เจ้ายักษ์รออยู่

 

เดือนตุลาปีที่แล้ว ผมกล่าวถึงหนังสือ Squeakly Wheels เขียนโดย Scott Hippe

ออกตัวก่อนว่าต้องหาซื้อของถูกจาก Amazon มาอ่าน ($0.99) ผมกด Buy now with 1-Click  รวดเร็วชนิดเกือบจะกล่าวได้ว่า in a flash..หนังสือหนา ๒๙๖ หน้า ราคา ๓๐.๕๗ บาท ก็เข้ามาให้อ่านใน PC และ Kindle  ก่อนนอนหรือว่างเมื่อไหร่ผมก็เปิดอ่าน เพิ่งจบเรื่องราวของนักเรียนแพทย์หนุ่มผู้ปั่นจักรยามข้ามประเทศจากฝั่งแปซิฟิก (1) ไปฝั่งแอตแลนติก (2) คือจาก Seattle ไป New York ระยะทาง ๒ พันกว่าไมล์เมื่อคืนนี้เอง...

ผู้เขียนตั้งชื่อจักรยานที่ใช้ปั่นข้ามทวีปว่า "Rocket" ซึ่งมิใช่จักรยานอย่างดีราคาแพง ด้วยการมองโลกในแง่ดีมีอารมณ์ขัน ทำให้หนังสือของหมอ Scott น่าอ่าน อย่างที่บอกว่า "Read it to laugh, read it to learn, or read it simply to remember that you are human."

หุหุ เจ้ายักษ์รออยู่นะ จะทำได้เหมือนกับเจ้าจรวดมั้ยหนอ ?

widen the gap

ตอนมาซื้อบ้านห้างฉัตรหลัง (คูหา) นี้  ด้านหลังชั้นลอยเป็นแค่เพียงระเบียงไร้ฝา ผมใช้เวลากว่า ๕ ปีปรับปรุงทำผนังและกั้นห้อง...

ก่อนหน้านั้นผมตั้งใจว่าจะทำให้เป็นห้องส่งกระจายเสียง (broadcasting room) โดยปูกระเบื้องพื้น กั้นฝา แล้วติดตั้งชั้นสำหรับใส่แผ่นซีดีและดีวีดี

หิ้งไม้ยื่นออกมาจากฝากระดาษอัดประมาณ ๖ นิ้ว...

หลังจากเปลี่ยนใจไปทำห้องพยาบาล พบว่าตั้งเตียงคนไข้ (hospital bed) แล้ว ทดลองเดินจากเตียงไปห้องน้ำ รู้สึกว่าแคบไปหน่อย ผมเดินไม่ค่อยสะดวก!

วันนี้จัดการรื้อชั้นวางซีดีออกแล้วครับ... 

 

ขยายทางเดินให้กว้างขึ้น...

 

 

ตั้งใจว่าจะนำชั้นซีดีมาติดตั้งตรงนี้...

 

 

 

ผนังด้านในก็เคลียร์เรียบร้อยแล้ว...

 

 

ห้องพยาบาลใกล้เป็นความจริงแล้วจ้า...

 

หวังว่าอีกไม่นานคงแล้วเสร็จ...

Keep your chin up, man!

สมัยก่อนตอนอยู่บ้านปงแสนทอง ผมเป็นคนไข้ที่สถานีอนามัยหรือที่เรียกว่าโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านแม่กืย...

 

เพื่อนคนหนึ่งได้ให้ความเห็นใน facebook ของผมว่า ตาแก่เมืองรถม้าหรือที่หลายคนรู้จักในชื่อลุงน้ำชา (เพื่อนเทคนิคตีนดอยเรียกว่า "ไอ่เหมย") ดูเหมือนว่าจะสุขภาพแข็งแรงกว่าเพื่อนในรุ่นเอ็มซี ๐๘ จริง ๆ แล้วผิดถนัด เพราะทุกวันนี้ผมต้องกินทั้งยาความดัน ยาสมอง ยาลดไขมัน ยาสลายลิ่มเลือด ยาตา แค่ผมไม่ค่อยได้บอกใคร เปลี่ยนมารักษาและรับยาที่โรงพยาบาลห้างฉัตรแทน... 

นอกจากรับยาให้ตัวเองแล้ว ยังต้องมารับยาที่เทศบาลให้พี่ชายอีกทุก ๆ ๒ หรือ ๓ เดือน

 

เดินโซเซ เวียนหัวบ่อย ๆ วันก่อนก็เดินไปเกือบหกขะล้มที่หน้าตลาด แค่มีใจสู้เท่านั้นผมจึงทำตัวเหมือนกับว่าแข็งแรงซะเหลือเกิน เพื่อน ๆ เชื่อเหอะว่าผมไม่สามารถมีอายุได้ถึงร้อยซาว (๑๒๐) ตามที่เพื่อนทวีบอกหรอก...

พี่ชายผมเสียอีกที่น่าจะอยู่นานกว่าผม แม้เป็นโรคปวดข้อปวดกระดูก เก๊าท์ถามหาต้องกินยาเป็นกำ ๆ แถมยังเป็นหวัดอยู่บ่อย ๆ (เพราะภูมิต้านทานต่ำ) แต่ก็ยังผมดำดูดี

ปีที่แล้วเดินไปกินเลี้ยงกับเพื่อน ๆ ซึ่งมาจากกรุงเทพที่ร้านลำแต้ได้...

