มะม่วงหล่น

6 โมงครึ่ง ผมกลับมาจากตลาดสดบ้านปันง้าว! ด้วยเสบียงไม่น้อยห้อยแขวนไว้หน้ารถ...

 

หลังจากได้รับบาดเจ็บจากการตกบันไดขึ้นทาสี ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นครั้งที่สองที่ปั่นจักรยานไปตลาด ยังเจ็บหัวเข่าข้างซ้ายและที่ส้นเท้า แต่ไม่มากแล้วล่ะ จำเป็นต้องไปหาผักหญ้ามากิน และที่ตลาดเช้าบ้านปันง้าวมีให้เลือกซื้อหาในราคาถูก ชาวบ้านนำผักที่เก็บในสวนหลังบ้านตัวเองมาขาย ผักบุ้งมัดละ 5 บาท ซื้อมา 2 มัดอัดลงในถุงก๊อบแก๊บ มันมากจนหูหิ้วขาด มะนาวก็เริ่มถูกแล้ว 10 บาทได้ถึง 10 ลูก...

ผมพอใจในชีวิตชนบทเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าจะอยู่อาคารพาณิชย์ก็ตาม...

HBH ใกล้เปิดอย่างเป็นทางการ มีทริปหนึ่งซึ่งจะแนะนำ hosteller คือเดินหรือปั่นจักรยานไปเที่ยวชมตลาดเช้าของชาวบ้านร้านค้าชุมชนบ้านปันง้าว ถ่ายรูปแล้วซื้ออาหารเช้ากลับมากินที่ hostel ต้องตื่นเช้าไปตลาดในขณะที่พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า...

หนนี้สุริยนแรงกล้ากว่าทุกที ผมมองผ่านทิวไม้ออกไปเห็นดวงตาที่มองมาอย่างโกรธาน่ากลัว ส่งสัญญาณเตือนเพื่อนมนุษย์ว่าอีกไม่ช้าภัยพิบัติจะมาทำลายล้าง!!  แค่น้ำประปาขาดแคลน ผมก็เหลือแสนลำบาก หุหุ แล้วอีกหน่อยทั้งภัยธรรมชาติ พิษเศรษฐกิจ พิษการเมืองการปกครองที่พวกบ้าอำนาจไม่รู้จักยอมแพ้ปล่อยวาง ช่างน่าอิดหนาละอาใจยิ่งนัก..

ใบไม้แห้งล่วงหล่น เหมือนสังขารและวิญญาณที่ดับไป ที่หน้าโรงกลึงเพื่อนบ้าน ผมเห็นมะม่วงมันลูกใหญ่ตกอยู่ที่พื้น (ที่รู้ว่าเป็นมะม่วงมันเพราะเขาเคยเก็บเอามาให้กิน) ยังเช้าอยู่ประตูโรงกลึงยังไม่เปิด ถ้าผมจะหยิบเอามากินก็คงไม่รู้ใครว่า แต่ผมแค่ถ่ายรูปมันไว้ คิดว่าไม่ใช่ของเรา จะเอามาทำไม ปล่อยไว้ให้เจ้าของเขาตื่นมาเห็นดีกว่า จะได้รู้ว่าบ้านห้างฉัตรเราเป็นเมืองคนดี ไม่มีคนขี้ลัก!

วันนี้ตาแก่เมืองรถม้าจะทำงานเค้าเตอร์บาร์ต่อเด้อ!