Feature ใหม่ของ Blogger!

ผมใช้บริการของ Blogger ในการเขียน "บล็อกช่างเหอะ" มานานแล้ว คุณเมธีและคุณไพสิทธิ์ก็ใช้ ถ้าเปรียบเทียบกับ WordPress ที่ใช้ทำ "บล็อกคุยกะลุงน้ำชา" ผมคงต้องสารภาพว่าผมชอบ Blogger มากกว่า  เหตุผล คือ..เร็วกว่า  อีกทั้งยังสะดวกในการเขียน การอัพโหลดภาพ ทำลิงค์ หรือปรับเปลี่ยนแก้ไข 

พอดีตั้งใจว่าจะใช้เขียนเกี่ยวกับงานช่างหรืออะไรก็ตามที่เป็นเรื่องราวของเทคนิค เมื่อไม่มีวัตถุดิบบางครั้งผมก็ละเลยเจ้า Blogger ติดต่อกันนาน ดังเช่นในช่่วงที่ผ่านมา!

เมื่อวานนี้ ผมได้เข้ามาเขียน"บล็อกช่างเหอะ" อีก พบว่านอกจากรูปโฉมใหม่ในหน้า admin แล้ว บนแถบเมนูก็ยังมี option "ให้แทรกวิดีโอ" เพิ่มขึ้นมา  ถ้างั้นก็แจ๋วซิครับ !  ผมทดลองใส่วิดีโอคลิป "นั่งเรือชมทะเลสาบอินเล" (ยาว 2:21 นาที ขนาด 42.5 MB) ลงในบล็อกทันที!

ง่ายมากครับ ขั้นตอนน้อยกว่าการใส่วิดีโอคลิปใน WordPress เสียอีก!

เพียงแต่ตอนอัพโหลดต้องใจเย็น ๆ หน่อยเท่านั้น เมื่ออัพสมบูรณ์แล้ว...มันจะขึ้นให้เรียบร้อยเลย  เพื่อน ๆ ไม่ต้องทำลิงค์ให้ยุ่งยาก  ตัวอย่างได้มาดังนี้ครับ....

ผมรู้สึกดีใจที่การเขียนบล็อกหรือทำเว็บสมัยนี้ มันช่างง่ายเสียจริง!

เลือกเป้

สวัสดีเพื่อน ๆ ที่รัก...

ผมต้องขออภัยอีกครั้งที่ว่างเว้นการอัพเดทบล็อกช่างเหอะไปเสียนาน  วันนี้ไม่เขียนต่อคงไม่ได้แล้ว

สำหรับเรื่องงานช่าง แม้ผมจะมีโอกาสได้ทำบ้างในช่วงที่ผ่านมา แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจสักเท่าใด พอดีมีทีท่าว่าจะได้ขายบ้านด้วย...ผมก็เลยต้องเที่ยวหาดูบ้านไว้ล่วงหน้า เผื่อขายได้จริง ๆ ผมจะได้ย้ายไปอยู่ที่ใหม่ได้โดยไม่ติดขัด  เมื่อถึงตอนนั้นผมก็คิดว่าน่าจะมีเรื่องราวเกี่ยวกับงานซ่อมสร้างบ้านที่นำมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังได้มากขึ้นกว่าเดิม...

ส่วนในบล็อก "ฟังลุงน้ำชาคุย"  พักนี้ก็ยังคงเป็นเรื่องราวของการท่องเที่ยวเหมือนเดิม  ถึงกระนั้น...ผมก็ยังคิดว่าบางสิ่งบางอย่างน่าจะนำมาเขียนไว้ในบล็อกช่างเหอะตัวนี้มากกว่า อย่างเช่น การที่ผมจะเลือกขนาดเป้สำหรับทริปที่จะมาถึงในเร็ววันนี้!

กล่าวคือ ผมมีโครงการที่จะใช้เวลาในช่วงปีใหม่สำหรับการแบกเป้ไปเยือนประเทศลาวอีกครั้ง ทีแรกผมคิดว่าจะเปลี่ยนลักษณะของการเดินทาง  จากที่เคยใช้เป้ใบใหญ่  นั่งรถลงเรือ...แล้วแบกเป้เดินต่อไปตามจุดหมายปลายทางซึ่งบางครั้งต้อง improvise กันสด ๆ เหมือนอย่างที่เพิ่งไปพม่าเมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา  ผมคิดที่จะเปลี่ยนไปใช้เป้ใบเล็กแล้วหิ้วกระเป๋าใส่จักรยานพับได้ไปด้วย!

