ใจยังไม่กล้าพอ

วันนี้อากาศร้อนมาก! ลำปางร้อนที่สุดในประเทศไทย! 

 

 

ตอนเที่ยงวันเอากล้วยออกไปตาก สัมผัสแสงแดดร้อนจ้า...ผมบอกตัวเองว่า "ร้อนอย่างเนี้ยคงไม่มีความสุข ถ้าจะปั่นจักรยานท่องเที่ยว"  กลับมาอยู่ในห้องนอนซึ่งมีพัดลมไฟ DC 24V ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เปิดตลอดทั้งวัน (เกือบ 24 ชั่วโมง) ผมอดคิดถึงอู่หลงไม่ได้ เพราะอู่หลงชอบนอนตากพัดลม  วันนี้จุดที่เคยนอนว่างเปล่า...

 

 

ถึงกระนั้นผมก็ยังรู้สึกถึงสัมผัสของอู่หลง ภาพสายตาจ้องมองมาไม่เคยเลือนจากห้วงความคิดคะนึงถึง..

 

 

 

อยากขับเจ้า Eddy ไปเที่ยวไกล ๆ แต่ในใจรู้ดีว่าคงรับไม่ได้กับความรู้สึกอ้างว้างที่เคยมีอู่หลงนั่งไปข้าง ๆ โผล่หัวออกรับลมที่พัดเข้าทางหน้าต่างซ้ายบ้างขวาบ้างอย่างมีความสุข (ใหม่ ๆ ก็ไม่กล้าขึ้นรถ ต่อมากลับเรียกให้พานั่งรถเที่ยว) 

พา "อู่หลงจัง" ลงมานั่งบนเปียโน...

 

 

 

ลองให้เข้าไปนั่งในรถ...

 

ใจยังไม่กล้าพอ...ที่จะกลับไปเริ่ม Travels with Oolong

ซ่อมเปียโนไฟฟ้า Casio

ผมซื้อเปียโนไฟฟ้ามือสองยี่ห้อ Casio รุ่น Privia PX-120 มาใช้ตั้งแต่ตอนที่อยู่บ้านปงแสนทอง จำตัวเลขไม่ได้แน่ชัดว่าซื้อมาเท่าไหร่ รู้แต่ว่าประมาณหมื่นกว่าบาทนี่แหละ

 

ใช้งานอย่าสมบุกสมบัน! ผมทั้งสอนนักเรียนทั้งเอาไปเล่นงานนอก (น่าจะได้ทุนคืนแล้วหละ) เมื่อย้ายมาอยู่บ้านห้างฉัตรผมก็เอาขึ้นมาตั้งบนชั้นสองและใช้สอนเด็ก ๆ แบบไม่คิดตังค์

 

 

 

ผ่านมานับ 10 ปี จนเด็กน้อยสวมเสื้อแขนยาวลายที่เห็นในภาพโตเป็นหนุ่มและกลับมาเยี่ยมผมเมื่อปีก่อน ผมให้ลองเล่นเปียโนไฟฟ้าตัวเก่ง พบว่ามีคีย์หลายคีย์ค้างและไม่ดัง ผมบอกว่าแล้วลุงจะซ่อมให้! แต่เปียโนกลับถูกปล่อยทิ้งไว้ เล่นไม่ได้...กลายเป็นที่วางของไปซะแล้ว

 

จนถึงวันที่ผมตัดสินใจลงมือซ่อม ถ้าขืนทิ้งไว้นานกว่านี้ก็อาจจะชุบชีวิตมันไม่ได้ อาทิตย์ก่อนช่างเหอะเริ่มลงมือถอดขาตั้งและรื้อมันออกมา...

 

 

หงายท้องขึ้นมาดูตับไตไส้พุง...

 

 

 

แกะคีย์ทั้งหมดออกมา..

 

วางเรียงไว้เพื่อจะได้ไม่สับสนเวลาประกอบกลับคืน...

 

 

ผมทำความสะอาดโดยใช้เครื่องดูดฝุ่น Sharp อายุกว่า 40 ปีที่ยังใช้งานได้อยู่ (ซื้อจากห้างเลียววิริยะ ถนนท่าแพ เชียงใหม่ ตอนที่ช่วยซ่อมเปียโนให้ร้านสมพรมิวสิคของอาจารย์ติ๊ก)

ดูดไม่พอ...ต้องเป่าด้วย อาศัยพลังลมจากเครื่องปั้มลม...

 

จะเห็นว่าภายในเครื่องนั้นสกปรกอยู่ไม่น้อย!!

 

ต้องระวังให้ดี! จุดที่เห็นนั้นบอบบาง ผมต้องใช้พู่กันจีนค่อย ๆ ปัดฝุ่นและเศษผง...

 

 

นี่งัย...เศษยางหมวกยางค้อน (hammer cap) ที่เละหมดทุกตัว

 

 

ถ้าจะทำให้มันกลับมาใช้งานได้ดังเดิมก็จำเป็นต้องเปลี่ยนหมวกยางค้อนทั้ง 88 ตัว โชคดีที่ปัจจุบันนี้สั่งอะไหล่จีนได้ด้วย platform สินค้าออนไลน์ ผมเลือกที่ถูกที่สุดคือชุดละ 747 บาท...ทาง Lazada

 

 

รอนานเป็นอาทิตย์ ในที่สุดอะไหล่ก็มาถึง มีทั้งสำหรับคีย์ขาวและคีย์ดำ...

