ฝันอีกแย้ว

ผมเป็นมนุษย์มะนาที่ค่อนข้างไม่เหมือนใครมาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแย้ว!

ซนและอยู่ไม่เป็นสุข สอดรู้สอดเห็น เล่นทั้งวัน (น้ำท่าไม่อาบจนได้รับฉายาว่าเจ้าพญาขี้ไคล) สายตาก็สั้นจนมองกระดานไม่เห็น แต่มีอย่างนึงที่รู้สึกภูมิใจคือ...ความเป็นคนช่างคิดช่างค้น บ้าจริง ๆ ผมตะโกนใส่ถุงพลาสติก ปิดปากถุงแล้วเอามาเปิดฟังข้างหู (555 เรื่องจริงครับ จำได้ว่าทดลองทำที่บ้านถนนทุ่งโฮเต็ล) เด็กชายขี้ไคลเพอะเอาไดโอด (1) ต่อเข้ากับหูฟัง (ซื้อจากร้านทิพยเสถียร สี่แยกอุปคุต) เที่ยวนำไปคีบกับรั้วลวดหนามสวนลิ้นจ่ี่ป้อเลี้ยงหม่อง ยืนฟังเพลงจากคลื่นวิทยุที่สัญญาณแรงที่สุดในขณะนั้นทางหูฟัง !

ผมใช้ปากคีบต่อกับปลายข้างหนึ่งของไดโอด (1) นำไปคีบกับลวดโลหะอย่างเช่นราวตากผ้าหรือรั้วลวดหนาม อีกด้านหนึ่งต่อสายเข้ากับหูฟัง ใช้มือจับปลายสายทำหน้าที่เป็น ground (3) เสียงเพลงจากสถานวิทยุที่อยู่ใกล้ ๆ จะดังออกหูฟัง สมัยนั้นมีสถานีวิทยุใกล้บ้านคือ สถานีวิทยุ วปถ.2 เชียงใหม่ ซึ่งเป็นสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งแรกของเชียงใหม่ จัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2499 สถานีตั้งอยู่หลังตลาดสันป่าข่อย เลขที่ 285 ถนนกองทราย ต.วัดเกตุ อ.เมือง จ.เชียงใหม่

ผมเริ่มสนใจด้านอิเล็คโทรนิคส์ตั้งแต่ยังไม่จบชั้น ม.ศ. 3 เมื่อคุณพ่อซื้อวิทยุ AM มาตั้งบนหลังตู้ ผมก็เปิดเพลงและแสร้งทำหน้าที่เป็นนักจัดรายการ ส่งกระจายเสียงสู่โลกทิพย์ ทำบ้า ๆ ไปเช่นนั้น เหมือนกับตอนที่อัดเสียงใส่ถุงพลาสติกนั่นเลย!

พอไปเรียนช่างไฟฟ้า ผมยิ่งบ้าใหญ่ ต่อเครื่องขยายเสียง ทำแอมป์กีต้าร์ สร้างตู้ลำโพง สารพัดสารเพ ความรักในเสียงเพลงและการส่งกระจายเสียงติดตัวผมเรื่อยมา....

จนกระทั่งความฝันเป็นจริงเมื่อผมได้ไปเป็นนักจัดรายการ (DJ) ที่สถานีวิทยุ Smooth Radio ตรงสี่แยกเพ็ญทรัพย์ เขลางค์นคร ด้วยรายการ "คุยก่อนนอนกับลุงน้ำชา"ี  นับเป็นประสบการณ์ที่น่าภูมิใจ เพราะที่นั่นผมได้เรียนรู้การใช้โปรแกรม Sam Broadcast ได้ใช้ไมโครโฟนอย่างดีสำหรับนักจัดรายการมืออาชีพ และสนุกสนานกับงานที่เคยฝันมาตั้งแต่เป็นเด็ก