สืบเนื่องมาจากการที่ครูหนิงได้ขายจักรยานพับให้ผมมาในราคามิตรภาพ หลังจากที่ได้ลองใช้มาระยะหนึ่ง...ปรากฏว่าอาการปวดหลังของผมได้หายไป รู้สึกเดินเหินคล่องแคล่วขึ้น  ผมเกิดแรงใจที่จะไปท่องเที่ยวโดยมีจักรยานพับนำใส่กระเป๋าไปด้วย...

เมื่ออาทิตย์ก่อนผมได้ไปถามราคากระเป๋าสำหรับบรรจุจักรยานพับมาแล้ว ปรากฏว่าราคาใบละ ๗๕๐ บาท ซึ่งผมก็คิดว่าใช้ได้  ถ้าซื้อมาใช้ใส่จักรยานพับแล้วนำใส่รถทัวร์หรือรถไฟไปด้วย พอถึงปลายทางก็นำออกมาประกอบ(กาง) พร้อมสำหรับขี่ไปที่ไหนก็ได้ โดยมีเป้ขนาดเล็กบรรจุข้าวของที่จำเป็นวางท้ายไป!

ผมคิดจะไปลาว ดังนั้นการนำกระเป๋าจักรยานพับใส่รถเมล์เขียวไปเชียงของจึงไม่น่าเป็นปัญหา พอถึงเชียงของก็ปั่นไปที่พัก ปั่นเที่ยวซักวันสองวัน จากนั้นก็บรรจุกระเป๋าำแล้วนำลงเรือข้ามไปฝั่งลาว ผมมั่นใจว่าสามารถนำขึ้นรถตู้หรือรถเมล์ได้แน่นอน..เพราะขนาดกระเป๋าจักรยานนั้นเล็กกว่าบรรดากระสอบข้าวสารของชาวบ้านเสียอีก!

แต่แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนใจ ด้วยเหตุผลที่ว่าจักรยานยังไ่ม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์และพร้อมสำหรับขี่ทางไกล นอกจากนั้นผมยังไม่มีอุปกรณ์ต่าง ๆ อาทิ สูบลม เครื่องวัดระยะทาง กระติกน้ำ เครื่องมือ ตลอดจนเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่ขี่จักรยาน รองเท้าก็ไม่มี  ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงินและใช้เวลาในการจัดหา ผมไม่มีทั้งเงินและเวลา! ได้แต่บอกตัวเองว่า "เอาไว้พร้อมแล้วค่อยไปจะดีกว่า"

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงได้ตัดสินใจเลือกใช้เป้ใบใหญ่ สำหรับทริปที่จะถึงนี้

เดี๋ยวผมต้องจัดของลงเป้แล้วครับ...

แก้ปัญหาน้ำล้น...

น้ำประปามาถึงหน้าบ้านแล้ว แต่ยังไม่ได้ขอใช้  ผมยังคงใช้ระบบน้ำบาลอยู่เหมือนเดิม คิดเสียว่าเอาไว้ให้เจ้าของใหม่เค้ามาต่อเอาเองก็แล้วกัน

นานมาแล้วที่เจ้าถังกรองเกิดมีปัญหาเรื่องน้ำล้น...เนื่องจากไหลลงถังเก็บไม่ทัน  ผมได้ทำท่อระบายน้ำอย่างที่เห็นในภาพแล้วเดินท่อฝังดินต่อไปทิ้งลงท่อระบายน้ำซึ่งอยู่หลังบ้าน แต่ก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะมันอยู่ใต้ดิน จนกระทั่งวันหนึ่งเพื่อนบ้านเค้าดันไปขุดทำที่ระบายน้ำของตัวเอง พลอยทำให้น้ำทิ้งจากบ้านผมทะลักออกข้างบนแล้วไหลเจิ่งนอง พื้นถนนข้างหลังบ้านจึงเปียกอยู่ทั้งวันเพราะน้ำล้นจากถังกรองบ้านผม!

ไม่นานมานี้ผมได้ทำการแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ไม่มีน้ำจากบ้านผมไหลนองไปบนพื้นถนนอีกเลย!

