ตาแก่เย็บผ้า

 แม่ปราณีของผมเป็นคน bilingual คือพูดแต้จิ๋ว ร้องเพลงงิ้วและเขียนจีนได้ 

มาถึงวันที่จะอยู่ในโลกวุ่นวายนี้ได้อีกไม่นาน ผมรู้สึกเสียดายที่แม่ไม่ได้สอนให้ผมใช้ภาษาจีนแม้แต่น้อย นึกถึงที่เคยอ่านเจอในหนังสือตอนไปโรงพยาบาลห้างฉัตร เขาเขียนในทำนองว่า "แม่อู้เมียง ป้อก่ออู้เมียง แต่ลูกบ่อู้กำเมียงซักกำ" ผมรู้สึกว่ามันดีจริง ๆ นะ ถ้าจะเห็นเด็กพูดได้หลายภาษา หลายสำเนียง มันมิใช่เรื่องน่าอับอายแม้แต่น้อยที่จะพูดภาษาท้องถิ่น ดังนั้นผมจึงยินดีที่เห็นครูหนิงพูดคำเมืองกับลูกสาว...

ภาพจาก Facebook Jitthiluk Rachomas - ขอขอบคุณ

ถ้าแม่สอนให้ผมเขียนภาษาจีน และผมไม่เลิกเรียนภาษาญี่ปุ่น วันนี้ผมคงจะเขียนได้ 4 ภาษา และคงจะมีความสุขไม่น้อย เสียดายจริง ๆ ครับ มาถึงจุดที่เรียนอะไรอีกไม่ได้แล้ว นอกจากการเตรียมใจ

อ่อ...มีอย่างนึงที่แม่สอนให้เต็ม ๆ คือ การเย็บผ้าด้วยจักรเย็บผ้ายี่ห้อ Singer ที่แม่ตั้งไว้ชั้นบนบ้านทุ่งโฮเต็ล 

จักรเย็บผ้า Singer - ที่มา pantip.com -ขอขอบคุณ

ก็ได้วิชาที่แม่ให้มานี่แหละ...เย็บผ้า 

ไม่นานมานี้เขียนเรื่อง High Five : a dirt-cheap backpack เป้ซึ่งเอาไปใช้ในทริปครั้งล่าสุด จากทริปครั้งล่าสุด...ผมพบว่ามีรอยปรินิดนึงตรงจุดยึดสายสะพาย จำเป็นต้องซ่อมเพื่อให้ใช้ได้อย่างมั่นใจ มีด้ายกับเข็มอยู่แล้ว...ตาแก่บ้านห้างฉัตรลงมือเย็บตามประสา (สุขเอา...เอ้ย สุกเอาเผากิน) 

 

 

ถ้าเป็นแต่ก่อนอู่หลงคงเฝ้ามองไม่ละสายตา... 

 

 

วันนี้มีแต่หลงจังนั่งอยู่ข้าง ๆ 

 

ทำไปยังงั้นแหละ... ตอนนี้ confidence เหลือนิดเดียว!!