ผมคิดว่าคงอีกนานกว่าน้องเดียร์จะได้เปลี่ยนไปใช้ไวโอลินขนาด ๓/๔ เพราะตัวของนักเรียนค่อนข้างเล็ก ต่างกับน้องบีมซึ่งผมไปสอนที่บ้านได้สามครั้งแล้ว น้องบีมเรียนอยู่ชั้น ป.๔ แต่ตัวโตกว่าน้องเดียร์ซึ่งอยู่ชั้น ป.๕ ผมต้องนำไวโอลินขนาด ๓/๔ ของผมไปให้น้องบีมใช้แทนไวโอลินสีชมพูขนาด ๑/๔ ที่มีอยู่ ปกติแล้ว…ทุกๆ วันเสาร์เวลา ๕ โมงเย็นถึง ๖ โมง ผมต้องไปสอนน้องเดียร์ที่โรงเรียนดนตรีมีทองเปียโน ถนนท่าคราวน้อย แต่ช่วง ๒-๓ สัปดาห์ที่ผ่านมาน้องเดียร์ไม่สามารถไปเรียนได้ ผมคิดถึงน้องเดียร์เมื่อได้เห็นรูปเก่า ๆ ของน้องเดียร์ที่เคยถ่ายไว้ อย่างเช่นบานนี้…
จะเห็นได้ว่าน้องเดียร์ใช้โบว์ได้เต็มเนื้อที่ เวลาสีขึ้นลงก็ขนานกับหย่อง แถมยังหนีบไวโอลินได้ด้วย ตัวไวโอลินก็ขนานกับพื้น เป็นที่น่าพอใจสำหรับผม ยิ่งกว่านั้นน้องเดียร์ยังตั้งสายได้เอง เสียงตรง! ผมไม่ต้องเสียเวลาให้กับการตั้งสายของนักเรียนอีกต่อไป!
เมื่อเริ่มสอน ผมพยายามเข้มงวดในเรื่องท่าทางของนักเรียน อย่างเช่น การวางนิ้วบน finger board หรือ ตำแหน่งแขนและข้อมือ น้องเดียร์เป็นตัวอย่างที่ดีครับ ผมคงต้องให้เครดิตเจ้าเครื่องวัดข้อมือตัวนี้ด้วย…
รวมถึงน้องชายที่ชื่อว่า “โดโด้” ผู้ช่วยสอนของผม
โดโด้ร้องเพลงได้ถูกคีย์ เคยเปล่งประกายความสามารถด้านดนตรีให้ผมได้เห็นหลายครั้ง ถ้าไม่ตายเสียก่อน…ในอนาคตผมคงได้เห็นความสำเร็จของพี่น้องที่น่ารักคู่นี้แน่นอน!
น้องเดียร์เคยบอกว่าอยากเป็นครูสอนเปียโน ถ้าไม่รวมน้องบีมซึ่งเพิ่งเริ่มเรียน น้องเดียร์นับเป็นนักเรียนไวโอลินคนเดียวของผมที่ยังไม่ยอมแพ้…
No comments:
Post a Comment