งานในวันฟ้าหม่น...

ได้ยินเสียงฟ้าคำรามอยู่ไกล ๆ... จากห้องครัวผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้ามืดครึ้ม ทำท่าว่าฝนจะตก...และอาจจะมีพายุพกพามาด้วย!

พายุมาทีไร...ไฟชอบดับ! ผมเช็คระบบไฟส่องสว่างอาศัยพลังงานจากระบบโซล่าเซลล์ ลองเปิดใช้งานหลอด LED 24V 3-5 วัตต์ เพื่อให้แน่ใจว่ายังทำงานเป็นปกติ ตรวจสอบ solar charge controller ด้วยครับ...

 

 

battery เสื่อมหมดแล้ว มันเก็บไฟไม่อยู่ แต่ถ้าใช้เฉพาะหลอดไฟส่องสว่างก็พอได้อยู่...

 

 

ตาแก่บ้านห้างฉัตรขึ้นไปทำความสะอาดรูระบายน้ำมิให้มีเศษขยะขวางกั้น ไม่ทันไรฝนก็โปรยลงมา...

 

ลงมาชั้นสอง ถูพื้นด้วยน้ำยาดันฝุ่นแล้วปรับเปลี่ยนตำแหน่งของไวโอลินและรูปภาพซะหน่อย...

มุม Forrest Gump บนม้ายาวเปียโนไฟฟ้า Roland รอให้พ่อเลี้ยงมารับกลับคืน...

 

 

ที่มุมคุณสาโรจน์ เจ้ายักษ์ (จักรยานทัวร์ริ่งยี่ห้อ Giant) ยังคงยืนอยู่ แม้ไม่ได้ขี่ แต่ได้เห็นทุก ๆ วันก็มีความสุขแล้ว!
 

 

ยังไม่ได้ซ่อมแกรนด์เปียโนที่อยู่ชั้นล่างครับ!  ขอเวลาอีกหน่อย...

คิดถึงผู้ที่จากไป

 

ยังไม่ถึงเวลาพา "หลงจัง" นั่งรถ (Eddie) ไปเที่ยวไกล ๆ ผมทำได้แค่เตรียมตัว เตรียมยานพาหนะและเสบียงให้พร้อม...

 กาลเวลาผ่านไปนานเท่าใด ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ถ้าจะขับรถท่องไปโดยไม่มีอู่หลงนั่งอยู่ข้าง ๆ 

อยู่บ้านคนเดียวกับผู้ที่จากไปแล้วคือพี่สิทธิ์และอู่หลง...ผมได้แต่เดินขึ้นลงอยู่บนอาคารสี่ชั้นซึ่งก่อสร้างแข็งแรงเกินกว่าแผ่นดินไหวขนาดต่ำกว่า 8 ริกเตอร์จะทำอันตรายได้ ผมย้ายลงมานอนที่ห้องพยายาลชั้นสองได้หลายสัปดาห์แล้ว ตามที่เคยเขียนไว้ว่า "ตาแก่บ้านห้างฉัตรหอบผ้าห่มเดินลงบันไดไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้องที่ทำไว้แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่พี่ชายเคยนอนสูดหายใจเฮือกสุดท้ายไปเมื่อปีที่แล้ว ความรู้สึกบอกได้ว่าอากาศข้างล่างยังดีกว่า"...

 ทิ้งหมอนหนุนไว้บนเตียงชั้นสี่ กับภาพอู่หลงที่ไม่เคยเลือนจากความทรงจำ...

พร้อมหลอดไฟที่ห้อยลอยไว้เพื่อวัดแผ่นดินไหว...

เดินขึ้นเดินลงวันละหลายรอบ ผ่านห้องพี่สิทธิ์ก็อดคิดถึงไม่ได้ บ่อยครั้งที่ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้องแล้วบอกว่าจะไปไหน? 

 

เดินลงบันได...ผมระวังตัวตลอดเวลา ใช้มือข้างหนึ่งเกาะราวแน่น บอกตัวเองว่า "ถ้าตกลงไป ไม่ได้เป็นครูใหญ่แน่นอน" 

งานที่เพิ่งจะแล้วเสร็จคือการทำความสะอาดและซ่อมชักโครกห้องน้ำของพี่ชาย...

รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำห้องน้ำให้ดี...ตอนที่พี่เค้ายังมีชีวิตอยู่ "ขอโทษครับ...พี่สิทธิ์"

ชุบชีวิตเปียโน Roland KR-33

ผมเคยเขียนถึงเรื่องงาน งาน งาน เมื่อไม่นานมานี้ พูดถึงเรื่องการซ่อมเปียโนไฟฟ้าสองตัว...

 

 

ตัวหนึ่งเสร็จไปแล้วด้วยดี เจ้า Casio หมดค่าอะไหลไป 747 บาท...

 

 

 

อีกตัวนึงคือ...เปียโนไฟฟ้าเก่าแก่ยี่ห้อ Roland KR-33 เป็นของโรงแรมภราดรจังหวัดแพร่ ผมดองไว้นานแล้ว ซ่อมไม่ได้เพราะไม่มีอะไหล่  ในที่สุดผีขยันก็เข้าสิง หลังจากสิ้นสุดทริปพาจักรยานไปชายแดนห้วยโก๋นติดกับ สปป.ลาว

 

พ่อเลี้ยงภุชงค์ เจ้าของเปียโน ได้ให้ความเมตตาผมมาก ทั้งให้ที่พักฟรี พาไปดูถ้ำเสรีไทย เลี้ยงอาหาร ให้รถปิกอัพใส่เจ้า Banian ไปส่งถึงสถานีรถไฟเด่นชัย ฯลฯ กลับถึงบ้านห้างฉัตร ผมคิดว่าจะต้องหาทางซ่อมเจ้าเปียโน Roland ให้ได้...

 

โชคดีที่สามารถสั่งอะไหล่จากเมืองจีนได้ เจ้า conductive rubber หรือยางแผ่นสัมผัสปุ่ม D-Pad เสื่อมสภาพ ต้องเปลี่ยนใหม่หลายตำแหน่ง  สั่งซื้อผ่าน AliExpress ผมตัดสินใจสั่งทั้งชุด (ราคา 430.52 บาท) รออยู่นานเหมือนกันครับ ใจไม่ค่อยดีเพราะไม่เคยซื้อของผ่าน platform นี้...

แต่แล้วของก็มาถึงมือครับ ดีใจเมื่อได้รับ...ผมลงมือซ่อมทันที ไม่ง่ายเลยครับ เพราะเป็นเปียโนเก่ามาก ๆ 

 

 

 

เปลี่ยนเจ้า conductive rubber แล้วก็ใช่ว่าจะดีทุกตัว ต้องปรับแต่ง ต้องใช้เทคนิคที่ไม่มีสอนในตำราทำให้มันดังได้ทุกคีย์...

 

 

 

แต่มีอยู่คีย์หนึ่งคือตัว C ต่ำ (C2) ซึ่งไม่ดัง ทำยังไงก็เงียบ เกือบจะถอดใจแล้วล่ะ ช่างเหอะเอาไฟฉายส่องดูแผงวงจรบริเวณนั้น ใช้ปลายไขควงขีด ๆ ให้เนื้อทองแดงปรากฏ ว้าว...ในที่สุดมันก็ส่งเสียง โน้ต C2 ดังออกลำโพงชัดเจน ผมดีใจมากกก...

 

 

จากเปียโนตายแล้ว ตอนนี้ถูกชุบชีวิตให้ใช้งานได้ ด้วยงบประมาณไม่ถึง 500 บาท ซ่อมเสร็จแล้วยังมีอะไหล่เหลืออีก...

เปียโนไฟฟ้าทั้งสองตัวซ่อมเสร็จแล้ว ต่อไปก็ถึงคิวเจ้าแกรนด์เปียโน Classic ที่ไม่ได้รับการดูแลมาเกือบสิบปีเต็ม... 

 

 

จะต้องซ่อมเปียโนของตัวเองให้กลับมาดีก่อน จากนั้นจะไปซ่อมเปียโนเยอรมันเก่าแก่ของครูโจ้ที่จังหวัดกำแพงเพชร...

