ไม่เคยปิดกั้นการแสดงออกของเด็ก ผมมีอะไรหลายอย่างที่แตกต่างกับครูคนอื่น คงเป็นเพราะผมไม่ได้เป็นครูโดยอาชีพก็ว่าได้ การสอนนักเรียนประถมก็เพิ่งมีประสบการณ์เมื่อต้องทำงานแทนพี่ชายที่โรงเรียนเพ็ญจิตตพงษ์นี่เอง ถ้าเป็นสมัยก่อนคงจะถูกตราหน้าว่า “เป็นคอม” เพราะมีความคิดแผลง ๆ ไม่เหมือนใคร ผมไม่ทำตามกติกาที่องค์กรถือปฏิบัติมาจนเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ความถูกต้อง”
เห็นนักเรียนเขียนกระดานผมก็จะไม่ห้าม นักเรียนนั่งเสมอก็ไม่บอกให้นั่งที่พื้น อย่างเนี้ยผมทำผิดกฎของทางโรงเรียนใช่หรือเปล่า? เหตุนี้กระมังที่ทำให้ชั้นเรียนที่ครูน้ำชาเข้าสอนมีเสียงดัง บางครั้งมีภาพไม่เหมาะสม เช่น เด็ก ๆ แย่งกันถือกระเป๋าของผม เดินตามเป็นลูกกระพวน ผมกลายเป็น “ป่าป๊าหรือเพื่อนเล่น” ของนักเรียนไปซะแล้ว! ไม่เป็นไร...อีกไม่กี่เดือนก็พ้นหน้าที่ “คนสอน” แล้ว คงไม่มีใครมาตำหนิผมได้!
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่สมัยเรียนหนังสือชอบวาดรูปหรือเขียนอะไรต่อมิอะไรลงในสมุด โตแล้วก็ยังคงติดนิสัยเดิม ช่วงเรียนดนตรีที่พายัพ เวลาเรียนวิชา Basic Music ผมใช้สมุดบันทึกอย่างที่เห็นในภาพจดสิ่งที่อาจารย์ Bruce Gaston สอน ถ้าจำไม่ผิดสมุดบันทึกราคาเล่มละ ๓ บาท..
ไม่ใช่คนวาดรูปเก่ง แต่ผมชอบวาด มันทำให้สมุดบันทึกของผมมีแต่เส้นยึกยือ เหมือนที่เด็กชั้นประถมเขียนลงในสมุดของเขา...
อยากให้เด็ก ๆ ได้คิดได้เขียนและได้แสดงออก นักเรียนจะวาดหรือเขียนอะไรลงสมุดผมก็ไม่ว่า ไม่ปิดกั้นครับ!
No comments:
Post a Comment