เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น

ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมา? วันก่อนผมหามเจ้ายักษ์จากชั้นสองลงไปข้างล่าง...

 

 

  

ท่ามกลางสายตาจ้องมองของสหัสเดช เจ้าแชมป์ และ Banian รวมทั้ง Eddy เพื่อนพาหนะเหล่านั้นคงแปลกใจ คิดว่าแต่ไหนแต่ไรตาแก่บ้านห้างฉัตรก็มิเคยใส่ใจว่าจะพาเจ้ายักษ์ไปไหน?

  

 

เหตุผลก็คือ จักรยานเก่าเช่นนั้นเหมาะสำหรับการเดินทางแบบ cycling & busking nomad มากที่สุด ถ้าตาแก่คนหนึ่งปั่นจักรยานเก่าท่องโลกไปกับหีบเพลงที่ครูเตี๋ยงให้มา พร้อมเสบียงบรรจุใน panniers ราคาถูก ก็น่าจะรองรับการเดินทางที่ห่างจากสายตาผู้ไม่หวังดีได้มากกว่าเพื่อน

 

 

ผมอยากกลับไปเดินทางแบบเมื่อ 50 ปีก่อนอีกครับ...

 

เจ้าอามุยถ่ายที่ใต้สะพานพุทธ กรุงเทพ

 

มิได้คิดที่จะ migrate ไปประเทศใด (ออสเตรเลีย-นิวซีแลนด์ ไม่ต้องกลัวผมไปแย่งงานแย่งเงินของคุณนะ) ผมแค่อยากใช้เป็นทางผ่าน ไปสู่ความตาย ณ จุดหมายที่ยังไม่สามารถบ่งบอกล่วงหน้าว่าเป็นที่ไหนเท่านั้น และถ้าผมจะเล่นดนตรีและร้องเพลงข้างถนน ใช่ว่าอยากได้เศษเงินของคุณ (ผมตั้งงบสำหรับ the final trip ไว้เป็นแสน) แค่อยากจะบอกว่าผมทำได้...และกล้าทำ

 

ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

 

ไม่ได้ขี่จักรยานดี ๆ พร้อมกล้องแอคชั่นราคาเป็นหมื่น แต่คิดว่าผมร้องเพลงไม่ผิดคีย์แน่นอน 

 

ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

 

ดูเหมือนว่าเจ้ายักษ์จักต้องได้รับการฟื้นฟูสุขภาพอีกครั้ง หลังจากถูกทิ้งให้อยู่เฉยหลายปี เมื่อวานนี้ขี่ไปซื้อของที่ร้านบัวตองซึ่งอยู่ไม่ไกล ก็ไปได้อยู่...แต่ขากลับล้อหลังและตีนผีหลุดเฉยเลย หนุ่มร่างใหญ่พนักงานของร้านบัวตองอุตส่าห์ทิ้งงานออกมาช่วยตาลุงแก่ซ่อมให้จนสามารถขี่กลับมาบ้านได้ในที่สุด...

 

 

ภาพต่อจากนี้คือเจ้ายักษ์สมัยที่ผมย้ายมาอยู่ห้างฉัตรใหม่ ๆ ผมปั่นมาไปรษณีย์ สิ่งที่บอกเวลาได้คือหมวกกันน็อคใบสีขาวที่อยู่บนแฮนด์รถ Frank Smith ซื้อให้ที่ Sydney แล้วผมเอากลับมาใช้ ให้พี่ชายใช้ จนถึงวันหนึ่งเมื่อผมขี่จักรยานยนต์เข้าเมือง เลยบ้านทุ่งกู่ด้ายไปได้นิดนึงก็ล้มอย่างรุนแรงโดยไม่คาดคิด หมวกกันน็อคแตกยับ ทุกวันนี้ก็ยังอดใจหายไม่ได้ เมื่อคิดว่าหากไม่มีหมวกกันน็อคใบนี้ ผมคงสิ้นจากโลกใบนี้ไปนานแล้ว!! 

 

 

ถ้าตายไปก่อน...ผมคงไม่ได้พบอู่หลง ผู้มอบ unconditional love ให้ในช่วงเวลาแสนสั้น... 

 

 

ทุกวันนี้ไม่มีเจ้าหมาดื้อนอนอยู่บนพื้นนั้นแล้ว...

