รถยนต์คันแรกของผม

หลายปีที่ไม่มีรถยนต์...ต้องใช้จักรยานซึ่งมีอยู่หลายคันแทน ไม่ว่าใกล้ไกลผมไปได้หมด หากท่องเที่ยวแดนไกลก็ใช้จักรยานพับใส่รถไฟหรือรถยนต์โดยสารไป 

 

 

เป้าหมายสุดท้ายก็จะอาศัย "สหัสเดช" จักรยาน 12 speed DIY ใช้เฟรม Giant ปั่นไปให้ไกลสุดขอบฟ้า...

 

 

 

นอกนั้นผมก็ยังมีเจ้าแชมป์ (พับได้) เอาไว้ปั่นเล่นใกล้ ๆ

 

แล้วยังมีเจ้า Bruiser จักรยานเสือภูเขาล้อ 26 นิ้วที่ผมซื้อเฟรมเก่ามา upgrade...

 

 

คันนี้ใช้งานทั่วไปในตัวเมืองห้างฉัตร ปั่นไปโรงพยาบาล ตลาด ร้านขายของชำ ฯลฯ ผมเคยคิดว่าจะทำเป็นจักรยานไฟฟ้า แต่ไม่อยากเป็นทาสสินค้าจีนและเทคโนโลยีที่ไม่ยั่งยืน ก็เลยล้มโครงการ

 

อ้าว!  ว่าด้วยเรื่องรถยนต์แล้วทำไมมาโวเรื่องจักรยาน? คำตอบคือผมเพียงอยากเกริ่นปูทางเรื่องรถยนต์เท่านั้น ด้วยเหตุว่าตราบใดที่ยังมิได้โบกมืออำลาแผ่นดินเกิดไปอย่างถาวร...ผมก็ยังคงต้องมีรถยนต์อีกสักคันเพื่อขับไปโรงพยาบาล ไปหาหมอตาในตัวเมืองลำปาง ไปขนของหนัก ๆ รวมทั้งให้บริการพี่ชายผู้กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงไปซะแล้ว! คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหารถยนต์เก่า ๆ ราคาถูกไว้ใช้งานซึ่งจักรยานไม่สามารถทำได้ แต่ก่อนที่จะเขียนถึงรถยนต์คันสุดท้าย ผมก็อยากเล่าเรื่องรถยนต์เก่าที่เคยซื้อใช้ในช่วงชีวิตตั้งแต่หนุ่มยันแก่ให้เพื่อน ๆ ฟังซะหน่อยก่อน

 

เรียนจบอีเล็คทรอนิคส์ที่วิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพ (ทุ่งมหาเมฆ) ผมทำงานเป็นช่างซ่อมเครื่องมือแพทย์ที่บริษัทวิทยาคมจำกัดได้พักนึง จากนั้นก็ลาออกแล้วกลับไปอยู่เชียงใหม่ ได้รับราชการตำแหน่ง "ช่างตรี" ที่โรงพยาบาลสวนดอก มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ 

 

  

 

เมื่อมีงานมีการทำ...ผมก็เริ่มมองหารถยนต์ขับทั้ง ๆ ที่ยังขับไม่เป็น ก็ได้พี่นิเวศน์ ณ ลำปาง เป็นผู้พาไปซื้อรถยนต์ยี่ห้อ Hillman จากอู่แห่งหนึ่งแถวสี่แยกถนนโชตนาในราคา 8,000 บาท (ต้องไปกู้เงินคุณนายท่านนึง)

 

พี่เวศน์เล่นกีต้าร์อยู่ด้านซ้ายของเวที...

 

 เป็นรถอังกฤษ (made in England) ผมไปค้นหาในอินเทอร์เน็ตจนเจอรูปที่ตรงกับคันที่ผมซื้อนั่นเลย...

 

 

สีก็สีเดียวกัน...

พวงมาลัย ไฟเลี้ยว ก็อย่างเนี้ยแหละ....

ด้านข้างระหว่างประตูหน้าและหลังมีแขนไฟเลี้ยวยกขึ้นลง (นำภาพ Hillman อีกคันมาให้ดู จะเห็นแขนไฟเลี้ยวที่ว่าชัดหน่อย!!) 

ผมพอจะบอกได้ว่าซื้อเจ้า Hillman รถยนต์คันแรกนั่นก่อนปี 2515 ซึ่งมีการต่อต้านสินค้าญี่ปุ่น จำได้ว่าผมเขียนติดกระจกหลังว่า Japan Go Home นักหนังสือพิมพ์ยังแวะมาถ่ายรูปเลย

พี่นิเวศน์ ณ ลำปางอีกนั่นแหละที่สอนผมให้ขับรถจนเป็น ทุกเช้าผมจะขับเจ้า Hillman ไปทำงานที่โรงพยาบาลสวนดอก ส่วนตอนเย็นก็ขับไปรับพี่นิเวศน์ไปทำงานเล่นดนตรีด้วยกันที่ร้านอาหารศรีสุรางค์ สี่แยกแจ่งหัวริน 

จำได้ว่าที่บ้านพี่นิเวศน์ให้เช่าทำอู่ซ่อมรถ Hino มีช่างมือรองคนหนึ่งช่วยยกเครื่องเจ้า Hillman ให้แบบไม่คิดค่าแรง ผมซึ่งเป็นลูกมือก็ได้เห็นการบดวาวล์ การยกเครื่องลง การตัดประเก็น และอื่น ๆ

สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับรถคันแรก ผมจำได้ว่าครั้งนึงผมเลี้ยวตรงสี่แยกช้างเผือก ตัดหน้ารถจักรยานยนต์ซึ่งวิ่งไปทางแม่ริม พบต้องเลี้ยวยูเทิร์นหลบเพื่อไม่ให้ประสานงาอย่างจัง แต่ก็ยังทำให้มอเตอร์ไซค์คันนั้นล้ม  คนขี่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย อีกครั้งนึงขณะเล่นดนตรีอยู่ ผมให้ช่างคนหนึ่งนำรถไปจัดการเรื่องแบตเตอรี่ ปรากฏว่าเค้าเอาไปชนจักรยานสองผัวเมียที่ใกล้สี่แยกช้างเผือก ผมต้องพาไปส่งสวนดอกและจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ ทั้งสองเหตุการณ์อยู่ในความทรงจำของผมมาตลอดเลยล่ะ

ท้ายที่สุด...เจ้าคนภูเขาก็ตายสนิท ผมจอดทิ้งไว้หน้าบ้าน มีคนมาขอลากไปในลักษณะเศษเหล็ก เป็นอันสิ้นสุดเรื่องราวรถยนต์คันแรกของผม