วันนี้บุรุษไปรษณีย์มากดกริ่งเรียกหลายครั้ง... ผมคว้าสตางค์แล้วรีบเดินกระย่องกระแย่งลงบันได คิดในใจว่าใครเอาสินค้าอะไรมาส่งอีกหละ?
บันไดบ้านห้างฉัตรซึ่งเป็นอาคาร ๔ ชั้น เดินจากชั้นบนสุดลงถึงชั้นล่างก็เล่นเอาเหนื่อย ตั้งแต่ขี่รถจักรยานยนต์ไปล้มหัวฟาดถนนจนหัวเข่าแตกขาแข้งเกือบหัก...ผมไม่เคยเดินขึ้นลงบันไดแบบไม่ยึดเกาะราวอีกเลยก็ว่าได้
ตอนมาอยู่บ้านนี้ใหม่ ๆ ผมจะวิ่งขึ้นบันไดก็ยังได้! แล้วเป็นไง...กับสังขารที่เสื่อมโทรมลงทุกวัน ใช้คำว่ากระย่องกระแย่งลงบันไดนั้นเหมาะสมแล้ว!
ลงมาเปิดประตูหน้าบ้าน พบว่าไม่ใช่พนักงานส่งสินค้าบริษัทขนส่งเอกชนแต่เป็น Mr. Postman เค้าส่งกล่องแบน ๆ (แต่ใหญ่) ให้แล้วยื่นหน้าจอ tablet ให้เซ็นรับของ อ้าว! ไม่ยักใช่อะไหล่เจ้ายักษ์ขาวที่กำลังรออยู่ซักกะหน่อย..ผมคิดในใจ
มองดูที่กล่องแล้วรู้ได้ทันทีว่าเป็นของขวัญวันเกิดจาก "โน้ตตัวเล็ก" หรือ "ครูฟ้า" กัลยาณมิตรซึ่งรู้จักกันมานานนับตั้งแต่ตอนทำเว็บ "Piano-Lovers" บน pantown.com!
น้าหมอนและเพื่อน ๆ ในครอบครัว piano-lovers เคยมาจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้ผมถึงลำปาง พาไปเลี้ยงมื้อเย็น ได้เป่าเค้ก (ร่วมกับพี่ภีมซึ่งเกิดวันเดียวกัน) นับเป็นการเป่าเค้กวันเกิดครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต
จากนั้นก็ยังพาไปกินไอศกรีมราคาแพงที่สเวนเซ่นส์อีกด้วย กล่าวว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตอีกเช่นกันที่ได้เ่ข้าร้านไอศกรีมอย่างสเวนเซ่นส์...
ทุก ๆ ปีผมจะได้รับคำอวยพรจากโน้ตตัวเล็ก มีปีหนึ่งผมเขียนว่า "... ไปเที่ยวเขื่อนภูมิพลและอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย พอกลับถึงบ้านก็ได้พบกระทู้สุขสันต์วันเกิดแด่คุณลุงน้ำชาที่โน้ตตัวเล็กโพสต์ไว้ให้บนบอร์ดคุยกะลุงน้ำชา เขียนว่า...วันนี้เวียนมาถึงอีกแล้วนะคะ โน้ตตัวเล็กรู้สึกดีใจมากที่ได้อวยพรคุณลุงอีก สุขสันต์วันเกิด Happy Birthday to คุณลุงค่ะ ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จงดลบันดาลให้คุณลุงมีความสุขมากๆนะคะ และขอให้คุณลุงมีสุขภาพใจและกายที่แข็งแรง..."
มีอยู่ปีนึงที่โน้ตตัวเล็กส่งเสื้อกันหนาวคลุมหัวยี่ห้อ GAP มาให้เป็นของขวัญวันเกิดลุงน้ำชาอีกตัว ผมใช้สวมใส่ทุกครั้งที่เดินทางท่องโลก....
ปีนี้ครูฟ้าส่งของขวัญวันเกิดมาให้อีก รับพัสดุจากบุรุษไปรษณีย์มาแล้ว...ผมรีบนำขึ้นมาแกะกล่องทันที
เป็นผ้าเช็ดตัวสีขาวอย่างดี ยี่ห้อ SANTAS ผืนใหญ่และหนานุ่ม...
ของขวัญถูกห่อมาอย่างดี ผูกโบว์สวยจากห้างเซ็นทรัล จริง ๆ แล้วไม่อยากแกะเลย แต่ก็ต้องทำตามแบบที่ฝรั่งเค้าทำกัน...
คว้าเอาเสื้อกันหนาวแบบคลุมหัวที่ใช้สวมเดินทางมานับครั้งไม่ถ้วน (สีไม่ขาวแย้ว) ออกจากตู้ มาวางกางแขนเสื้อโอบกอดผ้าเช็ดตัวเพื่อนใหม่เอาไว้...
No comments:
Post a Comment