ผมแก้ปัญหาด้วยการปิดปลายท่อน้ำทิ้งที่ต่อออกไปนอกบ้าน แล้วต่อสปริงเกอร์ไว้ตามจุดต่าง ๆ ในสวนหลังบ้าน (ประมาณ ๕ จุด) โดยใช้น้ำที่ล้นออกจากถังกรอง...

พอน้ำล้นจากถังกรอง มันก็จะไปทำหน้าที่รดต้นไม้ แทนที่จะไหลออกไปทิ้งโดยเปล่าประโยชน์ แถมยังทำให้ทางสาธารณะต้องเฉอะแฉะด้วย!

ช่วยรดน้ำต้นกะเพราในกระถาง...

ช่วยรดน้ำต้นข่าข้างรั้ว...

ใบชะพูได้รับน้ำชุ่มฉ่ำ ทำให้ใบใหญ่กว่าเดิม!

พริกขี้หนูกับตะไคร้บอกว่าชื่นใจแท้ ๆ...

เสียดายที่ผมยังไม่ทันได้ทำสวนครัวเป็นจริงเป็นจัง (ตามที่บอกคุณบิมไว้) แต่เอาเถอะ....อย่างน้อยมันก็แก้ปัญหาเรื่องน้ำล้นไปได้!

สีน้ำมัน

ผมชอบทาสีน้ำมันหรือที่เรียกว่า "สีเคลือบเงา (gloss enamel)" ยิ่งถ้าได้แปรงทาสีที่จับถนัดมือและขนแปรงไม่ร่วงหลุด ก็ยิ่งทำงานได้สนุกและเพลิดเพลินเหมือนได้ไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย! 

เมื่อวานนี้ ผมไปซื้อเครื่องไม้เครื่องมือในการทาสีมาเพิ่มอีก หมดตังค์ไป ๓๙๒ บาท......

ที่ร้านอิวหลี...ผมเคยซื้อสีน้ำมันยี่ห้อปลาทองมา ๑ แกลลอน ราคา ๓๕๐ บาท  และมีอยู่วันหนึ่งไปเดินห้างไทวัสดุ...ผมเห็นสีน้ำมันลดราคาเหลือแกลลอนละ ๒๕๔ บาท จึงได้คว้าติดมือกลับมาอีก ๑ กระป๋อง!  โชคดีืั้ที่ก่อนหน้านี้ได้ไปเล่นดนตรีงานแต่งงาน...ก็เลยมีรายได้พิเศษซื้อของที่อยากได้!

สำหรับสีน้ำมัน...ถ้าเปิดใช้งานแล้ว ควรวางแผนใช้ให้หมด เพื่อน ๆ ลองมาดูซิว่าผมทำอะไรบ้างกับสีน้ำมัน ๑ แกลลอน (๓๕๐ บาท)

ผมทาประตูเหล็กหลังบ้าน ๒ บาน (ทั้งสองด้าน)

ทาผนังและเพดานห้องน้ำชั้น ๓....

ทาราวบันไดขึ้นชั้นลอย...

ทาราวเหล็กตรงชั้นลอย...

และทาราวบันไดขึ้นชั้น ๒....

หลังจากเสร็จงานทั้งหมด ยังมีสีเหลืออยู่ในปริมาณที่เห็น...

ผมยังมีงานอีกคือจะต้องทาสีของวงกบประตู หน้าต่าง และช่องระบายอากาศ  สีที่ต้องการคือสี "เทาแก่" เมื่อวานนี้ผมจึงได้ซื้อสีปลาทองขนาด 1/4 แกลลอน (ราคา ๑๑๐ บาท)มาด้วย  ผมไม่เลือกสีเทาแก่แต่เลือกซื้อสีดำ  กล่าวคือผมไม่อยากเก็บสีที่เหลือไว้เพราะอีกไม่นานมันจะแข็งตัว ถ้าหาทางใช้ได้...ก็จะเป็นการดี  ผมคิดว่าจะใช้สีดำผสมให้กลายเป็นสีเทาแก่...สำหรับใช้ทาวงกบ

ก่อนอื่นผมเทสีที่เหลือในกระป๋องลงใส่ขวดแยมไว้ก่อน เพื่อเก็บไว้ใช้งานช่อมแซมแต่งแต้มเล็ก ๆ น้อย ๆ การเก็บไว้ในขวดอย่างนี้จะเก็บไว้ได้นานเพราะฝาปิดสนิท...อากาศไม่เข้า!

