วันนี้น้องแก้มใสไม่มาเรียนไวโอลิน แต่สองพี่น้อง โอปอ-อั่งเปามาเรียนเปียโนตามปกติ เด็กขยันครับ มาตั้งแต่ยังไม่บ่ายโมง มาถึงก็เปิดไฟเปิดเครื่องเองแล้วลงมือซ้อม warm up
นักเรียนซ้อมพอเล่นได้บ้างแล้ว ก็มีคอนเสิร์ทของครูและนักเรียน โดยมีน้องโอปอเป็นช่างกล้อง...
ถ่ายภาพได้มากกว่าพันบาน (ไม่อยากนับแล้วล่ะ) เฉพาะการเดินทางครึ่งวันแรกจากบ้านหนองหอยไปวัดหนองบัวหลวง ตำบลสบเปิง อำเภอแม่แตง ระยะทางประมาณ ๖๐-๗๐ กิโลเมตร ผมมีโอกาสได้แวะเยือนวัดวาอารามดังต่อไปนี้...
วันแรกผมใช้เงินไป ๑๓๐ บาท เป็นค่าเครื่องดื่มและทำบุญช่วยค่าน้ำค่าไฟวัด
ใช้เวลาท่องเที่ยวประมาณ ๖ ชั่วโมง ผมมีเรื่องเขียนลงบล็อกได้ ๓๐ กว่าตอน ถ้าเป็น final trip ในปี ๒๕๖๖ ด้วยระยะทางที่ไม่สิ้นสุด ไม่กำหนดเวลา กับเงินทุนก้อนสุดท้ายจำนวน ๓ แสนบาท ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะมีเรื่องราวและประสบการณ์มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังอีกมากแค่ไหน?
น่าสนใจนะ...โดยเฉพาะยิ่งคือฉากสุดท้าย (the last curtain)
"หีดธรรม" เป็นภาษาล้านนา หมายถึงตู้ใส่พระธรรมคัมภีร์ ในภาคกลางก็คือ "ตู้พระธรรม" หรือ "ตู้พระไตรปิฏก"
อ่านหน่อยน้า ผมพิมพ์ให้จดปวดตา อิอิ...
"หีบธรรม" หรือ "หีดธรรม" ในภาษาล้านนา เป็นที่เก็บคัมภีร์พระไตรปิฏกคล้ายกับตู้พระธรรม หรือตู้พระไตรปิฏกในภาคกลาง แต่มีความแตกต่างกันคือ ตู้พระธรรมจะเปิดทางด้านหน้าในขณะที่หีบธรรมจะเปิดทางด้านบน จากหลักฐานงานศิลปกรรมประเภทหีบธรรมหลาย ๆ ชิ้นที่พบในจังหวัดลำปาง สะท้อนให้เห็นปณิธานและความศรัทธาอันแรงกล้างของชาวลำปางที่มีต่อพระพุทธศาสนา ดังเห็นได้จากความพิถีพิถันในการสร้างหีบธรรมที่มีการประดับตกแต่งอย่างสวยงามวิจิตรบรรจง อันเป็นการแสดงถึงจิตวิญญาณและความเชื่อของช่างอย่างแท้จริง ส่งผลให้เกิดความศรัทธาในพระธรรมคำสั่งสอนมากขึ้น
นอกเหนือไปจากเนื้อหาสาระของพระธรรม รูปแบบของหีบธรรมที่พบในวัดปงสนุกเหนือและวัดปงสนุกใต้ มีลักษณะเป็นกล่องการสวมเข้าเดือย มีโครงสร้างไม่ซับซ้อนมากนัก เพื่อเน้นเรืองความแข็งแรง และประโยชน์ใช้สอยเป็นหลัก โดยอาจแยกออกเป็นส่วนตัวหีบและส่วนฐานหีบ นิยมลงรักปิดทองล่องชาดตกแต่งด้วยลวดลายหรือภาพต่าง ๆ หรือบางหีบประดับตกแต่งด้วยกระจกสี ซึ่งลักษณะหีบดังกล่าวเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลายในล้านนาและนิยมเรียกหีบธรรมทรงนี้ว่า ทรงลุ้ง ประดับตกแต่งด้วยลวดลายที่สวยงามอันเป็นลักษณะของหีบธรรมที่พบในเมืองลำปาง เช่น ภาพเล่าเรื่อง พบว่านิยมเขียนภาพพุทธประวัติ ภาพกลุ่มบุคคลและเทวดา กลุ่มลวดลายมงคล สำหรับเทคนิคที่ใช้ในการประดับตกแต่ง อาจแบ่งออกได้เป็น ๒ ลักษณะ คือ เทคนิค เทคนิคลงรักปิดทองล่องชาด และเทคนิคลงรักปิดทองประดับกระจก...
ภาพเหล่านี้เก็บมาจากศูนย์อนุรักษ์โบราณวัตถุ วัดปงสนุกเหนือ...
๒๑ พ.ย. ๒๕๖๓ เวลาประมาณ ๖ โมงเช้า... จากจุดเริ่มต้นบนสันเขื่อนแม่งัด (1) ผมมองไปยังจุดสิ้นสุดฝั่งตรงกันข้าม (2) ด้วยความรู้สึกสับสน!
เก็บภาพอย่างไม่ยั้งมือ...
เพื่อน ๆ ที่รักครับ วันนี้ผมอยากแสดงความคิดเห็นว่า การปั่นจักรยานทางไกลขึ้นเขาลงดอยพร้อมกับสัมภาะเต็มพิกัดนั้น การใช้รถที่มีประสิทธิภาพสูงพอที่จะรองรับได้นั้นนับเป็นสิ่งจำเป็นยิ่ง
 | |
ทัสซูเฮะเป็นจักรยานพับที่มี ๒๗ สปีดก็จริง แต่ด้วยน้ำหนักคนขี่กับสัมภาะมากมาย ทำให้เวลาขึ้นทางชัน (uphill) ลำบากมาก บางครั้งต้องลงจูง หยุดพักเป็นระยะ ๆ และไม่สามารถควบคุมแฮนด์รถให้ตรงได้เมื่อวิ่งด้วยความเร็วต่ำ ผมยังไม่ขอพูดมาก เรื่องจักรยานที่จะใช้สำหรับ final trip จากนี้ไปคงเป็นเรื่องที่จะต้องนำมาพิจารณาให้ละเอียดอีกครั้ง...
ที่อยากคุยด้วยก่อน คือเรื่องของใช้ที่ไม่จำเป็นบางอย่าง ซึ่งต้องคัดออกมาจาก gear list อย่างแรกคือเป้บรรจุน้ำครับ...
ทีนี้มาถึงเรื่องกล้องถ่ายรูป แม้ผมจะใช้กล้อง compact ขนาดเล็ก แต่ก็ยังมีปัญหาเรื่องแบตเตอรี่ ที่ชาร์จ ฯลฯ อยู่ไม่น้อย ยิ่งจะพกเครื่องมือสื่อสาร จีพีเอส โน้ตบุ็ค เตาหุงต้ม ฯลฯ ไปอีก ก็ยิ่งต้องอาศัยพื้นที่จัดเก็บ ทางที่ดี ถ้าสามารถรวมทุกอย่างไว้ในมือถือตัวเล็กกับที่ชาร์จเพียงตัวเดียวก็น่าจะดีกว่า
เสื้อผ้าก็เช่นเดียวกัน ไม่จำเป็นก็อย่าเอาไปมาก เพราะเอาเข้าจริง ๆ แล้วก็อาจไม่ได้ใช้ทั้งหมด!
ได้รับบทเรียนจากการเดินทาง ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องเปลี่ยนแปลงให้เหมาะสมกับ final trip ของผม คงต้องใช้เวลาอีกนานครับ!
สิ่งสำคัญพึงปฏิบัติภายหลังการเดินทางรอนแรมท่องเที่ยวมาแล้วก็คือ "การนำอุปกรณ์แค้มปิ้งออกทำความสะอาดและตากแดดไล่ความชื้น" ก่อนนำเก็บไว้ใช้ในทริปต่อไป...
แม้ว่าจะผึ่งแดดตอนเก็บลงถุง ณ ที่พักแรม มาก่อนแล้วก็ตาม
ถึงบ้านแล้วให้รื้อของจากเป้และ panniers ออกหมด
สิ่งที่ต้องทำ (a must) คือนำอุปกรณ์แค้มปิ้ง (camping gear) ออกตากแดด (แม้จะช้าไปวันสองวันก็ยังดี!)
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านเรื่องที่ผมเขียน เมื่อวานนี้คุยว่าได้เตรียมเครื่องกรองน้ำแบบพกพาไว้แล้ว...
ผมเคยกล่าวถึง"ข้อผิดพลาด" ในการปั่นจักรยานจากไซยะบูลีไปเมืองหงสาว่ามีอยู่ ๒ ข้อด้วยกันคือ ๑) ไม่ได้ศึกษาเรื่องเส้นทางจากไซยะบูลี-หงสาให้ดีเท่าที่ควร และ ๒) ผมประมาทในเรื่องเสบียงอาหารและน้ำดื่ม
ไม่มีน้ำดื่มก็เปรียบได้กับรถที่หมดน้ำมัน ผมจะจูงจักรยานก้าวไปข้างหน้าก็แทบไม่ไหว!!
ด้วยบทเรียนนี้...ผมจึงต้องเตรียมเป้บรรจุน้ำดื่มไว้สำหรับ final trip อีก ๑ ใบ
ยี่ห้อ Topspeed ครับ...
บรรจุน้ำได้ ๒ ลิตร...
คราวหน้าตาแก่เมืองรถม้าไม่อดน้ำแล้วจ้า!
