งานช่วย

พักนี้มีเรื่องเขียนค่อนข้างเยอะ แต่ไม่รู้ว่าจะจัดลำดับอย่างไรดี ขอเล่าหน่อยนะว่าวันนี้ผมไปเล่นแอคคอร์เดียนที่งานขึ้นร้านใหม่ที่ถนนพหลโยธิน เยื้อง ๆ กับสถานีโทรทัศน์ช่อง ๘ เดิม อยู่ใกล้ ๆ กับโรงแรมรีเจนท์ ลอร์จ (รู้สึกว่า ดร. ภีมจะเคยไปพัก)!

เป็นงานช่วยครับ หมายความว่าผู้จัดงานเค้าไม่ได้จ้างให้ผมไปเล่น แต่ท่านผู้พันมือไวโอลินเกิดนึกสนุก แกชวนให้ผมไปบรรเลงด้วยกัน...

ผมไม่ได้เล่นแอคคอร์เดียนมาเกือบ ๕ ปีแล้ว ร้องก็ไม่ได้ร้อง (ยกเว้นไปเล่นที่งานเสรีไทยเมื่อปีก่อนโน้นครั้งเดียว) ท่านผู้พันบอกว่ามีแอคคอร์เดียนยุโรปเก่าที่ซื้อไว้ในราคา ๑ หมื่นบาท จะนำใส่รถจากเมืองแพร่มาให้เล่น ผมก็เลยไม่ต้องใช้เจ้าตัวเล็กที่คุณธเนศให้มา...

   
คู่กับไวโอลิน...วันนี้เล่นเพลงบรรเลงและร้องอยู่หลายเพลงเหมือนกัน นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ทำได้โดยไม่ลืม  และแม้ว่าจะไม่เคยเล่นเจ้า ๔๘ เบสของท่านผู้พันมาก่อน...

ไม่มีโอกาสได้ซ้อมมือ  พอถึงเวลาก็เล่นเลย!  สิ่งหนึ่งที่บอกได้ก็คือ การเล่นเครื่องดนตรี เมื่อเป็นแล้วมันจะติดตัวเราไปจนตาย!

ผ่านไปด้วยดีครับ แต่ไม่มีภาพมาฝาก...