จากนั้นก็เทสีดำลงผสมกับสีที่เหลืออยู่ในกระป๋อง คน ๆๆๆๆ ให้ดี  ผสมจนได้ระดับสีที่ต้องการ

เข้มขนาดนี้แหละที่ต้องการ ผมใช้สีดำไปประมาณ 3/4 กระป๋อง ส่วนที่เหลือผมจะนำไปทาปี๊บ เพื่อทำที่อบกล้วยตากตามที่คุณเมธีเคยแนะนำ (ไม่ได้ใช้คลุมหัวนะ)

นี่ไง....วงกบที่ได้ทาสี(ผสมเอง)เรียบร้อยแล้ว!!

เล่นกับสีน้ำมันแล้วสนุกดี...ทำให้ลืมความทุกข์ไปได้เยอะ  :)

ขี้...ผสมกาว!

สิ่งที่คนทำงานไม้จะขาดไม่ได้  ผมว่าน่าจะเป็น "ขี้เลื่อยผสมกาว" (บางครั้งผมก็เรียกว่า "ขี้กบ"  ซึ่งจริง ๆ แล้ว ผมก็ยังไม่เคยเห็นขี้จากกบจริง ๆ เหมือนกัน อิอิ!

เวลาเราเลื่อยไม้ ไสไม้ หรือขัดกระดาษทราย จะได้ขี้เลื่อยออกมาจำนวนหนึ่ง เป็นผงไม้ซึ่งจะละเอียดมากน้อยก็ขึ้นอยู่กับงาน ถ้าขัดกระดาษทรายก็จะได้ผงที่ละเอียดมากกว่างานไสไม้  สำหรับขี้...กองนี้ ได้มาจากการไสไม้ครับ...

มีขี้...แล้วก็ต้องมีกาว ผมไปซื้อกาวลาเท็กซ์จากร้านอิวหลีมา ๑ ขวด (เจ้า classifier สำหรับภาชนะบรรจุลักษณะนี้ช่างเรียกยากจริง ๆ ตอนมันเป็นน้ำดื่มมาส่งก็เรียกเป็นถัง  ตอนเป็นวิตามินหรืออาหารเสริมก็เรียกเป็นขวด ผมจะเรียก "กาว ๑ ขวด" ก็ฟังทะแม่ง ๆ  จะว่า "กาว ๑ ถัง" ก็ขัดหูพิลึก...ฮา)  

Latex เป็นกาวที่ใช้ได้ดีสำหรับงานไม้  มันแห้งช้าก็จริง แต่ถ้าติดแล้ว...ต่อให้ช้างจากข้าง ๆ หลอดกาวตราช้าง ๑๐ เชือกมาช่วยกันดึง ชิ้นงานก็ไม่หลุดออกจากกันง่าย ๆ   กาวน้ำหนักสุทธิ 32 OZ  ่ของ TOA ราคาประมาณ ๗๐ กว่าบาท  ผมไม่ได้ซื้อ...แต่เลือกใช้ยี่ห้อ Win (ราคา ๔๕ บาท)แทน!  เห็นด้านหลังมีพิมพ์ไว้ว่า Manufactured by TOA

พูดถึงการใช้งานกันหน่อย....ไม้วงกบช่องระบายอากาศห้องน้ำชั้นสามมีอาการผุ เพราะโดนน้ำโดนแดดมา ๑๐ กว่าปี 

ผมนำขี้กบผสมกาวลาเท็กซ์ในอัตราส่วนที่เหมาะสม ขยำ ๆ ให้เข้ากันดี แล้วนำไปอุด...เหมือนหมอฟันอุดฟัน  อุดและอัดเข้าไปจนเต็ม  ในที่สุดก็จะได้อย่างที่เห็นในภาพ...

ต้องทิ้งไว้ให้แห้ง (หลายวัน)...จากนั้นจึงค่อยใช้กระดาษทรายหยาบขัดให้เรีียบ แต่งอีกหน่อยด้วยกระดาษทรายละเอียด ก่อนที่จะทาสีให้ดูดี...

