คิดถึงช่างโรงกลึง

ขออนุญาตเขียนเรื่อยเปื่อย... สั้นบ้างยาวบ้าง หลังจากงดการนำลิงค์ไปแป๊ะไว้ที่ facebook คิดว่าคงมีแต่ FC ตัวจริงเท่านั้นที่เข้ามาอ่าน!... 

ทุกวันนี้ผมมีจักรยานขี่ไปตลาดหรือท่องเที่ยวระยะใกล้ ๆ รวมแล้ว ๓ คัน เจ้าแชมป์ (Field Champ) ทัวร์ริ่งแบบพับได้ที่ผมซื้อมาจากเว็บจักรยานจากญี่ปุ่นแล้วนำมาอัพเกรด (คันสีส้ม) ก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ...

ก่อนปั่นออกจากบ้าน... ผมมักมองตรงไปยังโรงกลึงซึ่งมีเนื้อที่ ๒ คูหาอยู่ทางด้านทิศตะวันออก แต่ก่อนเมื่อยามเศรษฐกิจดีเคยคึกคัก เห็นช่างโลหะหนุ่ม ๆ สวมเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงิน ๒-๓ คนอาศัยอยู่ เป็นเพื่อนบ้านที่ให้ความช่วยเหลือตาแก่ร้านเปียโนเป็นอย่างดี ทั้งการแก้ไขปัญหาเรื่องอุปกรณ์จักรยาน รวมถึงการช่วยหามเปลผู้ป่วยลงมาจากอาคารชั้นบนสุดเพื่อขึ้นรถ Ambulance 

 

น่าเศร้าใจจริงเมื่อลุงผู้มีสมอง ๘๔,๐๐๐ เซลล์บริหารประเทศไม่ดีพอทำให้เศรษฐกิจพังย่อยยับ ไม่มี order ให้โรงกลึงถึงกับต้องปิดกิจการเอาไว้ก่อน...ทุกวันนี้เงียบ! ปราศจากเสียงตีเหล็กเสียงลมเป่าฝุ่น ไม่มีเสียงรถเครน ไม่มีสัญญาณไวไฟจากหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย...

 

คิดถึงนะครับ! ลุงอาจไม่มีโอกาสได้อยู่จนถึงวันที่เศรษฐกิจฟื้นกลับมาดี มันช่างไร้ความหวังจริง ๆ