ความรู้สึกของคนใกล้บ้า

ต้องสอนคาบแรกที่โรงเรียนเพ็ญจิตตพงษ์ พอให้อาหารเช้าพี่ชายเสร็จ ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเดินทางไปเกาะคา!

เช้านี้พี่ชายไม่ได้ให้ความร่วมมือในการลุกขึ้นกินอาหารที่จัดให้ ผมจึงพกความเครียดไปทำงานด้วย ส่งเสียงร้องไปตามทางเพื่อปลดปล่อยโดยไม่รู้สึกตัว พอไปเจอนักเรียนชั้น ม.๓ คุยกันในชั่วโมงก็ระเบิดอารมณ์ใส่...ผมคงจะบ้าไปแล้วมั้ง?

ตอนเที่ยงครึ่ง ไปสอนเครื่องสายที่โรงเรียนลำปางกัลยาณี ผมพร้อมที่จะสอนก่อนเวลาเสียด้วยซ้ำ แต่นักเรียนยังไม่พร้อมที่จะเรียน ผมต้องรออีกแล้ว ก่อนเริ่มสอนผมบอกว่าเค้าจ้างให้สอน ๒ ชั่วโมง แต่ผมจะอยู่สอนจากเที่ยงถึงสี่โมง หมายความว่าซื้อหนึ่งแถมหนึ่งกันเลยทีเดียว!  แต่ที่สุดแล้วก็ไม่มีใครสามารถอยู่เรียนและฝึกซ้อมได้จนถึงสี่โมง ผมก็เลยไม่มีโอกาสได้พิสูจน์ให้เห็นว่าสามารถยืนสอนและพูด ๔ ชั่วโมงติดต่อกันได้โดยไม่มีการพัก!  ไม่เป็นไร...พอหมดคนเรียน ผมก็ขี่จักรยานยนต์ไปโรงพยาบาลศูนย์ฯ เพื่อบริจาคโลหิต…

ที่ห้องรับบริจาคโลหิต เป็นปกติที่ผมต้องยื่นนิ้วนางมือขวาให้เจ้าหน้าที่เจาะเพื่อตรวจความเข้มข้นของเลือด ก่อนกรอกเอกสารใด ๆ  เลือดจมครับ! สมบูรณ์เต็มร้อย ผมพร้อมที่จะบริจาคเลือด (บ้า) ของผม…

หลังจากบริจาคเลือด ก็ขึ้นไปชั้น ๘ เพื่อเยี่ยมแม่พร คุณแม่ของอาจารย์ราเชนทร์ซึ่งนอนรักษาตัวอยู่ที่นั่น  กลับเข้าบ้านเวลาประมาณ ๖ โมงเย็นเห็นจะได้

วันนี้ผมคิดถึงแม่ปราณีมาก ๆ