มองดูรอบตัว ถ้าตรงไหนมีรูน่าเกลียด ก็ใช้ขี้...กับกาวที่เหลืออุดเข้าไป

ขี้...ผสมกาวมีประโยชน์จริง ๆ นะ  ไม่เหม็นด้วย!!

ถ้าหาก็เจอ...

บ่ายวานนี้...ผมออกไปซื้อวัสดุและอุปกรณ์ชิ้นเล็กชิ้นน้อยมาทำงานงาน DIY  เพื่อแก้ง่อม (คำเมือง...หมายความว่า "แก้เหงา") หมดไป ๑๘๖ บาท

อุปกรณ์บางอย่างก็เอามาใช้ยึดของเก่า อย่างเช่นปืนโบราณ ให้ติดกับผนัง...

ยังมีที่จะต้องติดตั้งอีก...

รวมทั้งรูปอาจารย์ศิลป์ พีระศรี ที่ต้อมและซาซื้อมาฝากด้วย...

ออกไปหาซื้ออุปกรณ์....ผมอยากได้สกรูยาว ๆ พร้อมน๊อตหางปลาเพื่อมาทำแท่นซ่อมคันชัก...แต่หาไม่ได้  พอกลับมาบ้าน ผมลองไปค้นตามกล่องเก็บตะปู โชคดีจัง...ได้น๊อตหางปลามาตัวนึง!  ค้นต่ออีก...ในที่สุดก็เจอเข้ากับสกรูซึ่งมีขนาดเข้ากันได้พอดีกับน๊อต  นี่ไง....วางให้ดูเสียหน่อย!

เอาไปใส่กับแท่นซ่อมคันชักแล้วเป็นเช่นนี้...

ถ้าขันน๊อตเข้าไป..มันจะบีบให้บล็อคไม้อยู่กับที่  เป็นการทำแบบง่าย ๆ เพื่อปรับแท่นวางปลายเท้าน้องโบว์ให้เหมาะสมกับความสูง!

ผมยังไม่ได้ขัดกระดาษทรายให้ดูดีนะครับ....

ที่แขวนคันชัก..

ที่แขวนวิโอล่าซึ่งครูหน่อยให้ผมมา(ตัวกลาง) ไม่ได้เป็นแบบมีแป้นแล้วใช้สกรูยึดติดกับฝาผนัง แต่ตัวนี้มีแค่ขาเกี่ยว ๒ ขา ปราศจากตัวล็อค จึงมีโอกาสหลุดตกได้ทุกเวลา!!

รู้สึกว่าจะเสี่ยงเกินไป เพราะวันดีคืนดีที่แขวนอาจจะหลุดออก แล้วกอดคอพาน้องเริงร่า (วิโอล่าตัวละ ๕,๕๐๐ บาทของผม) ร่วงหล่นลงสู่พื้นห้อง ซึ่งคงจะคล้ายกับคนกระโดดจากหน้าต่างบนอาคารชั้นห้าลงสู่ถนนเบื้องล่าง!

วันนี้ผมจึงเปลี่ยนแปลงเสียใหม่ ไม่ยอมแขวนเจ้าวิโอล่าจนกว่าจะมีที่แขวนแบบใช้สกรูยึดกับฝาผนังมาติดตั้ง  ส่วนเจ้าแผ่นไม้นั่น...ผมก็ดัดแปลงให้เป็นที่แขวนคันชัก โดยใช้ตาขอเหล็ก ๔๕ องศา (ตัวละ ๒ บาท) ขันเข้าไป......

ได้ที่แขวนคันชักอย่างที่เห็นในภาพ...

๘ บาท...แขวนน้องโบว์ได้ ๔ ตัว!  

เล่นกับไม้

วันอาทิตย์นี้เป็นอีกวันหนึ่งซึ่งยังไม่มี string class  น้องมะเหมี่ยว(เล็ก)ก็ลาหยุดด้วย ผมจึงมีเวลาทั้งวันได้ทำในสิ่งที่อยากทำ    ช่วงเช้า...ผมทำที่แขวนไวโอลินและวิโอล่าไว้ในห้อง Old Dreamz  ห้องนี้จะใช้เป็นที่สอนเครื่องสาย และใช้เป็นที่ซ้อมวง string ensemble ในอนาคต...

ช่วงบ่าย...ผมหาเศษไม้มาไส  ทำเป็นชั้นวางถ้วยกาแฟ....