 

ข้างใต้นั่น...ป่านนี้เสื้อแขนยาวสีแดงที่ห่มให้อู่หลงคงเปื่อยยุ่ยไปแล้ว

ยืนอยู่ใกล้หลุมศพอู่หลง ผมมองเห็นท้องฟ้าสดใสถูกบดบังด้วยเมฆฝน หัวใจตาแก่ระทมและอ่อนล้าจริง ๆ 

รออยู่นะ...บทสุดท้ายมาเลยครับ เมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น

ใบโหระพา กับ Sarcopenia

 

กาลเวลาผ่านไป...มือไม้และแขนขาของชายชราพร้อมใจกันลีบลงเรื่อย ๆ 

 

เกิดจากการสูญเสียมวลกล้ามเนื้อ (Sarcopenia) ของผู้สูงวัยนั่นเอง...

ภาพจาก pixabay.com - ขอขอบคุณ

 

วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี กล่าวว่า...

Sarcopenia ภาวะมวลกล้ามเนื้อน้อย คือการสูญเสียกล้ามเนื้อประเภทหนึ่งที่เกิดขึ้นเมื่ออายุมากขึ้น และ/หรือการไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มีลักษณะเฉพาะคือการสูญเสียมวลกล้ามเนื้อโครงร่าง คุณภาพ และความแข็งแรงโดยเสื่อมลง อัตราการสูญเสียกล้ามเนื้อขึ้นอยู่กับระดับการออกกำลังกาย โรคร่วม โภชนาการ และปัจจัยอื่น ๆ  

กล่าวว่า Sarcopenia พบในคนวัย 50 ปีขึ้นไป และมากขึ้นตามอายุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร่างกายขาดโปรตีน ผมเริ่มสังเกตเห็นการสูญเสียมวลกล้ามเนื้อตัวเองมาได้หลายปีแล้ว...

กินอาหารแค่วันละ 2 มื้อแต่ก็พยายามบริโภคโปรตีนให้ได้มากพอที่จะชะลอภาวะSarcopenia เมื่อไม่กินเนื้อสัตว์ก็ต้องอาศัยโปรตีนจากพืช (plant-protein-based diet) โดยเฉพาะพืชตระกูลถั่ว เมื่อวานนี้ตาแก่บ้านห้างฉัตรได้รับโปรตีนเกษตรที่สั่งซื้อออนไลน์มา 1 กิโลกรัม...

เจ้าหมีกับหลงจังไม่กินอะไร...ผมไม่ห่วง คิดอยู่ในใจว่าถ้าเป็นอู่หลง เจ้าหมาชอบกินกล้วยตาก อยากจะกินโปรตีนเกษตรมั้ยหนอ? 

 

 

อยากทำแกงเขียวหวานใส่โปรตีนเกษตร...แต่ใบโหระพาบนดาดฟ้ายังมีไม่พอใช้!

 

 

 

ใบโหระพาไม่เยียวยา Sarcopenia  นะครับ

You are my destiny

 

เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ผมไปโรงพยาบาลฯ เพื่อพบแพทย์ตามนัด...และรับยา 

 

 

 

ช่วงปีที่ผ่านมา ผมไม่ได้ปั่นจักรยานไปโรงพยาบาล แต่ขับรถยนต์ไป ต้องการให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็ว...ตาแก่บ้านห้างฉัตรไปถึงโรงพยาบาลเวลา 6.30 น. ได้คิว 001

จุดประสงค์ของการซื้อรถยนต์ก็เพื่อพาพี่ชายไปโรงพยาบาล เมื่อพี่ชายจากไปแล้ว ผมก็ใช้ยานพาหนะนี้พาตัวเองไปหาหมอ ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว 

 

 

ซื้อมาซ่อมเองเป็นส่วนใหญ่ ติดแร็คบนหลังคา ตั้งใจว่าจะพาอู่หลงไปเที่ยวไกล ๆ แต่หัวใจต้องแตกสลายเมื่อเจ้าหมาดื้อชิงจากไปเสียก่อน... 

 

 

 

 

 

ทุกเช้าไม่มีสายตาคู่น้อยคอยจ้องมองอีกแล้ว...

