PM2.5 มหาภัยที่ใกล้ตัว

คืนที่ผ่านมา ผมสะดุ้งตื่นเวลาตีสองครึ่ง รู้สึกหายใจไม่โล่งปอด ถามตัวเองว่าทำไมยังไม่ย้ายลงไปนอนที่ห้องพยาบาลเสียที? ไม่รอช้า...ตาแก่บ้านห้างฉัตรหอบผ้าห่มเดินลงบันไดไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้องที่ทำไว้แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่พี่ชายเคยนอนสูดหายใจเฮือกสุดท้ายไปเมื่อปีที่แล้ว ความรู้สึกบอกได้ว่าอากาศข้างล่างยังดีกว่า...

เช้านี้ผมลองขึ้นไปสำรวจบนดาดฟ้า...

 

 

นั่งดื่มกาแฟอยู่หน้า green workshop พบว่ามีสายลมเย็นพัดมา อากาศดี สูดหายใจได้โล่งปอด มองดูต้นไม้ที่เพื่อน deja เขียนไว้...เห็นใบพลิ้วไหว! 

 

มองไปทางดอยขุนตาน วันนี้แทบไม่เห็นเลย...

 

แหงนหน้ามองดูเสาไฟส่องสว่างบริเวณสี่แยกไฟแดง (Hangchat Intersection) คิดว่าตอนกลางคืนบนนี้คงสว่างไม่น้อย... 

เริ่มเก็บกวาดด้วยการเอาแผ่นไวนิลที่เคยเขียนรับสอนดนตรีฟรีเด็กอนุบาลติดไว้หน้าบ้านปงแสนทองเมื่อ 10 ปีที่แล้วลง...

 

 

ซักผ้านวมขึ้นมาตาก เตรียมรับมือกับอากาศหนาว...

 

 

อ่อ.! ขออัพเดทเรื่องต้นไทรที่ขึ้นข้างผนังตึกอีกหน่อย ตามที่บอกว่าผมใช้เสียมแซะต้นไทรออกนั้น วันนี้แซะต่ออีกนิด...คิดว่ามันคงอยู่ไม่ได้แล้วหลังจากโดนทั้งเสียมและน้ำยาล้างห้องน้ำ!!

ภาพจาก .iqair.com - ขอขอบคุณ

ถ่ายรูปฝุ่นละอองที่จับบนปฏิทินในห้องนอนชั้น 4 มาให้เพื่อน ๆ ดูด้วย...

 

เพื่อน ๆ ดูแลสุขภาพ ระวังเรื่องฝุ่น PM2.5 นะครับ...

coming disasters

คำทำนายที่ว่าน้ำไฟและแผ่นดินไหวจะเป็นมหาภัยพิบัติที่มาทำร้ายทำลายโลก ดูเหมือนจะเป็นจริงขึ้นมาทุกที ๆ  

ภาพข่าว TNN - ขอขอบคุณ

 

แต่ที่มาเร็วกว่าที่คิดไว้คือภัยจากฝุ่นละอองขนาดเล็ก PM2.5 ผมนั่งอยู่หน้าคอมพ์ฯ ในห้องนอนชั้น 4 ของอาคารพาณิชย์ติดกับถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ ซึ่งเพิ่งก่อสร้างสี่แยกไฟแดง (Hangchat Intersection) แล้วเปิดใช้มาตั้งแต่ปลายเดือนพฤศจิกายน 2567 แค่ลองสูดหายใจลึก ๆ ก็รู้สึกได้ถึงความไม่บริสุทธิ์ของอากาศรอบตัว ดูรายงานสถานการณ์ PM2.5 จากสำนักงานสิ่งแวดล้อมและควบคุมมลพิษที่ 2 จังหวัดลำปางล้วนขึ้นสีส้ม

 

ภาพจาก Facebook เทศบาลตำบลห้างฉัตรแม่ตาล - ขอขอบคุณ

โหย! แล้วอย่างเนี้ยถ้าเป็นช่วงเดือนเมษายน...มันจะขนาดไหน?? เช้านี้ผมขึ้นไปบนดาดฟ้า...มองหาที่หลบภัย คิดว่าคงต้องเริ่มลงมือปรับปรุง Green Workshop ได้แล้ว...