 

ภาพจากเจ้าของเปียโน - ขอขอบคุณ

เปียโนเก่ามากกกกก (พอ ๆ กับเปียโนของครูแตัม)..... คิดว่า tuning pins และสายน่าจะหมดสภาพแล้ว แต่ก็อยากจะไปดูให้

ภาพจากเจ้าของเปียโน - ขอขอบคุณ

ไม่ได้ต้องการเป็นช่างซ่อมเปียโนหรอกครับ แต่อยากไปนอนอยู่ในไร่ของเจ้าของเปียโน มีเวลาได้คุยกัน และหาโอกาสปั่นจักรยานพับเที่ยวชมวัดวาอารามเท่านั้นเอง

แป้งขนมปังมิสเตอร์โด

มันมาอีกแน่! แผ่นดินไหว ภัยพิบัติ อุบัติเหตุ และความตายอันน่าสะพรึงกลัว!!

 

กราบขออภัยเพื่อน ๆ ที่หายเงียบไปนาน ตาแก่บ้านห้างฉัตรกลับมาแล้วครับ มาอยู่เตรียมพร้อมรับสถานการณ์เลวร้ายซึ่งมิอาจคาดเดา ตอนนี้เก็บน้ำดื่มน้ำใช้ใส่ภาชนะไว้ให้ได้มากเท่าที่ทำได้ ข้าวสารอาหารแห้งก็สะสมไว้จำนวนนึง ระบบไฟฟ้าหลอดไฟ LED 24 V ต่อเตรียมไว้ให้แสงสว่างยามระบบไฟฟ้าขัดข้อง ส่วนแก๊สและถ่าน-ฟืนหุงต้มก็ตุนไว้ด้วย 

 

วานนี้พนักงานหญิง Flash นำพัสดุมาส่ง รู้สึกเห็นใจที่ต้องยกกล่องหนักถึง 10 กิโลกรัม...

 

 

 

ข้างในบรรจุแป้งทำขนมปังจำนวน 10 ถุง ๆ ละ 1 กิโลกรัม... 

ซื้อไว้เป็นเสบียงสำหรับอาหารเช้าพออยู่ได้ถึง 6 เดือน นอกจากแป้งโฮลวีทที่มีอยู่...แป้งขนมปังตรามิสเตอร์โดตัวนี้ก็ไม่เลวครับ ราคาไม่แพง...คือกิโลกรัมละ 34.50 บาท เค้าไม่คิดค่าจัดส่งผมจึงได้สั่งซื้อโดยไม่ลังเล...

ได้มาก็ลองทำดูหน่อย! ผมใช้แป้งมิสเตอร์โด 2 ถ้วยตวง เพิ่มข้าวโอ้ตกับธัญพืชอีกประมาณ 1 ถ้วยตวง ออกมาแล้วได้ขนมปังธัญพืชน้ำหนัก 810 กรัม...

 

เนื้อแน่น กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว!

มีแป้ง มีน้ำ มีฟืน ถ้าต้องอยู่หลบภัยสัก 6 เดือน ผมคงอยู่ได้ (ถ้าไม่ตายเสียก่อน...)

อยู่ในดวงใจ

 

สาย ๆ วันนี้ (วันสังขารล่อง) ผมเดินออกไปใช้มือเกลี่ยหินและทรายบนหลุมศพอู่หลง คิดในใจว่าถ้าเรายังคงอยู่ด้วยกัน สงกรานต์ปีนี้น่าจะได้ขับเจ้า Eddie ไปเที่ยวด้วยกันอีก

 

 

 

ในร้านเปียโนมีตู้โบราณหลังนึงซึ่งน้องจากอุตรดิตถ์ให้มา ผมใช้สำหรับเก็บของที่ระลึกซึ่งแต่ละชิ้นล้วนมีคุณค่า ตั้งภาชนะให้น้ำและอาหารอู่หลงอัตโนมัติไว้บนหลังตู้... 

 

นำรูปของอู่หลงและหลงจังที่ได้ใส่กรอบ ตั้งเก็บไว้ในตู้ ใกล้ ๆ กับชามข้าว ปลอกคอ เสื้อรัดอก ของอู่หลง...

 

 

 

 

 

 

"I will see you again... but not yet... Not yet."  "Sorry, if I can't hold my tears!