ขยับขึ้นไปอีกเป็นระยะ ๆ จนถึงยอดเขา 

งั่ม ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจเขียนเรื่องการปั่นจักรยานขึ้นเขา เพราะมิใช่ guru ทางนี้ ที่อยากเขียนวันนี้ก็คือเรื่องการซ่อมกระเป๋าคาดเอวซึ่งคุณเดชาให้มาใช้ใส่ของจำเป็นสำหรับการเดินทางท่องโลกตั้งแต่เมื่อ ๖ ปีที่แล้ว...

หลังจากใช้งานมานานหลายทริปหลายโอกาส กลับมาจาก "FB Trip 2020 ไป อช.แม่ปิง" ผมก็พบว่ากระเป๋าคาดเอวที่ใช้มีอยู่ช่องหนึ่งซึ่งซิปแตก...

ช่างเหอะร้องเฮ้ยแล้วหาวิธีซ่อม โดยใช้เครื่องมืออย่างเดียวคือคีม...

ไม่มีอะไรยากครับ จัดตำแหน่งตัวติดฟันซิปให้เข้าที่อยู่ในตำแหน่งเริ่มต้นของมันแล้วใช้คีมค่อย ๆ บีบด้านบนและล่างให้ชิดลงไปอีกนิด (ตามลูกศรเหลือง)

ทดลองรูดซิปไปจนสุด จะเห็นว่าตอนนี้มันทำงานได้เป็นปกติแล้ว ไม่หลุด ไม่ติด... 

ตัวจับหลุดหายไป ผมนำเข็มกลัดมาใส่แทน พอใช้รูดซิปไปมาได้ครับ เอาเข็มกลัดติดไว้อย่างเนี้ยก็ดี เผื่อจำเป็นต้องกลัดอะไร (เช่นกลัดกระเป๋าตังค์กันหาย) หรืออาจใช้แทนเข็มจิ้มซิมได้ในกรณีที่จำเป็น

ต้องหล่อลื่นซะหน่อย ผมหาจารบีไม่เจอ ก็เลยต้องคว้าน้ำมันเครื่องมาหยอด นี่แหละ...ที่เรียกว่า "ช่างเหอะ" 

เรียบโร้ย กลับมาใช้งานได้ตามเดิม ผมแขวนเอาไว้เพื่อรอใช้งานทริปต่อไปครับ...

ไม่รู้ว่าอีก ๔ ปีจะยังดี... ให้ผมได้ใช้กับ the final trip หรือเปล่า?