wichai: an endless road

รูปคนแก่ปั่นจักรยานที่เห็นนี้ได้ใจผมมากที่สุด!

ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

ด้วยจักรยานราคาถูกพร้อมข้าวของเครื่องใช้เท่าที่จำเป็นและเสื้อผ้าพอบรรเทาความหนาว... nomad คนหนึ่งปั่นจักรยานไปข้างหน้าแบบไม่เร่งรีบ เมื่อใดที่หัวใจหยุดเต้น...เมื่อนั้นก็ปิดฉากได้เลย ไม่ว่าจะมาจากความกระหายหรือหิวโหย อากาศที่ร้อนหรือเย็นเกิน ไข้ป่าสารพัดพิษและอันตรายจากสัตว์ร้าย ฯลฯ นั่นคือภาพ final trip ซึ่งผมวางแผนไว้ การเดินทางไปจบชีวิต ณ แห่งใดแห่งหนึ่งขณะร่างกายใกล้สภาพต้องนอนติดเตียง ผมผ่านการดูแลคนใกล้ตายมาจนตระหนักได้ดีถึงความทุกข์ยากทั้งของผู้ป่วยและผู้ดูแล จึงไม่ต้องการให้ใครมาลำบากด้วย ทุกวันนี้แค่อยากเตรียมตัวเดินทางแบบไม่หวนคืนในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ไปแล้วไปลับเหมือนกับพี่ชายของผม...

คิดถึงเจ้าอามุย จักรยานที่เคยให้พี่ชายใช้ ผมเคยนำมันไปปั่นในกรุงเทพฯ แวะถ่ายรูปที่หน้าโรงเรียนประสาทวิทยาอนุชน สามแยกท่าพระ โรงเรียนที่ผมอยู่ชั้น ป.1-2

ด้วยสัมภาระเพียงเล็กน้อย เราเดินทางไปจนถึงชลบุรีบางแสน...

วางแผนไว้ว่า เกือบ 4 พันกิโลเมตรจากเพิร์ธไปฝั่งตะวันออก ถ้ายังไหว ไม่ตายเพราะขาดน้ำหรือโดนงูกัด ก็ค่อยไปลองปั่นต่อที่นิวซีแลนด์

คิดถึงและเสียใจกับนักปั่นรอบโลกผู้เอาชีวิตมาทิ้งที่เมืองไทย ประเทศที่หลาย ๆ คนบอกว่าเป็นสวรรค์ของนักปั่นท่องโลก...ผมไม่อยากเสียชีวิตแบบนี้

มีหนุ่มชาวจีนคนหนึ่งบินไปเพิร์ธแล้วค่อยหาซื้อจักรยานกับเครื่องนอน เป้ และกระเป๋าที่นั่น เขาเดินทางข้ามทวีปด้วยของใหม่...ไม่กลัวโดนจี้ฉกชิงทรัพย์ระหว่างทาง