จะขอใช้เวลาที่มีอยู่ในการดูแลผู้ป่วย ปรับปรุงบ้าน สานต่องานเพื่อสังคม และเตรียมตัวเพื่อการจากไปของตัวเอง ผมไม่ได้บ่นเรื่องพี่ชายมาหลายปีแล้ว ทุกวันนี้เขาก็ยังคงเหมือนเดิม เช้านี้ผมนำอาหารลงไปให้ หลังจากมี request ว่าขอข้าวต้มเยอะ ๆ หน่อย จะได้กินได้สองมื้อเลย...
เมื่อวานนี้หยิบกางเกงสะดอออกมาซ่อม ผมคิดถึงแม่ปราณีเหลือเกิน...
แม่เป็นผู้สอนให้ผมเย็บผ้าเป็น ไม่ว่าจะด้วยจักรเย็บผ้า หรือเย็บด้วยมือ... กางเกงขาดตรงเป้าครับ!
บทพิสูจน์ในวันนี้คือสายตาผมยังพอใช้ได้สำหรับการผจญชีวิตในบั้นปลาย ขอขอบคุณพระเจ้าที่เปลี่ยนดวงตาซึ่งสั้นจนเกือบบอดให้กลับมาใช้งานได้ หลังจากได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนเลนส์ทั้งสองจากมือของคุณหมอพงษ์ศักดิ์
สนเข็มได้ด้วยตาเปล่า...วันนี้ผมรู้สึกดีใจมาก
แม้ว่าฝีมือการเย็บจะไม่ดี แต่กางเกงก็กลับมาใช้ได้ตามเดิม...
ถ้ามีจักรเย็บผ้า ผมคงจะทำได้ดีกว่านี้!
No comments:
Post a Comment