เราหยุดแล้ว!

เพื่อน ๆ ที่รักครับ พักนี้ผมค่อนข้างนิ่ง สงบ และคิดถึงสัจธรรมของชีวิตมากขึ้น!

 

คิดถึงผู้คนในประเทศอย่างเช่นบังกลาเทศ แล้วหันมาดูบ้านเรา ได้เห็นสังคมของคนรุ่นใหม่และวัยกลางคนในไทยแลนด์ มันก้าวไกลเกินกว่าที่ตาแก่อย่างผมจะตามทันและยอมรับได้แล้ว ขอหยุด...และคิดถึงวาระสุดท้ายในชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกกี่ปี?

 

ภาพจาก BBC News - ขอขอบคุณ

 

คิดถึงทักษิณ เพื่อนมงฟอร์ตที่ได้เรียนร่วมชั้นกันมาถึง 8 ปี (ถ้านับไม่ผิด) ตาแก่บ้านห้างฉัตรใคร่ส่งใจถึง...และถามว่าทำไมท่านถึงไม่หยุด? ใยจึงไม่ละทิ้งอำนาจและความวุ่นวายทั้งหลายทั้งปวงให้หมดแล้วหันกลับสู่ความสุขอันแท้จริงที่พึงได้ในบั้นปลายของชีวิตแทน? ฤาว่าท่านคิดว่าชีวิตอาจยืนยาวได้ใกล้ถึงหนึ่งร้อยปีด้วยวิทยาการทางแพทย์ยุคใหม่? ท่านอาจจะมีเลือดนักสู้และไม่เคยยอมแพ้ แต่สำหรับผมแล้วคิดว่าการหยุดมิใช่การยอมแพ้ แต่เป็นการเลือกที่ชาญฉลาดมากกว่า เหมือนกับชายชราชาวประมง "ซานติอาโก" ที่เดินกลับบ้านหลังจากกลับจากการออกทะเลไปหาปลา ด้วยความไม่ทุกข์หรือเสียใจกับปลาตัวใหญ่ซึ่งจับได้มาด้วยความลำบากยากเย็นแล้วถูกทึ้งกินจนสิ้นหมด (จากเรื่อง The Old Man and the Sea ของ Ernest Hemingway)

เช้านี้ลงไปที่หน้าบ้าน HBH (Hangchat Backpacker Hostel) ผมแหงนหน้าขึ้นถ่ายภาพโซ่ที่แขวนไว้ (ใช้ยึดแผงไม้ระแนงและเป็นเครื่องประดับแนวศิลปะร่วมสมัย อิอิ)

 

นำกล้องส่องดูผู้มาเยือนขึ้นติดไว้...

 

 

 

เก็บภาพการจราจรบริเวณสี่แยกห้างฉัตร (Hang Chat Intersection) ที่เปิดไฟสัญญาณมาได้ 3-4 วันแล้ว 

 

ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่เพื่อนบ้านร้านลำแต้บอกว่าส่งมอบงานแล้ว.... จริงหรือ?

 

 

ก่อนกลับขึ้นบ้าน Flash เอาสินค้ามาส่ง เป็นมะนาวแป้นที่ได้สั่งซื้อออนไลน์น้ำหนัก 1 กิโลกรัม (40 บาท - ฟรีค่าส่ง) นับดูแล้วมีเกือบ 30 ลูก (ตกลูกละ 150 สตางค์) เอาไว้กินทุก ๆ เช้ากับเกลือดำหิมาลัย วันละ 2 ลูกก็ได้ครึ่งเดือนพอดี!

มีเรื่องอยากเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังหลายเรื่อง...แต่ยังหาเวลาไม่ได้ครับ!