ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นมา? วันก่อนผมหามเจ้ายักษ์จากชั้นสองลงไปข้างล่าง...
ท่ามกลางสายตาจ้องมองของสหัสเดช เจ้าแชมป์ และ Banian รวมทั้ง Eddy เพื่อนพาหนะเหล่านั้นคงแปลกใจ คิดว่าแต่ไหนแต่ไรตาแก่บ้านห้างฉัตรก็มิเคยใส่ใจว่าจะพาเจ้ายักษ์ไปไหน?
เหตุผลก็คือ จักรยานเก่าเช่นนั้นเหมาะสำหรับการเดินทางแบบ cycling & busking nomad มากที่สุด ถ้าตาแก่คนหนึ่งปั่นจักรยานเก่าท่องโลกไปกับหีบเพลงที่ครูเตี๋ยงให้มา พร้อมเสบียงบรรจุใน panniers ราคาถูก ก็น่าจะรองรับการเดินทางที่ห่างจากสายตาผู้ไม่หวังดีได้มากกว่าเพื่อน
ผมอยากกลับไปเดินทางแบบเมื่อ 50 ปีก่อนอีกครับ...
 |
| เจ้าอามุยถ่ายที่ใต้สะพานพุทธ กรุงเทพ |
มิได้คิดที่จะ migrate ไปประเทศใด (ออสเตรเลีย-นิวซีแลนด์ ไม่ต้องกลัวผมไปแย่งงานแย่งเงินของคุณนะ) ผมแค่อยากใช้เป็นทางผ่าน ไปสู่ความตาย ณ จุดหมายที่ยังไม่สามารถบ่งบอกล่วงหน้าว่าเป็นที่ไหนเท่านั้น และถ้าผมจะเล่นดนตรีและร้องเพลงข้างถนน ใช่ว่าอยากได้เศษเงินของคุณ (ผมตั้งงบสำหรับ the final trip ไว้เป็นแสน) แค่อยากจะบอกว่าผมทำได้...และกล้าทำ
 |
| ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ |
ไม่ได้ขี่จักรยานดี ๆ พร้อมกล้องแอคชั่นราคาเป็นหมื่น แต่คิดว่าผมร้องเพลงไม่ผิดคีย์แน่นอน
 |
| ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ |
ดูเหมือนว่าเจ้ายักษ์จักต้องได้รับการฟื้นฟูสุขภาพอีกครั้ง หลังจากถูกทิ้งให้อยู่เฉยหลายปี เมื่อวานนี้ขี่ไปซื้อของที่ร้านบัวตองซึ่งอยู่ไม่ไกล ก็ไปได้อยู่...แต่ขากลับล้อหลังและตีนผีหลุดเฉยเลย หนุ่มร่างใหญ่พนักงานของร้านบัวตองอุตส่าห์ทิ้งงานออกมาช่วยตาลุงแก่ซ่อมให้จนสามารถขี่กลับมาบ้านได้ในที่สุด...
ภาพต่อจากนี้คือเจ้ายักษ์สมัยที่ผมย้ายมาอยู่ห้างฉัตรใหม่ ๆ ผมปั่นมาไปรษณีย์ สิ่งที่บอกเวลาได้คือหมวกกันน็อคใบสีขาวที่อยู่บนแฮนด์รถ Frank Smith ซื้อให้ที่ Sydney แล้วผมเอากลับมาใช้ ให้พี่ชายใช้ จนถึงวันหนึ่งเมื่อผมขี่จักรยานยนต์เข้าเมือง เลยบ้านทุ่งกู่ด้ายไปได้นิดนึงก็ล้มอย่างรุนแรงโดยไม่คาดคิด หมวกกันน็อคแตกยับ ทุกวันนี้ก็ยังอดใจหายไม่ได้ เมื่อคิดว่าหากไม่มีหมวกกันน็อคใบนี้ ผมคงสิ้นจากโลกใบนี้ไปนานแล้ว!!
ถ้าตายไปก่อน...ผมคงไม่ได้พบอู่หลง ผู้มอบ unconditional love ให้ในช่วงเวลาแสนสั้น...
ทุกวันนี้ไม่มีเจ้าหมาดื้อนอนอยู่บนพื้นนั้นแล้ว...
ยืนอยู่ใกล้หลุมศพอู่หลง ผมมองเห็นท้องฟ้าสดใสถูกบดบังด้วยเมฆฝน หัวใจตาแก่ระทมและอ่อนล้าจริง ๆ
No comments:
Post a Comment