คิดถึงผู้ที่จากไป

 

ยังไม่ถึงเวลาพา "หลงจัง" นั่งรถ (Eddie) ไปเที่ยวไกล ๆ ผมทำได้แค่เตรียมตัว เตรียมยานพาหนะและเสบียงให้พร้อม...

 กาลเวลาผ่านไปนานเท่าใด ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ถ้าจะขับรถท่องไปโดยไม่มีอู่หลงนั่งอยู่ข้าง ๆ 

อยู่บ้านคนเดียวกับผู้ที่จากไปแล้วคือพี่สิทธิ์และอู่หลง...ผมได้แต่เดินขึ้นลงอยู่บนอาคารสี่ชั้นซึ่งก่อสร้างแข็งแรงเกินกว่าแผ่นดินไหวขนาดต่ำกว่า 8 ริกเตอร์จะทำอันตรายได้ ผมย้ายลงมานอนที่ห้องพยายาลชั้นสองได้หลายสัปดาห์แล้ว ตามที่เคยเขียนไว้ว่า "ตาแก่บ้านห้างฉัตรหอบผ้าห่มเดินลงบันไดไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้องที่ทำไว้แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่พี่ชายเคยนอนสูดหายใจเฮือกสุดท้ายไปเมื่อปีที่แล้ว ความรู้สึกบอกได้ว่าอากาศข้างล่างยังดีกว่า"...

 ทิ้งหมอนหนุนไว้บนเตียงชั้นสี่ กับภาพอู่หลงที่ไม่เคยเลือนจากความทรงจำ...

พร้อมหลอดไฟที่ห้อยลอยไว้เพื่อวัดแผ่นดินไหว...

เดินขึ้นเดินลงวันละหลายรอบ ผ่านห้องพี่สิทธิ์ก็อดคิดถึงไม่ได้ บ่อยครั้งที่ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้องแล้วบอกว่าจะไปไหน? 

 

เดินลงบันได...ผมระวังตัวตลอดเวลา ใช้มือข้างหนึ่งเกาะราวแน่น บอกตัวเองว่า "ถ้าตกลงไป ไม่ได้เป็นครูใหญ่แน่นอน" 

งานที่เพิ่งจะแล้วเสร็จคือการทำความสะอาดและซ่อมชักโครกห้องน้ำของพี่ชาย...

รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำห้องน้ำให้ดี...ตอนที่พี่เค้ายังมีชีวิตอยู่ "ขอโทษครับ...พี่สิทธิ์"