ความจริงที่มากับสายฝน

เช้าวันนี้ฝนตก! ภาษาปะกิตเรียกว่า drizzling คือตกปรอย ๆ

 

 

6 โมงเช้า...ผมยังสามารถปั่นจักรยานไปตลาดได้โดยไม่ต้องสวมเสื้อกันฝน เห็นชายคนนึงกำลังตัดหญ้าใส่รถซาเล้งไปให้วัว  ย่างเข้าวัสสานะ ชาวบ้าน-ชาวสวน-ชาวนา-คนเลี้ยงวัว ฯลฯ (รวมทั้งผม) ต่างรู้สึกยินดี แต่ก็มีบางคนไม่ชอบ...หากต้องเปียกฝน นึกถึงวันที่ผมนั่งรถไฟขบวนท้องถิ่น 407 จากอุตรดิตถ์กลับบ้านห้างฉัตร

 

 

ก่อนถึงสถานีนครลำปาง รถจอดที่สถานีห้วยรากไม้ ผมเห็นเมฆฝนบนท้องฟ้าทำท่าว่าฝนจะตก...

 

ออกจากสถานีห้วยรากไม้ได้นิดเดียว รถก็วิ่งฝ่าสายฝน... ผู้คนต่างพากันปิดหน้าต่าง ตรงไหนที่ปิดไม่ได้ พนักงาน รฟท. ก็มาช่วย...

 

 

 

  

 

มีตาแก่ผีบ้าอยู่คนเดียวที่ไม่ยอมปิดหน้าต่าง เขากลับยื่นหน้าและแขนออกไปรับน้ำฝน รู้สึกชื่นใจ รับรู้คุณค่าของสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้...  

 

เพื่อน ๆ ที่รักครับ หากเราไม่หิวจนท้องกิ่ว เราก็จะไม่รู้ค่าของเศษขนมปังกลิ่นตุ ๆ (stale) ที่ผ่านเข้าปาก 

หากไม่ได้ปั่นจักรยานฝ่าความร้อนของแสงแดดนานหลายชั่วโมงในแต่ละวันที่ผ่านมา... ผมก็คงไม่รู้สึกยินดีกับความชุ่มฉ่ำที่สัมผัสกายในวันนี้

ขณะเดินทางกับจักรยานคู่ใจ ไม่ว่าไปไหน ผมไม่เคยกลัวฝน เพราะมีที่ให้หลบอยู่เสมอ...

แม้แต่ป่าช้า...ก็ไม่กลัว!!