wind beneath my wings

เจ้ายักษ์ขาว จักรยานคันเดียวในโลก (หมายถึงรูปร่างและสีสัน) ที่ผมกำลังประกอบสำหรับ final trip เริ่มเกิดอาการต้องลุ้น...ว่ามันจะทำงานได้สมบูรณ์หรือเปล่า?

ขอขอบคุณครูหนิง (ช่างจักรยานผู้เคยทำงานให้กับ Giant) ได้แนะนำมาด้วยความเป็นห่วงว่าการนำเฟรมเสือหมอบมาทำเสือภูเขาแล้วใช้อะไหล่ที่ไม่ตรงกันอาจมีปัญหาตามมาทำให้ต้องปวดหมอง! 

นับวันข้อมูลก็ยิ่งไหลเข้ามาทำให้ผมเกิดความสับสน ไม่แน่ใจและมีคำถามว่าจะทำอย่างไรต่อดี? ไม่เหมือนนักปั่นมืออาชีพผู้ยึดถือกฏเกณฑ์ตามสมัยนิยม อ่านแล้วก็ต้องชั่งใจ ผมมิได้ตั้งใจว่าจะเดินทางแบบที่คนส่วนใหญ่ทำกัน อย่างเช่นการปั่นวันละ ๑๐๐ กิโลเมตร++ แล้วจบด้วยการเข้าพักในโรงแรมดี ๆ ก่อนปั่นต่อในวันรุ่งขึ้น ตาแก่จากเมืองรถม้าขอเป็นแค่ 60-km/d guy ก็พอแล้ว...

เดินมาไกลจนกลับหันหลังไม่ได้แล้วครับ คงต้องทำต่อไปคือประกอบเจ้ายักษ์ขาวให้เสร็จ ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน ใช้งบอีกเท่าใด เมื่อถึงจุดหมายแล้วค่อยมาดูกันอีกทีว่าจะโอหรือเปล่า? 

นึกถึงสมัยก่อนที่ไม่ต้องจำกัดว่าใช้เฟรมอะไร อะไหล่รุ่นไหน หรือสัมภาระอย่างใด แค่ชุดขับธรรมดา ๓ สปีดกับกะโหลกเหลี่ยมใช้ลูกปืนเรียงเม็ดอัดด้วยจารบีทั่วไป ผมก็ปั่นได้ถึงสิงคโปร์  จำได้ว่ายางรั่วเพียงครั้งเดียวตอนปั่นเข้าเมือง (ต้องจอดรถปะยางริมทาง)

อ่าน The Fun Mover Chonicles ของ Tim Fahey แล้วทราบว่าเขายางรั่วบ่อยจนมิอาจนับครั้งได้ รวมทั้งประสบปัญหาล้อคด ซี่ล้อหัก ตีนผีงอ ฯลฯ แต่ก็ยังสามารถเอาชนะสารพัดอุปสรรคได้ในที่สุด...

 

ก่อนนอนผมจะปั่นจักรยานท่องโลกทุกคืน โดยการอ่านเรื่องเล่าของนักปั่นจาก ebook ทำให้รู้สึกเสมือนมีส่วนร่วมในแต่ละเหตุการณ์ บนทุก ๆ เส้นทางที่ผู้เขียนถ่ายทอด จบเล่มหนึ่งผมก็เปลี่ยนไปอ่านอีกเล่มหนึ่ง ได้ติดตามไปปั่นจักรยานขึ้นเขา ข้ามทะเลทราย เผชิญกับพายุลมแรง ฝนฟ้าคะนอง ฝูงยุงและแมลงวัน อีกทั้งสุนัขดุที่วิ่งไล่กวดพ่นลมหายใจห่างจากน่องไม่ถึง ๑ ฟุต ฯลฯ หวังว่าเมื่อถึงวันที่ได้ออกเดินทางจริง ๆ ผมคงได้อาศัยประสบการณ์ของนักปั่นท่องโลกเหล่านั้น ที่จะเอาตัวรอดไปจนถึงจุดหมายปลายทางในที่สุด

ขอแค่ wind beneath my wings ก็พอ!