 

 

 

ผมต้องปลูกต้นไม้ให้ครอบคลุม...เป็นเหมือนไส้กรองอากาศ แบ่งไฟจากแผงโซล่าเซลล์มา 2 แผง ทำเป็นระบบไฟ 12 volts ใช้กับไฟแสงสว่าง (หลอด LED) และปั้ม DC 12 V ให้น้ำกับต้นไม้ทั้งหลาย...

 

มองไปทางดอยขุนตาน ซึ่งเริ่มเลือนลางลงแล้วด้วยหมอกควัน (smog) บดบัง

 

 

เบื้องล่าง...วันนี้ผมไม่เห็นวัวหรือนกยาง

เพื่อน ๆ ที่รัก... เตรียมตัวรับมือกับภัยพิบัติที่จะมาในปีนี้ด้วยนะครับ

ความฝันไม่มีวันหยุด

ผมเพิ่งอ่าน A Bike Ride F Anne Mustoe จบเล่ม!...

หนังสือเกี่ยวกับการปั่นจักรยาน 12,000 ไมล์รอบโลก ใช้เวลา 15 เดือนของ Anne Mustoe อดีตครูใหญ่วัยเกษียณชาวอังกฤษ แปลเป็นไทยโดย วิทยา ทองสุข ให้ชื่อเป็นภาษาไทยว่า "ความฝันไม่มีวันหมดอายุ" ผู้แปลทำได้ดีมากเลย คุณวิทยาถ่ายทอดจากภาษาอังกฤษเป็นไทยได้อย่างสละสลวย หนังสือจากสำนักงานมติชนก็พิมพ์ได้ดี ผมเจอคำผิดแค่คำเดียว หนา 479 หน้า ราคาปก 310 บาท แต่ผมซื้อมาในราคา 85 บาท Amazon บรรยายว่า...

When ex-headmistress Anne Mustoe gave up her job, bought a bike and took to the road, she couldn't even mend a puncture. 12,000 miles and 15 months later, she was home. Her epic solo journey took her around the world, through Europe, India, the Far East and the United States. From Thessaloniki to Uttar Pradesh, from Chumphon to Singapore, she faced downpours, blizzards and blistering deserts, political turmoil and amorous waiters - alternated with great kindness from strangers along the way. "A Bike Ride" is the first in the series of Anne Mustoe's successful and inspiring travelogues.

ผมอ่านบทแรก ๆ แล้วรู้สึกว่าดีและน่าสนใจ แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ พบว่าเป็นการปั่นแบบมีงบประมาณมากพอ พักโรงแรมหรือเกสต์เฮ้าส์ตลอด และกินอาหารดี ๆ ความนิยมชมชอบก็ลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ สรุปแล้วก็เป็นการผจญภัยบนอานจักรยานที่หลาย ๆ คนทำและเขียนเป็นหนังสือให้ได้อ่านกัน พอได้อ่านมากขึ้น...ผมก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่เคยปั่นทางไกลไปสิงคโปร์เมื่อ 4 ทศวรรษก่อนซึ่งคงเป็นเพลาเดียวกันกับ Anne Mustoe ปั่นจากไทยไปสิงคโปร์ (ด้วยเส้นทางเดียวกันกับผมซะด้วย) ไม่รู้นะ...ผมชักอยากจะเขียนเรื่องการปั่นจักรยานทางไกลในอดีตของผมเอาไว้ก่อนตายซะแล้ว 

 

นั่งบนรถไฟไปกับ Banian จักรยานพับครั้งล่าสุด ผมได้เห็นชายคนหนึ่งเดินทางกับจักรยานเสือภูเขาพับได้ เลยแอบถ่ายรูปเอาไว้ตอนที่เค้ากำลังจะลงจากรถไฟ...

มองดูสภาพรถและอุปกรณ์แล้ว ผมคิดว่าจักรยานที่เห็นคงจะเดินทางท่องโลกมาแล้วไม่น้อย ล้อขนาด 26 นิ้วพร้อมยางหน้ากว้างน่าจะเกาะถนนได้ดีกว่าล้อ 20 นิ้วของผม...

ด้วยชุดจักรยานเต็มยศ ชายสูงวัยผู้นี้คงมีความสุขในการปั่นจักรยานของเขาไปได้ทุกสาระทิศเช่นกัน...

 

ความฝันไม่มีวันหยุด...จริง ๆ ด้วย ถ้าจะหยุดก็คือเมื่อสิ้นลม!

