ช่วงที่ชายแก่คนหนึ่งจะไขว่คว้าหาความสุขได้ง่าย ๆ อย่างนี้ไม่มีแล้ว เสียดายที่อู่หลงไม่มีโอกาสได้ส่งสายตาให้เห็น the unconditional love อีกต่อไป! หลงจังรู้ดี...
"หลับให้สบายเถิด...เจ้าหมาดื้อ" ทุกครั้งที่ผ่านร่างอู่หลงซึ่งป่านนี้กลายเป็นกระดูกอยู่ใต้ผืนดินหน้าบ้าน ผมก็จะบอกว่าจะไปไหนและจะกลับมาเมื่อไหร่...
เช้านี้ ผมพาเจ้ายักษ์ (จักรยานทัวร์ริ่งอายุ 4 ทศวรรษ) ออกไปปั่นหาคำตอบเรื่องความสุขอย่างสงบและเรียบง่าย...
มองท้องฟ้าแล้วบอกอู่หลงว่าไปไม่ไกล...เดี๋ยวก็กลับแล้ว!
ข้ามไปฝั่งตรงข้าม เลี้ยวลอดใต้สะพาน ตาแก่บ้านห้างฉัตรขี่จักรยานคันเก่าไปตามถนนเลียบลำน้ำแม่ตาล
เก็บภาพวัดเตาปูนไว้หน่อย...เห็นเขาห่อหุ้มองค์เจดีย์ด้วยทองจังโกสวยงาม
ข้างทางมีกล้วยขายด้วย...
บรรยากาศเช่นนี้แหละที่บอกลุงน้ำชาว่านี่คือเมืองที่น่าอยู่...
มีถนนเชื่อมต่อไปยังทุกหมู่บ้านผ่านท้องทุ่ง ลืมไปได้เลยสำหรับเรื่อง 3I/ATLAS ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้ว...จริง ๆ
ปั่นจักรยานไป...หยุดถ่ายรูปไป ในขณะที่อาทิตย์โผล่พ้นเมฆาออกมาทักทาย
แวะซื้อผักและขนม...
กลับถึงบ้านประมาณ 8 โมง....พร้อมกับภาพรอยยิ้มบนใบหน้าของชาวบ้านและร้านค้าที่พบเห็น
Undoubtedly, this was a real blissful ride!
No comments:
Post a Comment