 

ยังไม่สามารถขับเจ้า Eddy ไปเที่ยวไกล ๆ หลาย ๆ วันได้ เพราะหัวใจไม่แข็งพอที่จะเห็นแต่ความว่างเปล่าเมื่อมองไปยังเบาะข้าง ๆ 

 

วันนี้ขออนุญาตเปิดเพลง "You Are My Destiny" ของ "Paul Anka" หน่อยน้าาา... 

 

You are my destiny
You share my reverie
You are my happiness
That's what you are

That what you are, Oolong. Without you, I've been aimless.

DAY 1 เป็นแค่ฝันหรือเปล่า?

คืนวานนี้...ผมไม่ได้เฝ้าดู “จันทรุปราคาเต็มดวงในรอบ 3 ปี"  เพียงแต่ขึ้นไปบนดาดฟ้า เก็บภาพเมื่อเวลาประมาณ 3 ทุ่มกว่า

 

 

เห็นพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่น....

 

 

ไม่อยากรอดูยามที่จันทราเปลี่ยนสี... คิดว่าเอาไว้อาศัยดูภาพจากกล้องดี ๆ ในเว็บดังดีกว่า!

 

ภาพจากสถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติ - ขอขอบคุณ

 

เช้านี้... ผมเห็นท้องฟ้าเริ่มสดใส พายุตาปะฮ์ กับพายุเผ่ย์ผ่า ก็ว่ากันไป

 

 

พูดถึงทริป "Travels with Oolong"  เจ้า Eddy คงต้องรออีกสักหน่อย...

 

 

ก่อนเดินทางไกล ต้องเติมน้ำมันเครื่อง เช็คลมยาง และเตรียมข้าวของที่จำเป็นเช่นเต็นท์-ถุงนอน-ผ้าห่ม-เครื่องมือ-เตาหุงต้ม-น้ำดื่ม และอื่น ๆ

 

 

นอกนั้นแล้วยังต้องศึกษาเส้นทางและวางแผนล่วงหน้าว่าจะไปไหนในแต่ละวัน? นับว่าดีที่มี Google Maps

 

 

 

แค่ฝัน ๆ ไว้ก่อนว่า DAY 1 - 8 โมงเช้าจะออกจากบ้านห้างฉัตร (1) ไปยังเขาส่องกระจก ถ้ำผาบ่อง (2) เว็บ trip.com ให้ข้อมูลว่า...

เขาส่องกระจก อยู่ที่ อ.เกาะคา จ.ลำปาง ที่ท่องเที่ยวที่ไม่ค่อยคุ้นหู แต่สวยมาก เขาส่องกระจก ต้องเดินขึ้นบันไดไป และต้องปีนต่อไปอีกเล็กน้อยเพื่อชมความงามของเขาแห่งนี้ ซึ่งมีลักษณะคล้ายโครงกระจก เมื่อสังเกตดี ๆ จะเหมือนรูปหัวใจ ภาพถ่ายออกมาวิวสวยมาก 

ภาพจาก Google Maps - ขอขอบคุณ

 

 

 

ใกล้ ๆ กับเขาส่องกระจก (2) บนทางหลวงหมายเลข 5006 มีมนุษย์โบราณ (4) อยู่ด้านขวามือ  นิตยสารสาระวิทย์ โดย สวทช. เขียนว่า...

วันที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2542 ค้นพบชิ้นส่วนซากดึกดำบรรพ์ของมนุษย์โบราณ ซึ่งเป็นส่วนของกะโหลกศีรษะ ที่บริเวณถ้ำตะกร้า บ้านหาดปู่ด้าย ตำบลนาแส่ง อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง ผลการศึกษากะโหลกมนุษย์ที่พบดังกล่าว สรุปได้ว่าเป็นกระดูกของมนุษย์โบราณ (Homo erectus) ที่มีอายุประมาณ 1.4 ล้านปีมาแล้ว นับว่าเป็นการพบหลักฐานมนุษย์ที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดในประเทศไทยและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และถือเป็นแหล่งที่พบมนุษย์โบราณ (Homo erectus) แหล่งที่ 3 ในทวีปเอเชีย จึงได้รับการตั้งชื่อว่า “มนุษย์เกาะคา (Ko-Kha Man)” มนุษย์เกาะคาดำเนินชีวิตโดยการล่าสัตว์และการเก็บอาหารพวกพืชผักได้เป็นพวกแรก

ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ)

 

ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ)

จากมนุษย์โบราณ (4) เลึ้ยวเข้าถนนหมายเลข 1321 ข้ามสะพานข้ามแม่น้ำวัง ไปอีกไม่ไกลให้แวะเยือนวัดหาดปู่ด้าย (3)

 

พระประธานวัดหาดปู่ด้าย - ภาพจาก Google Maps (ขอขอบคุณ)

 

จากวัดหาดปู่ด้ายสามารถใช้ทางหลวงชนบทหมายเลข 1321 ทะลุออกไปยังทางถนนพหลโยธิน (หลวงหมายเลข 1) แต่เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรพลุกพล่าน น่าจะย้อนกลับไปใช้ทางหลวงชนบทหมายเลข 5006 ถนนราดยางซึ่งมีต้นไม้เขียวสองข้างทางจะดีกว่า...

 

ภาพจาก Google Street Views - ขอขอบคุณ

 

ก่อนถึงซุปเปอร์ไฮเวย์ มีวัดให้แวะเยือนอีก 2 วัดคือ วัดบ้านอ้อ (5) และวัดปงกา (6)

 

วัดบ้านอ้อ - ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ)

 

วัดปงกา - ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ) 

 

เรื่องที่นอน...ผมคิดว่าหน้าวัดปงกามีศาลาหน้าวัดให้ตั้งเต็นท์ค้างคืนได้

 

หากยังไม่ปักหลักนอน ก็ต้องออกมายังถนนพหลโยธิน (ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 1) ทางหลวงเอเซียสาย 2 (AH2) ซึ่งเป็นเครือข่ายทางหลวงสายเอเชียระยะทาง 13,177 กม. จากเดนพาซาร์ (อินโดนีเซีย) ถึงโคสราวี (อิหร่าน) ช่วงที่ผ่านประเทศไทยนั้นเริ่มจากพรมแดนพม่าที่อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงรายลงไปจนจรดชายแดนบ้านจังโหลน จังหวัดสงขลา ระยะทาง 2,254 กิโลเมตร   

ใช้เส้นทาง AH2 มุ่งหน้าสู่อำเภอสบปราบ ประมาณ 6 กิโลเมตรจะพบปั้มน้ำมัน 2 แห่งตั้งอยู่ด้านซ้ายมือคือปั้ม ปตท. (7) และปั้มพีที (8) 

ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ) 

 

ภาพจาก Google Street Views (ขอขอบคุณ) 

สองปีก่อน...ผมปั่นจักรยาน (สหัสเดช) ไปตั้งเต็นท์ค้างคืนอยู่ริมอ่างเก็บน้ำแม่ทาน 

เช้าวันรุ่งขึ้นปั่นจากบ้านแม่กัวะ ออกมายังถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ (AH2) ก็เจอปั้มดังกล่าว จำได้ว่าปั้มนึงมีห้องน้ำติดแอร์ด้วย ไม่ว่าปั้มใดในสองปั้ม...ถ้าเป็นรถยนต์คงจอดนอนได้ แต่จักรยานอาจไม่สะดวก ขอให้เดินทางต่ออีกประมาณ 10 กิโลเมตร จะพบกับที่พักริมทางริมแม่น้ำวัง เป็นจุดบริการประชาชนของกรมทางหลวงซึ่งให้บริการจอดรถค้างคืน....

ภาพจาก Google Street Views - ขอขอบคุณ

 

ภาพจาก Google Street Views - ขอขอบคุณ

 

เมืองไทยเป็นสวรรค์ของนักเดินทางท่องโลกจริง ๆ นะ มีที่พักริมทางให้ตลอดเส้นทาง ไม่ว่าจะขับรถยนต์หรือขี่จักรยานมา ที่เห็นเป็นป้ายกำหนดระเบียบเข้าพักกางเต็นท์...

 

ภาพจาก Google Street Views - ขอขอบคุณ

กลัวฝนก็ตั้งเต็นท์บนพื้นปูนในศาลาหน้าห้องนำซะเลย...

ภาพจาก Google Street Views - ขอขอบคุณ

 

ฝันของตาแก่ผู้โดดเดี่ยวจะอยู่ไกลเกินเอื้อมหรือเปล่าน้า?