เสียมแซะต้นไทร

ตามที่ผมได้โพสต์เรื่อง "สิ่งที่พบหลังจากไปโรงพยาบาล" กล่าวถึงต้นไทรซึ่งขึ้นอยู่บนกำแพงตึกชั้น 3

 

 

รากของมันแผ่ขยายไปดึงให้ท่อน้ำหลุดออก จนผมต้องแก้ปัญหาด้วยการเดินท่อลอยให้กับระบบน้ำในห้องน้ำใหม่ มีเพื่อน 2 ท่านได้กรุณาแนะนำวิธีกำจัดต้นไทรมาด้วยความห่วงใย โดยให้หาช่างพร้อมเครื่องมือมาทำงานในที่สูงได้อย่างปลอดภัย ทำให้ผมซาบซึ้งและขอบคุณยิ่ง _/]\_

 

แต่เพื่อน ๆ ครับ ผมไม่สามารถติดต่อหาใครมาทำได้จริง ๆ คิดแค่ว่าอยู่ดูมันเติบโตมาได้ 10 ปีแล้ว...ตัวเองจะอยู่ได้อีกเท่าไหร่กัน? ไม่ใส่ใจแล้วว่าตึกจะพังเพราะรากไทร ตาแก่บ้านห้างฉัตรคงไม่ได้เห็นเมื่อถึงวันนั้น แต่สำหรับปัจจุบัน...ขอเพียงได้แก้ไขไปตามมีตามเกิดหรือเท่าที่ทำได้ก็พอ! ผมสั่งซื้อเสียมขุดดิน แทงปาล์ม ทำจากเหล็กแหนบแท้ มาจาก Shopee ในราคา 195 บาท (สงฟรี) ได้รับแล้วเช้านี้เอง...

 

มีความยาวรวมกัน 120 ซม. ด้วยด้ามจับเหมาะมือ ผมนำมันขึ้นไปจัดการกับต้นไทรโดยเอื้อมแขนผ่านช่องลมออกไปแซะตัดกิ่งไทรออกไปได้จนเกือบหมดในเวลาไม่นานนัก...

 

เอาแค่นี้ก่อน ค่อยแซะไปเรื่อย ๆ คาดว่าอีกไม่นานต้นไทรก็คงหมดไป...

อู่หลงยังคงทำหน้าที่ inspector คอยคุมอยู่ไม่ให้คลาดสายตา

เสียมที่ซื้อมาใช้แล้ว ผมจะเอาติดรถไว้ใช้ป้องกันตัวในยามฉุกเฉินกลางป่ากลางเขา!

Time for renovation

คืนที่ผ่านมา...ตื่นขึ้นกลางดึกรู้สึกว่าอากาศหนาวกว่าเดิม ผมคิดในใจว่าผ้านวมผืนเดียวดูท่าจะเอาไม่อยู่ซะแล้ว!!

 

แม้แต่เจ้าอู่หลงก็ยัง fled his country ย้ายจากที่นอนของมันขึ้นมาอาศัยนอนอิงข้าง ๆ ขาผม ปกติแล้วผมชอบอากาศหนาวเย็นมาก ช่วงปลายปีจะรอคอยลมเหนือและดีใจทุกครั้งที่ได้สัมผัสกับความเย็น เคยเดินทางแบกเป้ไปต่างประเทศที่มีอากาศค่อนข้างหนาวเย็น...ผมก็ไม่หวั่นไหว เคยนอนหนาวสั่นอยู่ข้างสถานีรถไฟ ในสวนสาธารณะ หรือในตู้โทรศัพท์ก็เจอมาหมดแล้ว! เร็ว ๆ นี้ก็ยังรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการตั้งเต็นท์นอนบนภูอยู่นะ แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อคืนนี้ผมถึงเริ่มรู้สึกว่าร่างกายคงไม่ไหวแล้วสำหรับการผจญภัยต่อสู้กับความโดดเดี่ยวและหนาวเย็น ???...

 

ตั้งเต็นท์นอนใน Australia

คำตอบอาจเป็นไปได้ว่าตาแก่บ้านห้างฉัตรคนนี้แก่เกินที่จะเผชิญกับความหนาวเย็นเช่นนั้นอีกต่อไปแล้วกระมัง? ยัง"กึ๊ดยาก (หนักใจ) อยู่ว่าถ้าพาอู่หลงไปตั้งเต็นท์นอนหรือนอนในรถอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวระดับต่ำสิบ มันจะเป็นความสุขหรือความทุกข์กันแน่ ???  ได้เห็นรายงานอุณหภูมิใน New York เมืองที่เพื่อนจำรัสอาศัยอยู่ ผมรู้สึกหนาวไปถึงไขสันหลัง คิดว่าถ้า freezing อย่างเนี้ย...ผมอยู่ไม่ได้แน่นอน!!!