วัสดุที่ใช้เป็นเศษไม้ที่ทิ้งขว้าง ไม่ได้ใช้งาน ถ้ามีเวลาเราก็สามารถหยิบเอามาทำประโยชน์ได้   ยังเหลือเศษอีกหน่อย...ผมนำมาทำเป็นที่จับคันชัก (Bow Holder)  เพื่อจะได้ใช้สำหรับศึกษาในเรื่องการเปลี่ยนหางม้า (rehair)   ผมอยากเปลี่ยนหางม้าเป็นครับ...จะได้ช่วยซ่อมคันชักให้เพื่อน ๆ

ก็คิดเอาเองเท่าที่จะทำได้  โดยให้ปลายด้านหนึ่งมีบล็อคไม้ที่สามารถปรับเลื่อนไปมาได้ ตรงนั้นใช้วางด้านปลายคันชัก (tip)  ส่วนอีกด้านหนึ่งจะใช้เป็นที่วางคันชักทางด้าน Frog.... .

ผมตั้งใจว่าจะทำง่าย ๆ ด้วยการใช้สิ่วเซาะร่องให้วางปลายคันชักได้พอดี  ก็คงต้องรอให้หาซื้อสิ่วเล็ก ๆ มาได้ก่อน ถึงค่อยทำต่อ

เพลินดี...แต่ขี้กบเต็มบ้านเลย อิอิ

เจ้านกน้อย...

คุณหมอใจดีท่านหนึ่งไว้วางใจให้ซ่อมไวโอลินจีนยี่ห้อ "Lark" อายุประมาณ ๒๐ ปี   ช่างเหอะเห็นว่าอาการเสียไม่เหลือบ่าฝ่าแรง จึงอาสาที่จะซ่อมให้... 

ก่อนอื่นต้องพูดถึงคำว่า Lark ก่อน มันอยู่ในเนื้อเพลง The Sound of Music ซึ่งขับร้องโดย Julie Andrews (ดาราที่ผมชื่นชอบมาก ๆ)  เนื้อเพลงท่อนหนึ่งมีว่า...

To laugh like a brook when it trips and falls 

Over stones on its way

To sing through the night

Like a lark who is learning to prey 

Lark คือนกชนิดหนึ่ง ตัวเล็ก ร่าเริง และร้องเสียงไพเราะ ในสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ เล่มที่ ๑ กล่าวว่า Larks = นกกระจาบฝน  (nók grà-jàap fon)   

ผมขออนุญาตเรียกไวโอลินยี่ห้อ Lark ของคุณหมอว่า "เจ้านกน้อย" ก็แล้วกัน...

รัง...เอ๊ย กล่องของเจ้านกน้อยยังดูแข็งแรงอยู่เลย!

อาการป่วยมีดังนี้..

• เอ็นยึดหางปลา (Tail Gut) หายไป ตัวหางปลายังอยู่
• คันชักไม่มีหางม้า ตัวไม้คันชักยังดีอยู่
• ไม่มีสาย
• ไม่มียางสน

แค่นั้นเองครับ  ผมไปซื้อ "เอ็นยึดหางปลา (Tail Gut)"  ที่ร้านสกุลไทย ราคา ๖๐ บาท  เหลือเส้นสุดท้ายพอดี! 

ทีแรกได้คุยกับคุณหมอว่าจะเปลี่ยนสายชุดละพันกว่าบาทให้ แต่มาคิดดูอีกที...ผมว่าน่าจะลองใช้สายธรรมดาราคาชุดละ ๒๐๐ บาทใส่ไปก่อน

คุณหมอบอกว่าอยากจะนำเจ้านกน้อยกลับมาฝึกเล่นอีก ดังนั้นถ้าใช้สายคุณภาพดีไปเลย ผู้เล่นอาจจะไม่กล้าเล่นหนัก ๆ หรือบางครั้งการตั้งสายที่ยังไม่ชำนิชำนาญก็อาจทำให้สายใดสายหนึ่งขาดได้ ถ้ายังงั้นก็เสียดายแย่!   ผมจึงนำสายไวโอลินยี่ห้อ For-Tune ใส่ให้ก่อน...