ได้อะไหล่ก็ลงมือซ่อมทันที ผมใช้เวลากว่าครึ่งวัน ค่อย ๆ ใส่ hammer cap อย่างใจเย็น แล้วประกอบคีย์กลับเข้าที่...

 

 

ทดลองเล่นดู...ผลปรากฏว่าใช้งานได้แล้ว ทุกคีย์ไม่มีหลวม น้ำหนักดีให้เสียงดังเท่ากัน

 

เช้านี้ผมทำความสะอาดคีย์ ประกอบขา แล้วยกขึ้นตั้งตามเดิม....

 

 

ถ่ายรูปไว้หน่อย...

 

พร้อมใช้งานต่อได้แล้วจ้า...

THE EYES OF LOYALTY

แปลกจัง...? ไปเที่ยววัด... ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนที่มีสุนัขเฝ้า ผมไม่เคยโดนกัด บางวัดอาจมีเห่าบ้างแต่ไม่นานก็ถอยห่างไป!

 

 

เคยไปบ้านคนที่เลี้ยงหมาดุ เข้าไปคุยถึงในบ้าน เขาบอกว่าเจ้า รปภ. สี่ขามันไม่เคยให้ใครเข้ามาในบ้านง่าย ๆ เลยนะ หรือว่ามันอาจจะได้กลิ่นเจ้าอู่หลงที่ติดตัวผมไปด้วย?

 

มันอาจสัมผัสได้ว่าตาแก่คนนี้ใจดี...ไม่มีอันตรายที่จะเข้าใกล้

 

เมื่อได้ไปนอนบนศาลาริมน้ำที่อุทยานแห่งชาติดอยจง เจ้าสี่ขาก็มาอยู่เป็นเพื่อนด้วยทั้งคืน!!

 

ทุกวันนี้ผมไม่มีอู่หลงอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แต่ก็ยังคงคิดถึงเสมอ ไม่มีวันไหนที่จะไม่คิดถึงดวงตาคู่นั้น...

 

ยังดีที่ยังมี "อู่หลงจัง" ซึ่งอุตส่าห์บินจากญี่ปุ่นมาอยู่เป็นเพื่อน ตื่นมาทุกเช้าผมได้สัมผัสขนที่อ่อนนุ่มเหมือนกับตอนอู่หลงยังคงอยู่...

ตอนกินข้าว...ผมก็มีอู่หลงจังอยู่ด้วย

 

เชื่อว่าสายตาของอู่หลงยังคงมองลงมาจากสะพานสายรุ้งชั่วนิรันดร

 

I will never forget the eyes of loyalty, Oolong. 

งาน งาน งาน

ถ้าพูดถึงเรื่องงานแล้วละก็ มันมีให้ตาแก่บ้านห้างฉัตรทำได้ทุกวันนั่นแหละ ขึ้นอยู่กับว่าจะหยิบมันขึ้นมาทำ...หรือว่าจะแสร้งเมินเฉย!

 

วันก่อนผมแบกเปียโนไฟฟ้าของพ่อเลี้ยงภุชงค์ขึ้นมา ตั้งใจว่าจะชุบชีวิตให้กลับมาใช้ได้ อาการเสียคือหลายคีย์กดแล้วไม่มีเสียง สาเหตุเป็นเพราะเจ้า conductive rubber หรือยางแผ่นสัมผัสปุ่ม D-Pad เสื่อมสภาพ ผมเคยพยายามซ่อมให้ดีทุกคีย์แล้วประกอบคืน แต่พอพ่อเลี้ยงมารับเครื่องมันก็กดไม่ดังเป็นบางคีย์อีกเหมือนเดิม...

 

เปียโนเก่าอายุกว่า 20 ปีถูกใช้งานมาไม่น้อย ผมเห็นมีรอยซ่อมโดยใช้กาวหยอด คิดว่าถ้าจะซ่อมให้ใช้ได้แบบไม่เสียอีกง่าย ๆ ก็จำเป็นต้องเปลี่ยนเจ้าแผ่นยางอย่างที่ผมนำภาพมาให้ดูเป็นตัวอย่าง... 

 

นั่นคืองานชิ้นหนึ่งซึ่งรอให้ช่างเหอะหาอะไหล่มาเปลี่ยนซะก่อน! ส่วนงานอื่นก็ยังมีมาไม่ขาดสาย ที่ทำไปแล้วก็คือเติมน้ำยาแอร์ห้องพยาบาลและเปลี่ยนผ้าม่าน

 

เพิ่งทำก่อนหน้านี้ก็คือ อบขนมปังโดยใช้แป้ง 2 ถ้วยตวง เสร็จแล้วจ้าาาา...

 

 

 

 

 

 

 

ยิ่งทำก็ยิ่งมีลูกเล่น คราวนี้โรยงาขาวด้วยกั๊บ!