สื่อสารสั้น ๆ

ช่วงนี้มีโอกาสแวะเวียนไปป่าช้า โรงพยาบาล หรือ คลีนิกแพทย์ ค่อนข้างจะถี่ ทำให้ผมได้เห็นสัจธรรมแห่งชีวิต คือสภาวะของการเกิดแก่เจ็บตาย ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น...

วันก่อนไปนอนเฝ้าไข้ ๑ คืนที่โรงพยาบาลเขลางค์นคร-ราม ภาพที่เห็นที่โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ กับภาพโรงพยาบาลห้างฉัตรซึ่งผมไปรับการรักษาพยาบาล ทำให้ได้เห็นความแตกต่างของชนชั้นของคนไทยซึ่งถูกจัดระดับแบบง่าย ๆ ด้วยคำว่า "คนรวย กับ คนจน"   

ค่ารักษาพยาบาลโรงพยาบาลเอกชนแพงมาก ๆ ครับ สำหรับผมแล้วคงได้แต่ฝากชีวิตบั้นปลายไว้กับโรงพยาบาลของรัฐเท่านั้น รวมทั้งตัวเองที่ต้องพยายามดูแลไม่ให้การเป็นอยู่และจากไปของตนนั้นสร้างความเดือดร้อนและความลำบากให้ผู้อื่น เป็นที่แน่นอนว่าช่วงเวลาต่อจากนี้ไปอีกไม่เกิน ๑๐ ปี ในสถานะที่ไม่มีลูกหลานหรือญาติพี่น้องที่จะมาคอยดูแลจัดหาข้าวให้กินหรือเทขี้เทเยี่ยวให้...ก่อนตายผมจะต้องไม่พิการหรือเป็นผู้ป่วยติดเตียงเป็นอันขาด!  ผมมีหนทางที่จะจัดการกับชีวิต และยังเป็นคนใจถึงเกินกว่าที่ใครจะคาดคิดซะด้วย!

วันนี้ขอสื่อสารสั้น ๆ ด้วยความคิดถึงเพื่อนทุก ๆ คนนะครับ!