ผมต้องเลิกจัดรายการหลังจากครบสามครั้งที่ตั้งใจอดทน ผมปิดสถานีเวลาเที่ยงคืน ขี่จักรยานยนต์กลับบ้าน ขณะรอตรงสี่แยกไฟแดง มักเจอกับกลุ่มมอเตอรโซค์และรถยนต์ที่ไม่เคารพกฎจราจร ต้องเผชิญกับการขับขี่ที่น่ากลัวจากบรรดานักเที่ยวที่ออกจากผับมดยิ้มมาด้วยปริมาณแอลกอฮอล์ที่เกินค่าปกติ ครั้งที่หนึ่ง ที่สอง และครั้งที่สาม...ผมตัดสินใจหยุดทำหน้าที่ คิดว่าอาจมีสักคืนที่เกิดอุบัติเหตุบนเส้นทางกลับบ้านปงแสนทอง ซึ่งหากตายก็แล้วไป แต่ถ้าต้องนอนติดเตียงเป็นผักก้คงจะเสียใจไม่น้อย

ตอนย้ายมาอยู่บ้านห้างฉัตร มีข้าวของหลายอย่างนำมาด้วย ที่นี่ผมต่อคอมพิวเตอร์เพิ่ม ใช้ cpu รุ่นใหม่ ใส่แรมเพิ่ม รวมทั้ง sound card คุณภาพดี มี hard disk ความจุหลาย TB ไว้เก็บไฟล์เพลงที่ดาวน์โหลดได้มาไม่ขาดสาย เอ่อ...มันมากพอที่จะเปิดเพลงและจัดรายการให้เพื่อน ๆ ได้รับฟังกันได้ทั้งวันทั้งคืนเลยล่ะ นอกจากนั้นยังโชคดีมีท่าน ผอ.ฝ่าย Network ของบริษัททรู ช่วยสนับสนุนต่อเน็ตความเร็วสูงระบบ Fiber optic ให้ด้วย...

ความคิดที่จะทำวิทยุออนไลน์เริ่มเข้ามาท่วมท้นในสมองที่ค่อนข้างสับสนวุ่นวายของผม คำถามคือ...จะทำไปทำไม?...อีกไม่นานก็ตายแล้ว มีคนฟังไม่กี่คนเอง ใครบ้างที่จะ appreciate ในสิ่งที่ทำ? อย่างไรก็ตามเจ้าความฝันอันเป็นจริงมาแล้วก็ยังตามมา... ตามมาหลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลา 

วันก่อนทดลองจัดโต๊ะออกอากาศ ผมตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์, Display ความคมชัดสูงยี่ห้อ Dell, เครื่องขยายเสียงยี่ห้อ Sony และลำโพง Creative ลองดาวน์โหลดโปรแกรม OBS (Open Broadcaster Software) มาใช้ ทำการไลฟ์สดเปิดเพลงออกทาง YouTube อืมมมม...มันก็ดีนะ แต่วันนั้นยังไม่มีไมโครโฟน ผมค้นหาไมโครโฟนเก่า ๆ ที่มีอยู่นำออกมาลองใช้ ปรากฏว่ามันเสียหมด

ไม่รู้ว่าผีตัวไหนมันเข้าสิง ผมไม่ยอมแพ้ สั่งซือไมโครโฟนมาใหม่ทันที เป็น condenser microphone ราคาถูก แต่ภาพลักษณ์ของมันใช่ว่าด้อย เหมือนกับไมโครโฟนราคาเป็นหมื่นเลยก็ว่าได้ มีขาตั้ง แผ่นกรองเสียง ด้วย

สนองความต้องการของตาแก่ผู้ฝันใฝ่ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่อยากจะมีอุปกรณ์ส่งกระจายเสียงอย่างเนี้ย...

ดาวน์โหลดโปรแกรม Sam Broadcaster PRO มาแล้วจ้า...แต่เป็นเวอร์ชั่นทดลองใช้นะ ถ้าลงทะเบียนใช้งานต้องจ่ายตังค์ ลองก่อนนะ ถ้าใช้งานได้ดี จ่ายก็จ่าย!

อยากเปิดเพลงและคุยกับเพื่อน ๆ อ่ะ! ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า?