โพสต์เรื่องจักรยานและการท่องเที่ยวถ่ายรูปวัดวาอารามอาจทำให้เพื่อน ๆ คิดว่าผู้เขียนแข็งแรงและมีความสุข!
 |
| แผ่นป้าย "ลุงน้ำชา" เขียนด้วยอักษรล้านนาโดย Deja ผู้ล่วงลับไปแล้ว |
แท้จริงแล้ว ทุกวันนี้ผมอยู่ได้ด้วยร่างกายแลหัวใจเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด ภาพที่เขียนไว้ในบล็อกเกี่ยวกับการผจญภัยไร้พรมแดนดูเหมือนจะเลือนลางลงทุกที ๆ บางท่านอาจนึกภาพตาแก่ผู้ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วพบตนเองอยู่กับความมืดและโดดเดี่ยวเดียวดายไม่ออก! ไม่ง่ายเลยที่จะกลับสู่นิทราในเวลาอันสั้น ในเมื่อสมองคิดไปต่าง ๆ นา ๆ เตลิดไปถึงผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว รวมทั้งสัจธรรมที่ว่า "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"
ทุกวันนี้ผมเป็นแค่เพียงชายแก่ไร้ยศถาบรรดาศักดิ์ผู้อาศัยอยู่ในอาคารพาณิชย์ริมทางหลวง เปรียบเหมือนเช่นใบไม้แห้งเหี่ยวรอวันเวลาร่วงหล่นลงสู่ผืนดินและสูญสลายไปในที่สุด...
ทุกเช้ารู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ทรงเมตตาให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกอย่างน้อยหนึ่งวัน ผมจะหยิบกล้องคล้องคอแล้วค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดสู่ดาดฟ้าเพื่อดูดอยขุนตานที่อยู่ไกลออกไปสุดสายตา รู้สึกสุขใจเมื่อคิดถึงวันไป ย.4
อยากเป็นเช่นภูมรินที่หากินกับน้ำหวานจากเกสรดอกฟักทอง ไม่มีสมบัติพัสถานใด ๆ บินอยู่ใกล้ ๆ ไร้ซึ่งความฝันแลพันธนาการ...
เห็นจอบวางพิงผนังห้องสีเขียว... ตาแก่บ้านห้างฉัตรคิดถึงยามที่ตัวเองแข็งแรงสามารถขุดบ่อเกรอะและก่อรั้วที่บ้านปงแสนทองได้ด้วยตนเอง
วันนี้ไร้ซึ่งพลังทั้งกายใจ ผมทำได้แค่รอ...รอวันที่จะกลับคืนสู่เถ้าธุลีดิน
No comments:
Post a Comment