 

 

 

เช้านี้ขึ้นไปรับแสงแดดบนดาดฟ้า ผมรู้สึกได้ถึงไออุ่นและความปลอดภัย มองเห็นป้าย "ลุงน้ำชา" ที่เดชาเพื่อนจิตรกรเขียนลายสือล้านนา (ตั๋วเมียง) ไว้ให้...

 

 

รั้วไม้ระแนงที่ทำไว้แบบหยาบ ๆ ทำให้ผมคิดว่าอย่างน้อยภายในอาณาเขตรั้วรอบขอบชิดเช่นนี้ ก็ยังมีความปลอดภัยและอิสระเสรีที่จะสัมผัสธรรมชาติที่ไม่ต้องแสวงหา...

ดอยขุนตานก็มีให้เห็นได้ทุกเวลาที่ท้องฟ้าสดใส...

 

 

 

เบื้องล่างความเขียวชอุ่มกลับมาแล้ว สวนสัตว์ธรรมชาติปรากฏให้เห็น...

 

 

 

แม้นกยางจะมีไม่มาก แต่ก็มาให้เห็น...

 

 

 

ข้างบนนี้ก็มีเจ้าสี่ขาคอยเดินตามไม่ห่าง...

 

 

อยากเริ่มโครงการปรับปรุง green workshop ให้กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่ ผมคิดจะหนีมลพิษจากสี่แยกไฟแดงห้างฉัตรใหม่ขึ้นมานอนบนนี้ เป็นที่ ๆ มีอากาศบริสุทธิ์มากกว่า เริ่มด้วยการรื้อถอนเถาวัลย์ที่พาดพันต้นมะกรูดก่อนเลย...

เปิดเข้าไปสำรวจภายใน workshop อยากจะปรับให้มันเป็นห้องนอนแทนห้องเก็บของ...

ใกล้เที่ยงแล้ว ผมเก็บใบมะกรูดติดมือลงไปทำต้มยำ...

ไม่ได้เด็ดเฉพาะใบ แต่หักลงไปทั้งกิ่ง เพราะมันยื่นออกมาข่วนแขนยามเดินผ่าน!! เด๋วจะต้องถูกต้มทั้งเป็น 555

แนวรถไฟทางคู่สายเด่นชัย-เชียงใหม่

วันนี้ขอพูดเรื่องรถไฟอีกสักหน่อยนะครับ...

ด้วยว่าในอนาคตอันใกล้นี้ผมอาจจะไม่มีโอกาสได้นั่งรถไฟชั้น 3 เดินทางไปกับเจ้าแรด (backpack ขนาดใหญ่) หรือกับเจ้า Banian (จักรยานพับล้อ 20 นิ้ว) อีกต่อไปก็ได้! รถไฟในอดีตยังอยู่ในความทรงจำเสมอมา นานแล้วสินะ...ที่ผมแบกเป้นั่งรถไฟชั้น 3 จากหัวลำโพงไปลงที่สถานีสุไหงโก-ลก

มันคือขบวนรถไฟสำหรับคนเช่นผม ผู้ไม่รังเกียจที่จะเดินทางแบบสามัญชนคนเดินดินกินข้าวแกง...

สถานการณ์ความไม่สงบในชายแดนภาคใต้ก็มิได้สร้างความกลัวให้...ผมรู้ว่าอีกไม่นานก็จะได้เดินทางเข้าสู่มาเลเซียอย่างปลอดภัย

ก่อนเที่ยงวันนั้นก็เดินทางถึงสถานีรถไฟสุไหงโก-ลก...ผมได้รับการต้อนรับอย่างดีด้วยห้องน้ำเรียบง่ายแต่สะอาด

ที่ผมเขียนถึงรถไฟในวันนี้ เพราะได้รับทราบเกี่ยวกับโครงการรถไฟทางคู่และรถไฟความเร็วสูงซึ่ง รฟท. (การรถไฟแห่งประเทศไทย) กำลังพัฒนาและเร่งมือก่อสร้าง....

ดึงดูดความสนใจของคนรักรถไฟอย่างผมมากหน่อยคือ ทางรถไฟทางคู่จากเด่นชัยไปสุดทางที่เชียงของ สายนี้สร้างใหม่หมดด้วยระยะทาง 322 กิโลเมตร (งบประมาณ 7.29 หมื่นล้านบาท) สร้างได้ 12.6% แล้ว มีแผนเปิดบริการปี 71

ภาพจาก srt-denchai-chiangrai-chiangkhong.com - ขอขอบคุณ

มีข่าวด้วยว่าโครงการก่อสร้างรถไฟทางคู่เฟส 2 รวม 2 เส้นทางกำลังอยู่ในขั้นตอนเสนอ ครม. เห็นชอบให้ก่อสร้างภายในปีนี้ นั่นคือ ช่วงปากน้ำโพ-เด่นชัย ระยะทาง 281 กิโลเมตร วงเงิน 8.11 หมื่นล้านบาท และ ช่วงเด่นชัย-เชียงใหม่ ระยะทาง 189 กิโลเมตร วงเงิน 6.82 หมื่นล้านบาท วางไว้ถึง 4 ทางเลือก ทางเลือกหนึ่งซึ่งน่าสนใจมีดังนี้...

 - เริ่มต้นโครงการฯ จากสถานีเด่นชัย กม.533+947 จนถึงสถานีปากปาน กม.538+447 ต. ไทรย้อย อ. เด่นชัย จ. แพร่ - ออกจากสถานีปากปาน เส้นทางรถไฟจะปรับออกจากเขตทางรถไฟเดิมเพื่อให้สามารถวิ่งได้ด้วยความเร็วสูงสุดได้ 120 กม./ชม. จนบรรจบทางรถไฟปัจจุบัน ที่สถานีแก่งหลวง กม. 544+947 ต. แม่ปาน อ. ลอง จ. แพร่โดยในช่วงดังกล่าวทางรถไฟจะไต่ขึ้นด้วยความลาดชันประมาณ 7 ใน 1000 มีการเจาะอุโมงค์บริเวณ กม. 543+627 และ กม. 544+469 ยาว 288 และ 690 เมตรตามลำดับ - จากสถานีแก่งหลวงถึง กม. 554+612 ต.แม่ปาน อ.ลอง จ.แพร่ แนวเส้นทางจะเป็นทางราบแต่จะมีการปรับรัศมีโค้งเพื่อให้สามารถวิ่งได้ 120 กม./ชม. จากนั้นจะเชิดขึ้นด้วยความลาดชัน 7 ใน 1000 ผ่านอุโมงค์ที่ กม. 555+704 ความยาว 500 เมตรจนถึง กม. 557+550 ต.บ้านปิน อ.ลอง จ.แพร่ จากนั้นแนวเส้นทางจะลดระดับลงด้วยความลาดชัน 12 ใน 1000 เข้าสู่สถานีบ้านปิน กม. 562+516 - ช่วงสถานีบ้านปิน ถึงสถานีปางป๋วย แนวเส้นทางเมื่อออกจากสถานีบ้านปินจะไต่ระดับด้วยความลาดชัน 10 ใน 1000 ผ่านสถานีผาคัน กม. 576+229 และสิ้นสุดที่สถานีปางป๋วย กม. 587+788 โดยในช่วงนี้จะการปรับรัศมีโค้งตลอดแนวเส้นทางและก่อสร้างอุโมงค์จำนวน 4 แห่ง ได้แก่ กม. 571+ 603 กม. 574+647 กม. 577+743 และ กม. 582+485 ระยะทาง 200 270 250 และ 3,500 เมตรตามลำดับ
- ช่วงสถานีปางป๋วย ถึงสถานีแม่เมาะ แนวเส้นทางจากสถานีปางป๋วยจะไต่ระดับลงด้วยความลาดชัน 12 ใน 1000 และ ปรับรัศมีโค้งเป็นระยะ ๆ ผ่านสถานีแม่จาง เข้าสู่สถานีแม่เมาะ กม. 605+747 - ช่วงสถานีแม่เมาะถึงสถานีศาลาผาลาด แนวเส้นทางจะเป็นลักษณะของการเลาะไต่ขึ้นลงภูเขาด้วยความลาดชัน 12 ใน 1000 โดยมีจุดสูงสุดอยู่ที่ กม. 613+605 - ช่วงสถานีศาลาผาลาด ถึงสถานีลำปาง แนวเส้นทางจะลดระดับลงด้วยความลาดชันประมาณ 7 - 12 ใน 1000 เพื่อแก้ปัญหาจุดตัด