จริง ๆ ด้วย ตอนเปลี่ยนสายใหม่...เสียงเจ้านกน้อยไม่ดีเลย แต่พอสีด้วยการลงโบว์หนัก ๆ และปล่อยให้ไวโอลินได้ปรับตัว เสียงก็เริ่มดีขึ้น! 

อ่อ... ผมลืมบอกไปว่า sound post ยังคงอยู่ในที่ของมัน มิได้ล้มหรือตกหายไป ตำแหน่งอยู่ใต้หย่องพอดี ผมไม่ได้ปรับแต่งอะไรเลย!  ส่วน fine tuners นั้นมีอยู่แค่ ๒ ตัว...

ใช้การได้แล้วครับ ค้างอยู่แค่คันชักเท่านั้นที่ยังไม่ได้ซ่อม!!

นึก ๆ แล้วผมก็อยากจะสั่งหางม้ามาลองใส่ดู (rehair)

ซ่อมเอ็นยึดหางปลา

เมื่อวันที่ ๑๘ ตุลาคม ผมเขียนเรื่อง "ซ่อมไวโอลินอีก ๒ คัน"  มีอยู่คันหนึ่งซึ่งผมต้องซื้อ "สายรัดหางปลา" หรือ "สายรั้งหางปลา" มาเปลี่ยน 

เมื่อเปลี่ยนอะไหล่ตัวใหม่ให้ไปแล้ว...ผมก็ขอตัวเก่าซึ่งใช้การไม่ได้เก็บเอาไว้!  

จำได้ว่าเคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับ "ไวโอลินตั้งเสียงไม่ได้"  ตอนนั้นผมช่วยซ่อมไวโอลินให้มะเหมี่ยว โดยถอดสายรัดหางปลาจากไวโอลิน 3/4 ของผมให้นักเรียนไป  ไวโอลินของผมใช้การไม่ได้ตั้งแต่นั้นมา  วันนี้ีระหว่างที่นั่งมองเจ้าสายรัดหางปลาพิการ...จู่ ๆ ผมก็เกิดความคิดที่จะทำให้มันใช้งานได้ แล้วนำไปใส่ให้เจ้าไวโอลิน 3/4 ซึ่งเดี้ยงมาเป็นปี...    

น้ากาแฟได้แนะนำไว้ว่า...

"เอ็นยึดหางปลา (Tail gut) มีแยกจำหน่ายครับ เส้นหนึ่งก็อยู่ประมาณห้าหกสิบไม่เกินร้อย แต่ถ้าเกิดไม่อยากเปลี่ยนก็ยังมีเทคนิคหนึ่งที่พอช่วยให้ใช้เส้นเดิมได้ ในกรณีที่เกลียวเสีย คือใช้กาวร้อนหรือกาวช้าง หยอดลงไปบริเวณเกลียวเอ็นยึดหางปลากับปลอกทองเหลือง ทิ้งไว้ซักพักให้กาวแห้ง ให้มันยึดติดตายตัวไปเลย ต้องระวังอย่าให้กาวหกไปโดนหางปลาหรือส่วนอื่น ก็จะสามารถใช้งานเอ็นยึดหางปลาเส้นเดิมได้ตามปกติ (ถ้ามีตังค์แล้วเกิดอยากเปลี่ยนก็ต้องตัดให้ขาดแล้วค่อยเปลี่ยนเส้นใหม่)"

จริงด้วย...เรียกเจ้าสายนี้ว่า "เอ็นยึดหางปลา (Tail gut)" ถูกต้องที่สุด!

ก่อนอื่นผมต้องหาน๊อตขนาดเล็กให้ได้ก่อน เจอมันอยู่ในเคส notebook เก่า...ผมใช้คีมปากนกแก้วดึงเจ้าขาพลาสติกรองรับบอร์ดออก และ้แกะเอาน๊อตทองเหลืองตัวเล็ก ๆ ที่เห็นนั่นออกมาใช้

นี่งัย...ขันมันเข้าไปตามเกลียวของเอ็นยึดหางปลา (Tail gut) ได้เลย

ไม่ค่อยมั่นใจ...เกรงว่ามันจะไม่แข็งแรงพอ  ผมหยอดกาวร้อนลงไปนิดนึง..ตามคำแนะนำของคุณน้ากาแฟ.

เอ็นยึดหางปลาใช้งานได้แล้วครับ...

ประหยัดตังค์ไปได้ ๖๐ บาท!