เสียดายที่มีใจปลาซิว ไม่ยอมสู้ชีวิตหรือคิดที่จะดูแลตัวเองให้ดีขึ้น ทำเหมือนว่าหมดอาลัยตายอยากอย่างภาพที่เห็นตอนไปสถานีอนามัยแม่กืย...

 

ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาพี่เพชร (เพื่อนมงฟอร์ตรุ่น ๐๖ ของพี่ผม) โทรมาจากเชียงใหม่ ผมได้ยินเค้าคุยกันเสียงดัง แต่ความรู้สึกที่ถ่ายทอดถึงกันและกันนั้น กลับคล้ายดังกองไฟมอดไหม้ที่ใกล้ดับสูญ 

Keep your chin up, man!

Hospital bed

เตียงพยาบาลแบบ ๓ ไกร์ที่สั่งซื้อไว้มาถึงตั้งนานแล้ว พอดีช่างเหอะยังติดตั้งชักโครกแบบออกผนังไม่เสร็จ จึงต้องวางทิ้งไว้ที่ชั้นล่างก่อน

 

เป็นเตียงพยาบาลแบบ ๓ มือหมุน ภาษาอังกฤษน่าจะเรียกว่า 3-crank hospital bed  วิกิพีเดียอธิบายว่า...

A hospital bed or hospital cot is a bed specially designed for hospitalized patients or others in need of some form of health care. These beds have special features both for the comfort and well-being of the patient and for the convenience of health care workers. Common features include adjustable height for the entire bed, the head, and the feet, adjustable side rails, and electronic buttons to operate both the bed and other nearby electronic devices.

มันหนักมากเลยล่ะ คนเดียวไม่สามารถยกขึ้นมาชั้นสองได้ เวลาเคลื่อนย้ายถ้าคนเดียวก็ต้องใช้แรงสุด ๆ และมีคำเตือนสำหรับคนแก่คือ ต้องระวังให้ดีเรื่องกระดูกกระเดี้ยว อย่าให้เกิดอาการกระดูกทับเส้นเป็นอันขาด!! ผมปล่อยสินค้าไว้เป็นเดือน ไม่แกะออกมาเช็ค (เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องของคนมักง่าย)ได้แต่หวังว่าน่าจะส่งมาให้ครบถ้วน ไม่ขาดเกิน และไม่เกิดรอยบุบหรือตำหนิใด ๆ

 

วันก่อนได้ฤกษ์ยกของหนักขึ้นมาชั้นสอง...

 

 

ได้อาศัยแรงจากเพื่อนบ้านร้านลำแต้ ยกกันมาทั้งครอบครัวเลยครับ ชายแก่ ๒ คนช่วยกันยกเตียงขึ้นบันไดมาไว้ในห้อง 

 

สำเร็จแล้วผมก็แกล้งทำเฉย ปล่อยให้ ๓ พ่อลูกช่วยกันประกอบเตียง อยากฝึกให้เด็ก ๆ ได้คิดได้ทำด้วยครับ...

 

 

เริ่มจากการใส่ขา ใส่ราวกันตก ตั้งเสาน้ำเกลือ ประกอบระบบมือหมุน...

 

 

 

เสร็จแล้วจ้า....

 

ทดลองปิดเปิดประตู โอเคครับ...แต่ติดเจ้ามือหมุน

 

สามารถปรับให้พับเก็บได้...

 

 

โครงการห้องพยาบาลใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้วครับ!

 

  

กลับมาคุยต่อ

เพื่อน ๆ ที่รักครับ "ลุงน้ำชา" ตาแก่เมืองรถม้ากลับมาเขียนบล็อกต่อแล้วจ้า...

 

 

หลังจากหายเงียบไปนานนับตั้งแต่สิ้นปีก็ต้องขอกลับมาพล่ามต่อ  ผมคงไม่รีรอให้เกิดภัยพิบัติหรือเหตุการณ์ร้ายมาขัดขวางโอกาสที่จะทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้เสียก่อน ในภาวะที่เจ้าโควิด 19 กลับมาระบาดอีกครั้ง...อยู่ในกลุ่มเสี่ยงที่จะออกเดินทางท่องเที่ยวหรือไปไหนมาไหนไม่ได้เหมือนแต่ก่อน ต้องอยู่กับบ้าน ทำงานตามประสาช่างเหอะ มีเรื่องงาน DIY ในการทำห้องพยาบาลซึ่งใกล้แล้วเสร็จ พร้อมกับเรื่องการเตรียมจักรยาน (เจ้ายักษ์) สำหรับ final trip ในปี ๒๕๖๖ มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังด้วยครับ...

 

วันนี้ลองถ่ายคลิปวิดีโอแล้วนำมาตัดต่อรวมกัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าอากาศที่บ้านห้างฉัตรนั้นเย็นลง (ชอบ ๆ) มีลมหนาวพัดแรงมาจากด้านทิศเหนือ...

 

ผมอาจจะดูผิดปกติ (ผีบ้า) สักหน่อยที่ใช้ขวดน้ำมันมะพร้าวเป็นเครื่องมือวัดอุณหภูมิ (เทอร์โมมิเตอร์) ใช้กระชอนอลูมิเนียมเป็นเครื่องเคาะบอกความแรงของลม ในขณะที่จินตนาการเห็นเจ้าไดโนเสาร์ตัวใหญ่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ไกลออกไปทางหลังบ้าน!

เพื่อน ๆ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ!