เปลี่ยนเป้แต่ไม่เปลี่ยนใจ

หน้าฝน...หลายคนงดเดินทางท่องเที่ยวไกล ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือบรรดานักปั่นจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์

  

ทว่ายังมีนักปั่นคนหนึ่งผู้ไม่เคยหวั่นที่จะปั่นฝ่าสายฝนหรือลมร้อน เขาคือ Woojong Kim จากเกาหลี สิบปีแล้วสินะ ที่ผมให้การต้อนรับ Jeremy ที่บ้านห้างฉัตรเมื่อปลายปี 2558...

  

 

ทุกวันนี้เขายังคงปั่นท่องโลก เร็ว ๆ นี้ทราบข่าวว่ากำลังมุ่งหน้าไป Alaska ตาแก่บ้านห้างฉัตรรู้สึกอิจฉายิ่งนัก (อยากทำให้ได้เหมือนเขา แต่ไม่รู้จักส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเอง)

  

ภาพจาก facebook woojong kim - ขอขอบคุณ

เริ่ม FB Trip ผมซื้อจักรยานพับล้อ 16 นิ้วจากครูหนิงมาลองปั่น ตอนนั้นร่างกายยังอุดมด้วยก้อนเนื้อหนัก 80 กิโล.. 

 

หลังจากนั้นก็ตัดสินใจซื้อเจ้า Banian จักรยานพับล้อ 20 นิ้ว มาปั่นท่องเที่ยวจริง ๆ จัง ๆ (แบบค่ำไหนนอนนั่น)

 

 

ติดใจครับ! ต่อมาผมสั่งซื้อเฟรมเสือหมอบ Giant มา  DIY ทำเป็น touring ล้อ 700C 

 

ตั้งแต่นัั้นมา...การอาศัยตั้งเต็นท์นอนตามวัดหรือศาลาริมทางก็กลายเป็นเรื่องธรรมดา ๆ สำหรับตาแก่ผู้มีร่างกายผอมลง ๆ ทุกที

  

 

 

  

 

 
ใช้เป้ (backpack) ราคาร้อยกว่าบาทอยู่นานหลายปี...จนขาด ช่วงหลังผมต้องเปลี่ยนมาใช้เป้ที่ใช้กับทริป travellin' light

 

 

เปลี่ยนเป้แต่ไม่เปลี่ยนใจ วันนี้ผมกำลังฟังข่าวฝนฟ้า ถ้าโอกาสมาถึงเมื่อใด คงได้จัดของลงเป้แล้วออกผจญภัยตามใจฝัน...

ผ่านมาแล้ว 42 ปี !

เขียนเรื่อง "มันดาลา"  ว่าด้วยเรื่องของที่ระลึกจากอาณาจักรพุกาม ประเทศพม่า ผมยังบอกไม่ได้ว่าเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกเมื่อไหร่ (??)

 

โชคดีที่เป็นคนชอบขีดชอบเขียน ก็เลยมีข้อมูลถูกบันทึกไว้ในสมุดที่พกพาไปด้วย...

 

นำขึ้นมาอ่านก็รู้ถึงการเดินทางในแต่ละวัน... 

ทีนี้ถ้าอยากจะได้ตัวเลขที่แน่นอนว่าการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของผมนั้นมันเมื่อไหร่กัน? ก็ต้องดูจากเอกสารคือตั๋วเครื่องบินที่เก็บเอาไว้ บอกได้ว่า...โดยสายการบิน Biman (Bangladesh Airlines) ผมบินไปลงที่สนามบินย่างกุ้งในวันที่ 6 กรกฎาคม 2526 อยู่เที่ยวพม่า 7 วันแล้วบินต่อไป Dhaka ประเทศบังกลาเทศ เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 2526

 

ใช่ว่าผมจะเป็นคนช่างเก็บอยู่คนเดียว พี่ชายของผมก็เหมือนกัน วันก่อนไปเจอหนังสือโบราณที่พี่สิทธิ์เก็บไว้เล่มหนึ่ง คือ DAYBREAK จดหมายเหตุแสงอรุณ พิมพ์เมื่อปี ค.ศ.1892 รัตนโกสินทรศก 112 เนื้อกระดาษเปี่อยยุ่ยจนบางแผ่นหยิบแล้วแทบจะเป็นผุยผง!!  หนังสือเก่าของพี่สิทธิ์อย่างนี้อีกหน่อยคงเอาไปมอบให้สถาบันที่เขาเห็นคุณค่า

 

 

ส่วนสมุด รูปภาพ และเอกสารทุกชิ้นของผม ขอให้เผาทิ้งเสียให้หมด เมื่อเจ้าของได้จากโลกนี้ไปแล้ว! 

มันก็แค่จานรองแก้วน้ำ

ตาแก่บ้านห้างฉัตรค้นหาเอกสารในกองสัมภารก โชคดีจังที่ได้เจอของที่ระลึก (souvenir) จากพุกาม...ประเทศพม่า!! 

 

เป็นเครื่องเขิน ซึ่งซื้อมาจากโรงงานผลิตของที่ระลึกในเมืองพุกามเมื่อนานมาแล้ว

 

วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี กล่าวว่า...

เครื่องเขิน หรือ เครื่องรัก คือ วัตถุที่เคลือบด้วยยางรัก หมายรวมถึงภาชนะขนาดต่าง ๆ เช่น เครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร วัตถุพกพาขนาดเล็กต่าง ๆ หรือวัตถุขนาดใหญ่ เช่น ตู้พระธรรม เฟอร์นิเจอร์หรือแม้แต่โลงศพที่ทาด้วยยางรัก เครื่องเขินอาจมีลายวาดประดับตกแต่ง หรือฝังด้วยเปลือกหอยและวัสดุอื่น ๆ มีการแกะสลัก หรือการใช้โลหะมีค่าประดับเช่น ทองคำเปลว เงินเปลว ผงทอง ผงเงิน เป็นต้น

แผ่นเครื่องเขินทรงกลมรัศมีประมาณ 4 นิ้ว ตอนที่ซื้อนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร (?) คนขับรถม้าพาไปที่โรงงานฯ ให้เลือกซื้อของที่ระลึก ผมมีเงินน้อย ไม่อยากทำให้เค้าผิดหวังก็เลยเลือกเจ้าแผ่นกลม ๆ นี่แหละ

 

ซื้อมาเก็บไว้หลายทศวรรษ พอได้เจอก็เลยอยากรู้ว่าเป็นอะไร ค้นหาในอินเทอร์เน็ตแล้ว เข้าใจผิดคิดว่าเป็น "มันดาลา" (ช่างอ่อนหัดยิ่งนัก!) คุณเมธีกรุณาชี้แจงว่ามันเป็นแค่จานรองแก้วน้ำรูปนกหัสดีลิงค์ (ขอบคุณครับ) ผมนำไปเก็บไว้ในตู้เก็บของเก่าแล้ว...

 

อยากจะได้ตัวเลขที่แน่ชัดว่าไปพุกามครั้งแรกเมื่อไหร่ ผมต้องค้นหาข้อมูลเก่า ๆ ในบล็อก...พบภาพเหล่านี้

 

เดี๋ยวจะลองเขียนเล่าถึงวันที่นั่งรถม้าไปซื้อเจ้าแผ่นกลม ๆ ที่เห็นให้เพื่อน ๆ อ่าน...

ก้าวเข้าสู่เดือนมิถุนายน 2568

2 มิถุนายน 2568... ฟ้าเปิดแล้ว! แสงแดดสาดส่อง...ท้องฟ้าสดใส!

ความรู้สึกยินดีมีแค่เล็กน้อย...ผมตระหนักดีว่าภัยพิบัติกำลังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในแต่ละมุมโลก!!

 

 ติดตามเฝ้าดูอยู่ทุกวัน มันมิใช่ข่าวปั้นแต่งหรือภาพลวงตา 

 

ขออนุญาตนำภาพวิบัติภัยในไต้หวัน ฟิลิปปินส์ และ สวิตเซอร์แลนด์ จากเว็บข่าวในอินเทอร์เน็ตมาโพสต์ไว้ (ขอขอบคุณที่มาของภาพ)

 

 

 

 

  

นอนหลับไม่สนิท (ฝันถึงคนที่จากไปแล้วและคนที่ไม่น่าจะฝันถึง)... ผมตื่นขึ้นมาปลงสังขารตอนตีสองตีสาม ทำให้เช้านี้ผมตื่นสายกว่าปกติ! แต่ก็ไม่ลืมขึ้นมาบนดาดฟ้าพร้อมกับเจ้า D50 เก็บภาพมาฝากเพื่อน ๆ ดังนี้...

 

 

 

ต้นเสาวรสที่นำมาปลูกเริ่มแสดงให้เห็นถึงการไชว่คว้าซึ่งความอยู่รอด...

 

ก้าวเข้าสู่เดือนมิถุนายน 2568...ตาแก่บ้านห้างฉัตรเริ่มไม่มั่นใจในสังขารของตัวเอง!!

Daily Happiness

ผมไม่ได้นอนชั้น 4 บนเตียงที่เคยมีอู่หลงนอนด้วย...มาเป็นเดือนแล้ว! 

 

หลบลงมานอนในห้องชั้น 2 บนเตียงพยาบาลที่ได้ยินเสียงไก่ขันทุกเช้า ดีใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีอาการวิงเวียนศีรษะ เปิดประตูออกมาก็เจอกับทุกสิ่งที่เคยอยากมีอยากได้ ไม่ว่าจะเป็นไวโอลิน เชลโล วิโอล่า หนังสือ คอมพิวเตอร์ รูปวาด เครื่องเสียง accordion printer scanner กล้องถ่ายรูป ฯลฯ ทุกวันนี้ผมไม่อยากได้อะไรอีกแล้วจริง ๆ  

 

 

เปิดคอมพิวเตอร์ฟังข่าวจำนวนพายุสุริยะและสถานการณ์แผ่นดินไหวที่เพิ่มขึ้นอย่างน่าเป็นห่วง!!  

 

ภาพจาก Stefan Burns - ขอขอบคุณ

 

ไม่ต้องฟังหมอดูหมอเดาทั้งหลายในไซเบอร์ ปรากฏการณ์มันเห็นได้ชัดทางวิทยาศาสตร์ ผมเชื่อนะว่ามันมาแน่ ๆ...คือภัยพิบัติ 

 

ภาพจาก Stefan Burns - ขอขอบคุณ

 

ถามว่ากลัวมั้ย? ต้องหาที่หลบหรือเตรียมหนีหรือเปล่า? ผมตอบได้ว่าตอนนี้นิ่งมากครับ พร้อมรับมือกับทุกเหตุการณ์ซึ่งอาจเกิดขึ้น ตั้งใจว่าจะไม่หนีไปไหน จะอยู่กับหลงจัง อย่างนี้แหละ...

. 

 

น้ำดื่มก็เตรียมไว้พร้อม...อยู่ได้หลายเดือน 

 

เช้านี้ลงไปชั้นล่าง...ผมเปิดประตูดูอู่หลง 

 

 

 

เห็นต้นมะยมถูกตัดทิ้งไปครึ่งต้น...

 

 

 

ไม่รู้นะว่าใครตัด???  เขาอาจมีเหตุผล แต่แน่ ๆ คือผู้นั้นขาดสุนทรีภาพ (aesthetic) ในรูปทรง ไม่เล็งเห็นในความงามและความสมมาตร (symmetric) ผมคิดถึง Deja เพื่อนที่จากไป ผู้เห็นในความงามของต้นไม้หลังบ้าน... 

 

  

แล้วสร้างสรรค์มาซึ่งภาพ A lovely-lonely tree

 

 

 

เช้านี้ได้งานเพิ่มคือ ติดรูปที่เอจังวาดให้ไว้นานแล้ว ให้อยู่ด้วยกันกับรูปเจ้าหลง...

จากนั้นก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า เก็บภาพมาฝากเพื่อน ๆ

ส่งใจประคบประหงมให้กับเสาวรส 12 ต้นที่ปลูกไว้...

 

เป็นความสุขในแต่ละวันของตาแก่บ้านห้างฉัตร...แค่นี้พอแล้วจ้า!