ผมเคยเขียนบอกว่าเจ้า Champ บ่นน้อยใจที่ไม่ได้ออกไปไหนกับเค้าเลย! เป็นปีมาแล้ว...
รู้สึกเห็นใจครับ.... วันนี้ผมนำออกมาเติมลมแล้วจะพาไปซื้อดินและผักด้วยกัน
ขี่เจ้า Champ ออกไป ผมรู้สึกแปลกใจที่จักรยาน touring พับได้คันนี้วิ่งดีเหลือเกิน แอบภูมิใจนิด ๆ กับจักรยานที่ซื้อมือสองมาศึกษาและปรับปรุงด้วยตัวเอง
นำกล้อง Nikon D50 จอมทรหดแขวนคอไปด้วย ผมเก็บภาพเมืองห้างฉัตรที่เงียบเหงามาฝากเพื่อน ๆ
เห็นการก่อสร้างปรับปรุงถนนที่ดูไม่เรียบร้อย บางจุดปูนร้าว มีช่องว่างทิ้งไว้ให้ดูเล่น สมกับเป็นยุคแห่งการคอรัปชั่นทุกวงการไปถึงอาคาร สตง. ผมไม่ขอพูดมาก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนรุ่นใหม่ที่จะต้องแก้ไขกันไป ตัวผมอีกไม่นานก็เอวังแล้ว!
เจ้า Champ ทำให้ผมคิดว่าน่าจะขึ้นเขาได้ดีกว่าเพื่อน เพราะผมทำเกียร์เอาไว้ไม่เหมือนใคร...
ใช้ระบบเปลี่ยนเกียร์แบบมือบิด... (ระบบเก่า)
ผมใส่จานหน้าไว้สองใบ ใหญ่และเล็ก ทางเรียบวิ่งฉิว...ทางขึ้นเขาก็สู้ไหว
เจ้า Champ แสดงถึงตัวตนแห่งความเป็นแชมป์อย่างเห็นได้ชัด ทำหน้าที่ทั้งเป็นกรรมกรแบกดินและจ่ายตลาด...
กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ...
พับได้ แต่เสียดาย รฟท. เค้าไม่ให้ขึ้นรถไฟฟรี เพราะล้อขนาดเกิน 20 นิ้ว! (เอาขึ้นได้ครับ แต่ต้องเสียค่าระวาง 100 บาท)
กำลังคิดอยู่ว่าถ้าพาเจ้าแชมป์ไปเที่ยว ผมคงต้องสวมหมวกกันน็อคใบสีส้ม...
อืมมม... น่าจะลองทดสอบด้วยการปั่นขึ้นไปตั้งเต็นท์นอนบนอุทยานแห่งชาติดอยขุนตาลสักครานึง จำได้ว่าตอนพาเจ้า Bruiser (เสือภูเขาล้อ 26 นิ้ว) ขึ้นไปนั้นแทบจะไปไม่รอด ผมต้องจอดและจูงหลายครั้ง
เจ้า Champ จะเป็นแชมเปี้ยนตัวจริงหรือเปล่า...อยากรู้จริง ๆ
No comments:
Post a Comment