จากสถานีจังหวัดลำปาง-สถานีจังหวัดเชียงใหม่ ระยะทาง 84 กิโลเมตร สามารถใช้ความเร็วสูงสุดได้ 160 กม./ชม. - ช่วง กม. 607+447 - กม.631+447 แนวเส้นทางเข้าอยู่ในเขตทางการรถไฟ ฯ และขนานไปกับทางรถไฟเดิมมีแนวเส้นทางร่วมกับโครงการรถไฟความเร็วสูงตั้งแต่ กม. 610+947 บริเวณก่อนเข้าสถานีหนองวัวเฒ่าผ่านสถานีลำปางไปจนถึงสถานีห้างฉัตร
- จากสถานีห้างฉัตร แนวเส้นทางแยกออกจากเขตทางการรถไฟฯ ทางด้านทิศตะวันตก จาก อ. ห้างฉัตร จ. ลำปาง เข้าสู่ อ. แม่ทา จ. ลำพูน แนวเส้นทางมีความลาดชันขึ้นภูเขาจนถึงอุโมงค์ช่วง กม. 645+447- กม. 652+947 จากนั้นเป็นแนวเส้นมีความชันลาดลงข้ามสะพานแม่น้ำแม่ทา ที่ กม. 659+173 และตัดกับทางรถไฟเดิมบริเวณ กม. 659+627 ในพื้นที่ ต. ทาสบเส้า อ. แม่ทา จ. ลำพูน - จาก กม. 659+173 แนวเส้นทางแยกออกจากเขตาทางการรถไฟฯ ทางด้านทิศตะวันออกผ่าน ต. ศรีบัวบาน ผ่านอุโมงค์บริเวณ กม. 660+721 และ กม.  660+879ความยาว 600 เมตร และ 540 เมตรตามลำดับ จากนั้นแนวเส้นทางมีความลาดชันลงและเข้าบรรจบกับแนวเส้นทางรถไฟเดิมบริเวณ กม. 671+947 ในพื้นที่ ต. ป่าสัก อ. เมือง จ. ลำพูน - จาก กม. 671+947 แนวเส้นทางเข้าอยู่ในเขตทางการรถไฟฯ และขนานไปกับทางรถไฟเดิม มีลักษณะเป็นทางราบ ผ่าน จ. ลำพูนในพื้นที่ ต. เวียงยอง ต. เมืองง่าและ ต. อุโมงค์ เข้าสู่ อ. สารภี จ. เชียงใหม่ ในพื้นที่ ต. สารภี ต. ยางเนิ้ง และ ต.หนองผึ้ง ในพื้นที่ อ. เมือง ผ่าน ต. ท่าศาลา และสิ้นสุดโครงการที่สถานีจังหวัดเชียงใหม่ ต. วัดเกตุ อ. เมือง จ. เชียงใหม่
สถานีหลักตามทางนี้ประกอบด้วย 19 สถานี ได้แก่ ปากปาน แก่งหลวง ห้วยแม่ต้า บ้านปิน ผาคัน ปางป๋วย แม่จาง แม่เมาะ ศาลาผาลาด แม่ทะ หนองวัวเฒ่า ลำปาง ห้างฉัตร ศาลาแม่ทา หนองหล่ม (ตำแหน่งใหม่) ลำพูน ป่าเส้า สารภี และเชียงใหม่

หากโครงการดังกล่าวได้รับการอนุมัติในไม่ช้า ตาแก่บ้านห้างฉัตรคงมีโอกาสทันได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นกับสถานีรถไฟห้างฉัตรซึ่งจะจัดเป็นศูนย์ขนส่งสินค้า (CY) อย่างแน่นอน!

ขอขอบคุณภาพและข้อมูลจาก Facebook ข่าวรถไฟ

กลัวอย่างเดียวว่าต่อไปขบวนรถไฟท้องถิ่นเชียงใหม่-นครสวรรค์อย่างที่ผมนิยมนั่ง อาจไม่มีให้บริการเช่นเดียวกับรถเมล์เขียวที่เคยวิ่งผ่านหน้าบ้านทุกวี่วันตอนย้ายมาอยู่ที่ห้างฉัตรใหม่ ๆ

ถึงวันนั้นสถานีรถไฟที่มีรถไฟหยุดรับส่งผู้โดยสารแค่วันละ 2 ขบวนก็อาจไม่มีอีกต่อไป!